Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 17

Πέντε ώρες πριν τη συνάντηση

-Έχω πάρει τηλέφωνο τον Παύλο, Λήδα. Αυτός θα γυρίσει την Ερωφίλη στο σπίτι, μαζί με την αδερφή σου. Πρέπει κάποιος να προσέχει το παιδί μας, ειδικά τώρα, μετά την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε.

-Καλά έκανες, Αλέξανδρε. Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι με όλα αυτά που γίνονται. Άκουσες στις ειδήσεις για τη δολοφονία του δεκαεφτάχρονου Αντρέα;

-Ναι. Τι σχέση όμως έχει αυτό;

-Πως δεν έχει σχέση; Για σκέψου λίγο. Όλα αυτά έγιναν πάρα πολύ κοντά μας, στον Άγιο Αντώνιο! Κι αμα ο δολοφόνος έρθει προς τα εδώ; Αμά κυκλοφορεί ανάμεσα μας; Όλοι απειλούμαστε, αν μ' έχεις καταλάβει!

-Ναι, αλλά μη ξεχνάς ότι υπάρχουν ο Λέανδρος και ο Παύλος, που πληρώνονται για να σας προστατεύουν. Εγώ να ξέρεις πως δεν φοβάμαι για τον εαυτό μου, μπορώ να τα καταφέρω. Εσείς όμως...

-Εμείς θα είμαστε μια χαρά, μην κάνεις τώρα πως σε νοιάζει!

-Λήδα, δεν έχεις καταλάβει τίποτα απ' όσα σου λέω. Ανησυχώ για εσάς, τι νομίζεις; Ότι είμαι αναίσθητος;

-Κάποιες φορές αυτό νομίζω, ναι. Ασχολείσαι μόνο με τη δουλειά σου, βρίσκεσαι όλη μέρα εκεί.

-Όλη μέρα; Θέλεις να σου θυμήσω μήπως, ότι εδώ και μια εβδομάδα, έχω παρατήσει τα πάντα και βρίσκομαι στο πλευρό της κόρης μου; Ότι τόσο καιρό δουλεύω, για να έχει τα πάντα, για να μην αισθάνεται πως της λείπει κάτι; Ναι, ξέρω πως δεν περνάω πολύ χρόνο μαζί της και μετανιώνω για αυτό. Αλλά κάθε φορά που της φέρνω ένα δώρο ή κάθε φορά που πηγαίνουμε μια βόλτα, βλέπω τη χαρά στα μάτια της και νιώθω κι εγώ χαρούμενος. Αυτό μετράει για μένα.

-Μαλακίες! Το παιδί δεν θέλει δώρα και βόλτες, τον πατέρα της θέλει! Ξύπνα επιτέλους.

-Δεν θα σου απαντήσω. Ξέρω πως κι εγώ έχω κάνει πολλά λάθη, το αναγνωρίζω αυτό, αλλά από εδώ και πέρα θα κάνω τα πάντα για να τα διορθώσω. Λήδα, θέλω να είμαστε ξανά μαζί, όπως πριν.

-Πολλά ζητάς Αλέξανδρε και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη ακόμη. Ας αφήσουμε λίγο τον χρόνο να περάσει και θα δούμε...

-Συμφωνώ.

***

Οι δυο τους στέκονταν απέναντι από τον αστυνόμο Αναστασίου. Ο καθένας αναρωτιόταν από μέσα του τι ακριβώς ήθελε να τους πει κι η αγωνία είχε αποτυπωθεί στα βλέμματα τους. Η Λήδα όμως αισθανόταν τη καρδιά της να χτυπάει, σε άτακτους ρυθμούς καθώς δεν αγωνιούσε μόνο για αυτά που θα τους έλεγε ο αστυνόμος αλλά και για το μετά. Μετά από πέντε ώρες...