Duna - Bloedband - Boek 2

Epiloog 2

10 jaar later. "Ssst, hij slaapt." Fluister ik. Samen met Jeroen en onze 2 zoons bekijken we onze jongste zoon in het wiegje. Onze oudste, Remi, is nu 10 jaar. Onze middelste, Luuk, is 6 jaar. En onze jongste, Sam, is nu net 2 weken oud. Thomas werkt helaas niet meer bij ons, hij is door ouderdom gestorven. Thom en Sanne hebben 2 meisjes, eentje van 10 en eentje van 4 jaar. Zij is ook de gouvernante. Daarbij hebben we nog steeds Huub die voor ons kookt en Linda die het huishouden doet. Als dienstmeisje heb ik momenteel Anne, maar dat wisselt om de paar jaar. Jeroen werkt nog steeds bij oom Phillip en heeft het daar heel erg naar zijn zin. Ondertussen zijn Elduines en Sulvi allebei getrouwd en hebben kinderen. Heyle is nu 18 jaar en is op zoek naar een geschrikte echtgenoot, daar is vader druk mee bezig. Tante Rosafiere en oom Phillip wonen nog steeds in hun kasteeltje en hebben het heel erg naar hun zin daar. Behalve dat mijn tante het verschrikkelijk vindt dat haar kinderen ook op zoek zijn naar de ware. Bij het gezin van tante Badelog en oom Lodewijk is het enorme chaos. Ze hebben in totaal 12 kinderen, waarbij sommige getrouwd zijn en hun eigen gezin hebben en sommige wonen nog steeds bij mijn tante en oom. Ik snap sowieso niet waarom ze 12 kinderen op de werken hebben gezet.

"Kom, we laten Sammie lekker slapen." Ik stuur mijn Jeroen en de jongens de kamer uit. Remi trekt aan mijn jurk. "Moeder, mogen Luuk en ik naar het bos?" Ik kijk bedenkelijk. "Vraag even aan mijnheer Thom of hij mee wilt." Remi trekt een zuur gezicht. "Maar dan willen de meiden ook mee!" Ik grinnik, hij kan het niet hebben dat hij dan niet de oudste is. "Jullie gaan niet alleen." Remi knikt zuur en trekt Luuk mee, op zoek naar Thom. Jeroen geeft me vlug een kus. "Ik moet naar werk. Tot vanavond." Ik knik en loop terug Sams kamer in. Daar ga ik op de schommelstoel zitten. Wat was ik blij dat het een jongetje bleek. Ik vind meisjes zo leuk, schattig en lief. Maar ik ben, waarschijnlijk door mijn eigen nare ervaring, heel bang om dochters te hebben. Ik zou niet weten hoe ik ze zou moeten opvoeden, veel te bang om ze los te laten. Dat merk ik met de jongens al een beetje, gelukkig kan ik dat redelijk los laten. Daarbij helpen Jeroen, Sanne en Thom mij. Als ik weer een paniekaanval heb of een nachtmerrie, dan zijn ze er voor mij. Ook tante Rosafiere heeft heel erg geholpen, ze was een luisterend oor. Ik heb haar alles verteld en dat luchtte erg op. Ze was wel heel erg geschrokken van de dingen die Gerard deed, maar steunde me. Gelukkig is Gerard niets meer dan een enge gedachte, een vage herinnering.

Nee, ik ben gelukkig met Jeroen. Ook al heb ik af en toe een terugval of een angst aanval, ik ben heel blij dat hij in mijn leven is. En, wonder boven wonder, mijn ouders hebben hem geaccepteerd. Doordat hij goed werk levert bij oom Phillip en veel geld verdient. Hij kan ons, het huis en alles eromheen onderhouden. Jeroen is heel positief over zijn baan en ook oom Phillip is blij met Jeroen. Alsnog weet ik dat Jeroen het liefste weer paarden zou willen hebben, maar dat is natuurlijk niet mogelijk. We wonen nog steeds in mijn ouderlijk huis, een stadwoning. Daar kunnen wij geen paarden houden.

Ik zie dat Sam wakker wordt en til hem uit het wiegje. Zachtjes neurie ik een kinderliedje terwijl ik rustig heen en weer schommel. Ik merk dat mijn ogen steeds zwaarder worden. Met Sam stevig in mijn armen dommel ik in slaap. Ik word weer wakker als ik voel dat Sam uit mijn armen wordt gehaalt. Ik open mijn ogen en kijk in het gezicht van Jeroen. "Blijf maar lekker slapen." Ik knik en sluit mijn ogen weer. Niet veel later voel ik dat hij me optilt en de kamer uitloopt. Ik nestel me tegen hem aan en vind het jammer wanneer hij me op bed legt. Hij legt voorzichtig de deken over mij heen en ik voel een kus op mijn wang. Met een glimlach om mijn mond val ik in slaap. Ik ben intens gelukkig met mijn mannen.

Einde

Er komt nog een dankwoord.