Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 18

-Η Αλμπέρτα είναι μέσα στη κουζίνα και μαγειρεύει. Θέλεις να της πω να μας φέρει ένα τσαι, θα κάτσεις;

-Ναι, πες της. Η Λήδα άφησε τη τσάντα της στον καναπέ και μετακίνησε το καροτσάκι δίπλα με το τραπέζι. Δύσκολο πράγμα η αναπηρία. Πάρα πολύ δύσκολο... 

-Αδερφή πάω μια στιγμούλα στην τουαλέτα δεν θα αργήσω., άκουσε τη φωνή της Ρεβέκκας. Έβγαλε το μπουκαλάκι με τα χάπια και πήρε ένα από μέσα. Ένα λεπτό αργότερα κατέφτασε η Αλμπέρτα με το δίσκο. 

-Αλμπέρτα, τι είναι αυτή η μυρωδιά; 

-Ποια μυρωδιά; 

-Σαν κάτι να καίγεται... 

-Ω Θεέ μου, η σούπα!, της απάντησε. Μόλις εκείνη εξαφανίστηκε, η Λήδα με το κουταλάκι που υπήρχε στον δίσκο έλιωσε το χάπι και τα έριξε στο τσάι της αδερφής της. Ύστερα μετακίνησε το καροτσάκι προς τον καναπέ και πήρε το βιβλίο που υπήρχε πάνω. Ήταν το "Υπόγειο", του Ντοστογιέφσκι, αγαπημένο βιβλίο της Ρεβέκκας. Είχε διαβάσει άπειρες φορές τη πρώτη και τη τελευταία σελίδα όπως συνήθιζε με κάθε βιβλίο. Πότε της όμως, η Λήδα, δεν είχε αποτολμήσει να διαβάσει και όλο το βιβλίο, ίσως επειδή εκείνη προτιμούσε τα Αρλεκιν και τις ρομαντικές ιστορίες. Έμεινε για λίγο ακίνητη, σαν να σκέφτηκε κάτι και ύστερα έκλεισε το βιβλίο. Δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό, όταν είδε τη Ρεβέκκα να εμφανίζεται στο σαλόνι κατάχλωμη. Η Λήδα την κοίταξε περίεργα. 

-Συμβαίνει κάτι; Τι έπαθες; 

-Έχω πρόβλημα στο στομάχι. Δεν νιώθω καλά. 

-Έχεις φάει τίποτα; 

-Όχι. 

-Πιες το τσάι σου, θα νιώσεις καλύτερα. Η Ρεβέκκα πήρε το φλιτζάνι κι άρχισε να πίνει γρήγορα γρήγορα. Ακούστηκε ένα κουδούνισμα και στην οθόνη του κινητού της η Λήδα είδε το όνομα "Δημήτρης". 

-Ε... Ρεβέκκα με παίρνει τηλέφωνο η Μαρία από το σπίτι, μισό λεπτό να το σηκώσω., είπε και μετακίνησε το καρότσι προς τη πόρτα. 

-Έλα. 

-Λήδα, θέλω να βρεθούμε αύριο. Μπορείς; 

-Κοίτα, τώρα είμαι με την αδερφή μου, δυσκολεύομαι να μιλήσω. Να σε πάρω εγώ πιο μετά; 

-Μη με ξεχάσεις. 

-Οκ, θα τα πούμε., απάντησε και έκλεισε το τηλέφωνο. 

-Προβλήματα;, ρώτησε η Ρεβέκκα. 

-Όχι, εντάξει όλα καλά. Πιες το τσαι σου. Η αδερφή της ξαναπήρε το φλιτζάνι και ήπιε ότι είχε απομείνει.