Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 10

Mijn oude huis, het huis waarin ik ben opgegroeid. Ik word met een blij gevoel overspoelt. Snel stap ik, met behulp van Jeroen, uit de koets en loop ik naar het oude, vertrouwde huis. Jeroen staat een beetje bij de koets de dralen, niet wetend wat hij moet doen. Ik bijt op mijn lip en draai me terug naar hem om. "Als je de paarden water en eten hebt gegeven en ervoor zorgt dat ze niet kunnen ontsnappen, kom dan ook naar binnen. Mevrouw Geertje zal wel in de keuken zijn." "Wie is mevrouw Geertje?" Vraagt hij nieuwsgierig. "Hoofd van het huishouden, ze woont al voor zolang ik me kan herinneren bij ons en regelt alles. Ze is te oud om zelf nog elke dag te koken en schoon te maken, maar zij stuurt iedereen aan." Jeroen knikt en ik loop naar binnen. Meteen zie ik mevrouw Geertje. "Mevrouw Geertje!" Ik loop meteen naar haar toe en geef haar een knuffel. "Mevrouw Duna, wat leuk u weer te zien. Ik moet er wel even aan wennen, mevrouw Duna, geen juffrouw meer." Ik glimlach flauw en knik. "Zo komt mijn koetsier even naar binnen, zou u voor hem willen zorgen?" Mevrouw Geertje knikt. "Natuurlijk, ik geef hem te drinken, te eten en hij mag zich opfrissen." Mijn glimlach word breder. "Bedankt. Dan ga ik nu de tweeling zoeken."

"Sulvi, gefeliciteerd! 16 jaar, je wordt zo snel groot." Ik omhels mijn zusje en knijp haar bijna fijn. Ik heb haar erg gemist, misschien wel het meeste van iedereen. Met Sulvi kon ik alles bespreken, alles. Elduines is een typisch irritant broertje en Heyle is een klein, lief meisje. Allebei heb ik ze ook verschrikkelijk gemist, maar niet zo veel als Sulvi. Natuurlijk mis ik vader en moeder ook wel, maar ik ben toch voor het grootste gedeelte door mijn gouvernantes opgevoed. "Je knijpt me bijna fijn!" Piept Sulvi en snel laat ik los. "En hoe bevalt het leven je daar? En waar is je man?" Ik kijk naar de grond. "Goed, fijn. Hij had een belangrijke afspraak." Ik zie dat Sulvi mij niet geloofd, maar zegt er niets van. "Maar dat is nu niet belangrijk, jouw presentje is belangrijk!" Ik duw het cadeautje, dat ik op mijn arm had, in haar handen. Ze maakt het snel open en haar ogen kijken me vragend aan. "Het is een theepot van porselein, net als de kopjes en de schoteltjes en de theeblaadjes zijn vanuit de hele wereld. Vanuit China, India, Afrika, maar ook wat de WIC heeft meegenomen." Het was een heel duur cadeau en ik hoop dat Gerard nooit achter het bedrag komt, anders loop ik dadelijk weer met een enorme blauwe plek op mijn nek. "Het is fantastisch!" Sulvi geeft me een knuffel en zet het voorzichtig op een tafel. "Ik kom zo terug, ik ga nu Elduines even zoeken." Zeg ik tegen haar en ze knikt.

"Elduines! Gefeliciteerd!" Ook hij krijgt een knuffel. "Hier voor jou." Ik duw het cadeautje in zijn handen. Hij opent het cadeautje en zijn ogen worden groot. "Een gouden zakhorloge?" Ik knik, hiervoor krijg ik van Gerard vast ook een paar klappen. Hopelijk komt hij nergens achter. Elduines geeft me opnieuw een knuffel. "Dit moet Lodewijk zien!" Roept hij enthousiast en gaat opzoek naar zijn neefje en beste vriend. Vanuit mijn ooghoek zie ik Jeroen binnenkomen en onzeker om zich heen kijken. Ik loop naar hem toe. "De keuken is daar." Fluister ik terwijl ik de keuken aanwijs. Hij kijkt me dankbaar aan. "Je ziet er gelukkig uit hier, je ogen stralen." Mompelt hij en loopt de keuken binnen. Ik blijf een beetje verdwaast achter. Moet ik hier nu boos om worden, me gevlijd voelen of die opmerking negeren? Ik probeer het laatste te doen, maar het blijft aan me knagen. Snel probeer ik afleiding te zoeken en vind die in de vorm van mijn tante Badelog.

"Tante Badelog!" Mijn tante kijk op en glimlacht breed. "Meisje, oh, mevrouw nu." Ze geeft me een knuffel en ik glimlach wrang. "Hoe gaat het met de kinderen?" Vraag ik, wetend dat ze daar uren over kan praten. Maar wat wil je, met 7 kinderen? "Och, Lodewijk en Elduines kunnen het zo goed met elkaar vinden. Ik vind dat zo leuk om te zien. Maar Johan kan het ook goed vinden met Simon. Ze willen constant bij Simon in het kasteel spelen, Rosafiere bied dan aan om Johan te laten ophalen. Jou jongste zusje speelt volgens mij erg vaak met die jongste van Rosafiere, niet?" Ik knik. Ik vind het best lastig om mijn tante goed te volgen. Ze springt altijd zo van de hak op de tak en heeft het opeens over een heel ander kind. En dan moet ik raden over welk kind we nu praten. Badelog babbelt nog even door over haar kinderen en over haar man. Zij heeft zichzelf compleet weggecijferd en leeft voor en door haar kinderen en man. Zo verschillend als mijn eigen moeder, die doet haar eigen ding en ziet ons als een obstakel. Dat idee heb ik ten minste. We praten nog even verder en dan besluit ik naar de volgende te gaan. Zo heb ik aan het einde van de avond iedereen gesproken, die ik heb willen spreken. Ook heb ik even met mijn kleine zusje gespeeld en met mijn neefjes en nichtjes. Ik wil echter niet te laat vertrekken, ik weet niet in welke bui Gerard is en ik wil hem geen rede geven om boos te worden. Mijn humeur was het hele feest top, maar nu ik weer naar huis moet zak die een beetje in. Ik neem afscheid van iedereen en beloof dat ze snel bij mij thuis moeten komen, wat dus niet gaat gebeuren want dan kan Gerard door het lint gaan. Ik loop naar de keuken en zie daar een handvol dienstmeisjes om Jeroen heen hangen. Flirterig naar hem kijken en zijn hysterisch aan het lachen. Mijn humeur is nog verder verpest en ik glimlach nep. Ik loop naar mevrouw Geertje en negeer Jeroen. "Mevrouw Geertje, het was enig om u weer te hebben gezien, maar ik moet naar huis. Gerard vind het niet zo leuk als ik laat thuis kom." Ik geef haar een knuffel en draai me om naar Jeroen. "Zullen we gaan?" Jeroen knikt en wurmt zich tussen de meisjes door. "Hoe was het feest?" Vraagt hij, wanneer hij me in de koets helpt. Ik glimlach breed. "Heel leuk." Jeroen kijk me aan. "Je zou vaker zo moeten glimlachen, het staat je goed." Voordat ik kan reageren heeft hij de deur dichtgegooid en klimt op de bok. De koets komt in beweging en mijn glimlach bevriest.