Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 44

-Πως είσαι;

-Τι ρωτάς; Χάλια. Αλέξανδρε, γιατί δεν μου είπατε πιο πριν τα όσα έγιναν;

-Ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στην εντατική; Για να καταλάβω, τι ήθελες ακριβώς; Να σου πούμε την αλήθεια και να γίνεις χειρότερα, ήταν καλύτερο αυτό;

-Ναι! Χίλιες φορές θα το προτιμούσα. Έγινε η κηδεία, ούτε που πήγα να τους αφήσω ένα λουλούδι.

-Και τι ήθελες ρε Λήδα; Να σε πάμε με τον ορό και τα μηχανήματα στο νεκροταφείο; Είμαστε σοβαροί τώρα;, γέλασε ο Αλέξανδρος.

-Μόλις βγούμε θέλω να με πας αμέσως εκεί.

-Καλά θα δούμε, μη βιάζεσαι.

-Το παιδί; Που είναι;

-Εμ...

-Αλέξανδρε, το καλό που σου θέλω μη πεις ψέματα...

-Έγινε ληστεία στο σπίτι, πριν λίγες ώρες. Μπήκανε μέσα άνθρωποι οπλισμένοι, μας επιτέθηκαν, φωνάξαμε την αστυνομία και τους συνέλαβαν. Όλα καλά τώρα...

Το είπε κατευθείαν μόνο και μόνο επειδή δεν ήξερε πως αλλιώς να της το φέρει.

-Θεέ μου! Το παιδί;, φώναξε η Λήδα.

-Είναι καλά, μη φοβάσαι. Βέβαια, χτύπησε λίγο στο χέρι, τίποτα το σοβαρό. Ηρέμησε και πάρε βαθιές ανάσες. Θέλεις να φωνάξω τον γιατρό;

Η Λήδα είχε χλομιάσει απότομα.

-Όχι, όχι. Θα προσπαθήσω, να... γαμώτο γιατί όλα σε μας! Πότε θα τελειώσει αυτό, Αλέξανδρε, δεν αντέχω άλλο, έχω αρχίσει να τρελαίνομαι! Πες μου γιατί μας συμβαίνουν αυτά;, το κλάμα της δυνάμωσε και ο Αλέξανδρος της έσφιξε το χέρι.

-Θα τελειώσει, έχει ήδη τελειώσει για την ακρίβεια. Τώρα θα γίνεις καλά, θα πάρεις εξιτήριο και θα επιστρέψουμε στο σπίτι, αγάπη μου. Αν δεν κάνω λάθος έχουμε πολλά να πούμε.

-Ναι, πάρα πολλά. Πρέπει να σου εξηγήσω Αλέξανδρε.

-Θα γίνει κι αυτό, μην ανησυχείς, κάθε πράγμα στον καιρό του. Θέλω μόνο να είσαι αισιόδοξη, γιατί τα κακά πέρασαν και μόνο καλά θα έχουμε από δω και μπρος, ναι; Πίστεψε με.

-Θα προσπαθήσω. Ήταν βαρύ αυτό που άκουσα από σένα, πραγματικά μετά από όσα έγιναν θα αρχίσω να πιστεύω στην κακή τύχη.

-Υπερβολές. Να ξέρεις γλυκιά μου, πως την τύχη μας την καθορίζουμε εμείς και μόνο. Λίγο διάθεση θέλει, λίγο αισιοδοξία με πείσμα. Αν τα έχεις αυτά, η τύχη θα 'ναι μαζί σου, γιατί είναι πάντα με αυτούς που θέλουν το καλό. Κάποτε θα έρθει η μέρα που θα βρεθείς αντιμέτωπος με τις πράξεις σου, αν λοιπόν δεν έχεις κάνει τίποτε καλό, τότε να μην περιμένεις κι εσύ τίποτα. Ούτε καλή τύχη. Και πως λέγεται αυτό; Μοίρα...

***
Μετά από ενάμιση μήνα

Δεν είχαν μιλήσει για ότι έγινε. Σαν να έκαναν μια σιωπηρή συμφωνία εκείνη τη μέρα και κανείς δεν αναφέρθηκε στη Ρεβέκκα και στην απόπειρα δολοφονίας εναντίον της αδερφής της.

Η Λήδα πήρε επιτέλους εξιτήριο όπως και η κόρη της. Επέστρεψαν επιτέλους στη βίλα, ταλαιπωρημένοι από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

Φυσικά οι ανακρίσεις έγιναν και η υπόθεση σε λίγο καιρό θα έμπαινε στο αρχείο. Η Λήδα μίλησε με τον Αναστασίου, του αποκάλυψε τα πάντα, χωρίς να παραλείψει βέβαια να του ζήτησει κάτι: Δεν έπρεπε να πει τίποτα στον Αλέξανδρο για την παράνομη σχέση που είχε. Κι εκείνος της το υποσχέθηκε και τήρησε την υπόσχεση του.

Όμως κάτι μέσα της την έτρωγε, της μαύριζε λίγο λίγο τη ψυχή. Αυτή η αλήθεια, που ήξερε, την βασάνιζε, αδυνατούσε να την κρατήσει μυστικό. Δεν ένιωθε καλά με τον εαυτό της.

-Λήδα, που ταξιδεύεις;, ο Αλέξανδρος είχε μόλις βγει από το δωμάτιο της Ερωφίλης και την κοίταζε απορημένος.

-Εμ, πουθενά! Το παιδί σκέφτομαι μόνο, πως είναι;

-Ήρεμη. Κοιμάται τώρα, μου φαίνεται πως έχει συνέλθει κάπως από όσα έγιναν. Μια μέρα πιστεύω πως θα χαμογελάσει ξανά, θα το δεις Λήδα. Όλα πάνε κατ' ευχήν.

-Το ελπίζω. Μακάρι να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Αλέξανδρε, μπορούμε να μιλήσουμε λίγο;

-Ναι, φυσικά.

-Πάμε στο δωμάτιο μας;

-Έλα να σε βοηθήσω., ο Αλέξανδρος έσυρε το καροτσάκι της. Τι να ήθελε να του πει; Είχε αυτό το σοβαρό ύφος που δεν προμήνυε τίποτα καλό. Μήπως ήταν για... τη Ρεβέκκα; Κι εκείνος ήθελε να μιλήσουν, όμως δεν την ρωτησε τίποτα γιατί δεν είχε καμία πρόθεση να τη στενοχωρήσει. Περίμενε να του εξηγήσει η ίδια. Και να που έφτασε η ώρα...