Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 2

Η Ερωφίλη σηκώθηκε από την καρέκλα της και βγήκε τρέχωντας έξω. Δεν πρόλαβε όμως να κάνει περισσότερα βήματα, αφού έπεσε πάνω σε έναν ψηλό, καλοφτιαγμένο, μελαχρινό άντρα, γύρω στα σαράντα. Εκείνος την εμπόδισε με το σώμα του να προχωρήσει και σχεδόν με το ζόρι την τράβηξε στην αγκαλιά του. Η Ερωφίλη πάλευε να ξεφύγει, τον χτυπούσε με τις μικρές γροθιές της, ενώ εκείνος την κρατούσε σφιχτά και χάιδευε τα ξανθά μαλλιά της.

-Παιδί μου; Ηρέμησε, ο μπαμπάς είμαι. Μη με χτυπάς!, της είπε, ενώ προσπαθούσε να την καθησυχάσει. Όμως δεν τα κατάφερε.

-Αλέξανδρε; Πίσω τους ακούστηκε η φωνή της Λήδας.

-Τι έπαθε το παιδί μας;, την ρώτησε εκείνος

-Κάτια, εξήγησε του λίγο. Και σε μένα, δεν καταλαβαίνω και πολλά...

Η Κάτια έβαλε μια καστανή τούφα, που έπεφτε μπροστά στα μάτια της, πίσω από το αυτί και πήρε την ζωγραφιά της Ερωφίλης, να τους την δείξει.

-Βλέπετε εδώ; Είναι ένα κοριτσάκι με ξανθά μαλλιά, μάλλον έχει ζωγραφίσει τον εαυτό της. Φοράει ένα κόκκινο φόρεμα, σαν αυτό που φορούσε όταν την έφεραν στο νοσοκομείο. Δείχνει φοβισμένη, ενώ ακριβώς από πάνω της βρίσκεται ένας μεγάλος άνθρωπος, ένας άντρας. Απλώνει τα χέρια του προς το μέρος της. Αυτός είναι ο βιαστής!

Στο άκουσμα εκείνης της λέξης, η Ερωφίλη κάλυψε με τα χέρια της τ' αυτιά της, ακούμπησε την πλάτη στον τοίχο κι αργά αργά άρχισε να πέφτει, ώσπου κάθισε στο παγωμένο πάτωμα. Κουνιόταν σπασμωδικά λες και την διαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα.

Η Κάτια, η Λήδα και ο Αλέξανδρος, την κοιτούσαν με κομμένη την ανάσα. Περίμεναν τη στιγμή που θα μιλήσει. Αυτή τη στιγμή, που δεν ήρθε όμως ποτέ...

-Τι σημαίνει αυτό, Κάτια; Τι έχει το παιδί μας, πως νιώθει; Γιατί δεν βγαίνει λέξη από το στόμα του; Μίλα, που να πάρει!, φώναξε σε έξαλλη κατάσταση ο Αλέξανδρος.

-Έχει κλειστεί στον εαυτό της. Θα της πάρει καιρό να συνέλθει και... ξέρεις κάτι; Δεν θέλω να σου λέω ψέματα, δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω αυτό! Υπάρχει περίπτωση να... ε... Άκου, μείνε ψύχραιμος, γιατί τώρα θα σου πω κάτι που χρειάζεται δύναμη για να το δεχτείς και να το αντέξεις. Λήδα, το ίδιο ισχύει και για σένα. Η Ερωφίλη... μπορεί να μη συνέλθει ποτέ...

Σαν άκουσε αυτά τα λόγια ο Αλέξανδρος, έκλεισε στην αγκαλιά του την Ερωφίλη, όσο πιο σφιχτά μπορούσε. Παραδίπλα, η Λήδα ξέσπασε σε κλάματα.