Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 25

Λοιπόν έχουμε φτάσει στο πιο κρίσιμο σημείο και η αγωνία κορυφώνεται. Θέλω να σας ζητήσω κάτι μόνο: πριν διαβάσετε αυτό το κεφάλαιο, σκεφτείτε μόνοι σας ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος. Κλείστε τα μάτια... σκεφτήκατε; Ωραία, τότε είστε έτοιμοι...

Είχαν φτάσει επιτέλους στη βίλα. Σύμφωνα με τις δικές της εντολές η Μαρία, η Έρση και ο Θωμάς ο μάγειρας, θα έλειπαν. Κανείς δεν έπρεπε να βρίσκετε στο σπίτι αυτή την ώρα.

Η Λήδα σκεφτόταν τρόπους, να ξεφορτωθεί τον Παύλο. Ήταν ανάγκη να μπει μόνη μέσα, χωρίς τη συνοδεία του σωματοφύλακα της. Δεν μπορούσε να του το ζητήσει, γιατί ήξερε πως δεν θα την άφηνε ούτε λεπτό από τα μάτια του, ο Παύλος ήταν πάντα τυπικός στη δουλειά.
Έβγαλε τα κλειδιά να ανοίξει τη πόρτα. Από μακριά ακουγόταν τα γαβγίσματα των σκυλιών, που δεν τους ξέφευγε ο παραμικρός ήχος, η παραμικρή μυρωδιά. Ο Αλέξανδρος αγαπούσε πολύ τα σκυλιά και γενικά τα ζώα...

Ακριβώς την ίδια στιγμή ακούστηκε το κινητό του Παύλου.

-Συγγνώμη, κυρία Θεμιστοκλέους. Είναι από το γηροκομείο της μητέρας μου. Φοβάμαι ότι έχει γίνει κάτι σοβαρό.

-Δεν πειράζει, σήκωσε το.
Ήξερε πως η μητέρα του, υπέφερε από Alzheimer και πως τον τελευταίο καιρό η κατάσταση είχε επιδεινωθεί απότομα. Μέσα της τον λυπόταν, μπορούσε να καταλάβει την ανησυχία του.

-Κυρία Θεμιστοκλέους!, της είπε ο Παύλος με τρεμάμενη φωνή.

-Τι συνέβη;

-Η μητέρα μου έπαθε εγκεφαλικό, είναι στο νοσοκομείο. Πεθαίνει...

-Ε τότε να πας να την δεις. Αμέσως τώρα.

-Δεν μπορώ εν ώρα υπηρεσίας να φύγω.

-Ποιος νοιάζεται για την υπηρεσία; Εδώ πεθαίνει ένας άνθρωπος. Έλα βιάσου, φύγε γρήγορα.

-Μα εσάς ποιος θα σας προσέχει;

-Τώρα παίρνω τηλέφωνο τον Λέανδρο, να έρθει εδώ, μην ανησυχείς. Πρέπει να είναι μαζί με τον Αλέξανδρο, αλλά τέτοια ώρα γυρνούν συνήθως. Εντάξει, δεν χάθηκε ο κόσμος αν μείνω δέκα λεπτά μόνη μου.

-Κυρία...

-Κεριά και λιβάνια. Έφυγες!

Ο Παύλος ψέλισε ένα δειλό  'ευχαριστώ', προτού γίνει καπνός. Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα και έκλεισε τη πόρτα πίσω της. Στο σπίτι απόλυτη σιωπή. Ήξερε πως κάποιος βρισκόταν μέσα.

Με μια κίνηση, άνοιξε τη μαύρη τσάντα της και έβγαλε από μέσα το όπλο που της είχε δώσει ο Αλέξανδρος. Το χρειαζόταν, πιο πολύ από ποτέ...