Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 42

Ο Αλέξανδρος έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια.Δεν μπορεί, όχι, δεν γίνεται αυτό...

Ο Δίας τινάχτηκε πίσω, παρασέρνοντας μαζί του και την Ερωφίλη. Χτύπησε στο κάγκελο της σκάλας κι έπεσε πρώτος, με την κοπέλα ακριβώς από πάνω του. Ήταν τόσο μεγάλη η φόρα της σφαίρας που τους παρέσυρε, τους έριξε λίγα μέτρα πιο πίσω, στο παγωμένο πάτωμα.

Όλοι κοιτούσαν με αγωνία την Ερωφίλη, που είχε πρόσωπο και σώμα μέσα στα αίματα. Ο Δίας, βρισκόταν ακριβώς από κάτω της, ήταν δικά του τα αίματα, όπως και το διαλυμένο κρανίο. Άκουγαν το κορίτσι να ουρλιάζει, δεν ήξεραν αν είχε χτυπήσει, πόσο είχε χτυπήσει, αν χρειαζόταν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Προφανώς η σφαίρα πέτυχε τον Δία στο κεφάλι και τα αίματα πετάχτηκαν πάνω της, μαζί με κομμάτια από το κρανίο. Ότι πιο αηδιαστικό...

Οι περισσότεροι, απέστρεψαν το βλέμμα τους, μ' ένα επιφώνημα έκπληξης, όμως ο Αλέξανδρος όρμησε μπροστά, να βοηθήσει τη κόρη του. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να εξετάσει αν είχε χτυπήσει καθόλου, από τη σφαίρα ή την πτώση. Δεν υπήρχαν εμφανή σημάδια ανησυχίας.

-Λέανδρε, φέρε μου μια κουβέρτα, θα πάμε την Ερωφίλη στο νοσοκομείο. Εγώ δεν βλέπω κάτι έτσι όπως είναι, αλλά καλύτερα να το ελέγξουν αυτοί. Ερωφίλη, μπορείς να σηκωθείς;

Εκείνη πήγε να κουνήσει το χέρι της, όμως αμέσως το μετάνιωσε κι έκανε έναν μορφασμό πόνου.

-Μπορεί και να έχει σπάσει το χέρι της, Λέανδρε. Πήγαινε γρήγορα πάνω, να φέρεις αυτό που σου ζήτησα!

Ακούστηκαν φωνές και οι δυο συνεργάτες του Δία κοιτάχτηκαν έκπληκτοι μεταξύ τους. Είχαν παγώσει, δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν.

Ο Αναστασίου όμως ανέκτησε τη ψυχραιμία του σχετικά γρήγορα. Σήκωσε το όπλο του από το πάτωμα και οι υπόλοιποι τον μιμήθηκαν.

-Τα χέρια σας ψηλά, να τα βλέπω! Δεν σας παίρνει για μαγκιές, κάντε ότι σας πούμε, για να είμαστε όλοι καλά και να μην έχουμε φασαρίες. Εμπρός, αφήστε τα όπλα κάτω και σηκώστε τα χέρια στον αέρα!

Ο φόβος τους είχε παραλύσει το μυαλό και κάθε μέλος του σώματος. Αναγκάστηκαν να υπακούσουν.

Πρώτος ο αστυνόμος Αναστασίου πλησίασε το πτώμα του Δία και κοίταξε με συμπόνια την Ερωφίλη. Είχε πάθει μεγάλο σοκ η καημενούλα, τους κοιτούσε όλους με τρόμο, ούρλιαζε καθώς έβλεπε τα αίματα να σκεπάζουν το πρόσωπο της, να κυλάνε πάντου, σχηματίζοντας μια λίμνη στο πάτωμα. Είχε περάσει τόσα μα τόσα πολλά τον τελευταίο καιρό, ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι ένα κοριτσάκι στην ηλικία της, θα τ' άντεχε όλα αυτά; Να και κάτι που αποδείκνυε τη δύναμη της ψυχής της...