Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 23

Ο Πάυλος έκανε να χτυπήσει την πόρτα του αστυνόμου Αναστασίου, όμως ο αστυνόμος πρόλαβε να βγει έξω.

-Ήρθα. Θα δώσω κατάθεση., είπε. Πίσω του ακριβώς η Ρεβέκκα, που είχε κληθεί κι εκείνη στο αστυνομικό τμήμα.

-Όχι, προτιμώ να περάσει, η Ρεβέκκα Θεμιστοκλέους. Εσείς θα μπείτε μετά., είπε ο Αναστασίου στον Παύλο.

-Αστυνόμε, μια μικρη διόρθωση. Δεν με λένε Ρεβέκκα Θεμιστοκλέους, το "Θεμιστοκλέους", είναι το επώνυμο του Αλέξανδρου. Ονομάζομαι Ρεβέκκα Πετρίδη. Αυτό είναι το πατρικό μου όνομα, όπως και της Λήδας, όμως εκείνη επέλεξε το επώνυμο του άντρα της.

-Κατάλαβα, συγγνώμη για το λάθος. Περάστε παρακαλώ.

-Ευχαριστώ.

Η Ρεβέκκα του χαμογέλασε ευγενικά, κάθισε στη θέση της και στερέωσε καλύτερα το κόκκινο καπέλο που φορούσε. Οι ξανθές μπούκλες έπεφταν πάνω στους ώμους της και γυάλιζαν στο φως του ήλιου, σίγουρα ταίριαζαν άψογα με τα πράσινα μάτια της. 

Όπως πάντα ήταν στη πένα, όμορφη μα αδιάφορη για το τι πίστευε ο καθένας. Εκείνη είχε την δική της άποψη. Έλεγε πως αν ένιωθε η ίδια καλά με τον εαυτό της, τότε όλοι θα ένιωθαν καλά και μ' εκείνη. Αυτό ήταν το πιο σωστό.

-Δεσποινίς Πετρίδη, τα συλληπητήρια μου. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να πω, χάσατε τον άνθρωπο σας. Και μόνο που βρίσκεστε απέναντι μου, το εκτιμώ πάρα πολύ, γιατί πίστευα πως δεν θα ήσασταν σε θέση να δώσετε κατάθεση. Ήσασταν στο νοσοκομείο, απ' όσο ξέρω.

-Ο μόνος λόγος που το κάνω αυτό αστυνόμε, είναι επειδή θέλω να τιμωρηθεί ο ένοχος, πάση θυσία. Αυτός ο άνθρωπος μου πήρε κάτι πολύτιμο, κάποιον που αγαπούσα. Δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι, εκείνος που το έκανε δεν θα συνεχίσει να κυκλοφορεί ελεύθερος.

-Αυτό λέω κι εγώ, δεσποινίς.  Αλλά εσείς μπορείτε να μας βοηθήσετε πιστεύω, ως αρραβωνιαστικιά του.

-Ναι, μπορώ.

-Ωραία, τότε, ξεκινάμε.

Την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια, για μια στιγμή, σαν να ήθελε να αναμετρηθεί μαζί της.  Το δικό της βλέμμα ψυχρό, λες και δεν υπήρχε κανένα συναίσθημα στην καρδιά της. Ο Αναστασίου μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Πριν από δύο χρόνια είχε χάσει και ο ίδιος τον πατέρα του, από οξύ έμφραγμα, πράγμα που τον έκανε σκληρό, σχεδόν αναίσθητο για λίγους μήνες, μέχρι να μαλακώσει κάπως το τραύμα στην ψυχή του. Όμως ο πόνος τον ακολουθούσε ακόμα και σήμερα, ήξερε πως θα υπάρχει μέσα του για πάντα...