Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 22

-Χαίρετε κύριε Θεμιστοκλέους. Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας, τα συλλυπητήρια μου. Καθίστε., ο Αναστασίου έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. Και πως να μην ήταν δηλαδή, με το τρίτο φονικό;

-Γεια σας. Όλα καλά; Συνεχίζονται οι έρευνες;

-Ναι, συνεχίζονται. Όπως σας είχα πει, πριν λίγες μέρες, ψάχνουμε το στιλέτο του Αντρέα Καραδήμου. Αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης...

-Και; Συνεχίστε αυτό που θέλατε να πείτε.

-Ήδη το σπίτι του Δημήτρη Αποστόλου... Έχει γίνει φύλλο και φτερό. Κύριε Θεμιστοκλέους, ανακαλύψαμε ένα νέο και πολύ σημαντικό στοιχείο. Μια τρίχα στα νύχια του θύματος, καστανή. Σαν να πάλεψε το θύμα με τον θύτη.

-Αλήθεια; Χαίρομαι που προχωράτε με τις έρευνες κι ελπίζω σύντομα να βρεθεί ο ένοχος. Πρέπει να βρεθεί! Όλοι στην οικογένεια, είμαστε διαλυμένοι, περιμένουμε πότε θα περάσει το κακό. Τουλάχιστον ας τιμωρηθεί ο άτιμος.

-Καταλαβαίνω τον πόνο σας. Ειλικρινά λυπάμαι πολύ. Πρέπει ωστόσο να σας ενημερώσω πως θα γίνουν έρευνες και στο σπίτι σας. Είναι σημαντικό, καταλαβαίνετε.

-Ναι, κανένα πρόβλημα.

-Τώρα, θα σας ρωτήσω κάποια πράγματα. Θέλω πρώτα να σκεφτείτε πριν μου απαντήσετε, ειλικρινά πάντα. Είστε έτοιμος;

-Είμαι.

-Πρώτα: Ο φόνος υπολογίζεται πως έγινε γύρω στις εννιά παρά πέντε, το βράδυ. Θέλω να μου πείτε που βρισκόσασταν εκείνη την ώρα και με ποιον.

-Ήμουν στη δουλειά. Ξέρετε, έχουμε εργοστάσιο επίπλων. Δούλευα μέχρι τις δέκα περίπου, όταν με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο για να μου πουν τα δυσάρεστα. Ύστερα πήγα κατευθείαν εκεί και πήρα τηλέφωνο και την γυναίκα μου, Λήδα Θεμιστοκλέους, που τότε βρισκόταν στη βίλα μας, στη Νεάπολη.

-Μάλιστα. Της είπατε τα νέα από το τηλέφωνο;

-Ακούγεται λίγο άκομψο και απρεπές, αλλά ναι.

-Πως αντέδρασε;

-Μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Αναστασίου τον κοίταξε με μια δόση ειρωνείας στο βλέμμα. Ύστερα ξεκίνησε να γράφει.

-Θυμάστε κάτι από εκείνη την ημέρα; Θέλω να πω, τι κάνατε, που πήγατε ή αν υπήρχε κάτι περίεργο.

-Περίεργο; Σαν τι;

-Στις συμπεριφορές των ανθρώπων, τις τελευταίες μέρες.