Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 51

Το άλλο πρωί που ξύπνησε, η Μίνα   κοιμόταν δίπλα του μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήταν γυμνη όπως κι εκείνος σ' ένα έρημο μέρος της παραλίας.

-Να με πάρει ο διάολος τι πήγα κι έκανα;, φόρεσε βιαστικά τα ρούχα του και έσκυψε πάνω της.

-Ξύπνα. Έλα Μίνα, πρέπει να φύγουμε!

-Τι ώρα είναι;

-Οχτώ το πρωί!

-Ω Θεέ μου και δεν φοράμε ρούχα. Κάναμε αυτό που φαντάζομαι;

-Προφανώς. Συγγνώμη, για ότι έγινε, εγώ φταίω. Πάνω στο ποτό, έκανα ότι έκανα.

-Δεν φταις μόνο εσύ, το ήθελα κι εγώ Αλέξανδρε. Είχα πιεί, μα δεν έκανα κάτι με το ζόρι, ούτε με ανάγκασες εσύ. Φταίμε κι οι δυο.

-Ας μην το αναλύσουμε περισσότερα. Θες να σε πάω σπίτι σου;

-Όχι, το αυτοκίνητο μου είναι εδώ πιο κάτω. Σ' ευχαριστώ.

-Μίνα, προτείνω να ξεχάσουμε ότι έγινε. Ήταν στιγμή αδυναμίας και...

-Άσε κατάλαβα, μην πεις περισσότερα! Συμφωνώ μαζί σου, δεν ξέραμε τι κάνουμε. Εμ... να φεύγω σιγά σιγά.

-Κι εγώ. 

-Χαίρομαι που τα είπαμε, να 'σαι καλά. Ωχ, πονάει το κεφάλι μου πόσο ήπιαμε χθες; Σίγουρα όλο το μπουκάλι.

-Σίγουρα.

-Γεια σου Αλέξανδρε.

-Γεια, να προσέχεις...

Ο καημένος ο Παύλος ήταν ακόμα στο αυτοκίνητο, από χθες και κοιμόταν του καλού καιρού περιμένοντας τόση ώρα το αφεντικό του.

-Ε, Παύλο, ξύπνα. Φύγαμε για το σπίτι.

-Καλημέρα αφεντικό. Σε περίμενα.

-Το ξέρω. Έτυχε κάτι, άργησα πάρα πολύ. 

-Εμένα με πήρε ο ύπνος και δεν βγήκα να σε ψάξω. Είχε περάσει κάμποση ώρα και ανησύχησα λιγάκι.

-Συγγνώμη, μα ήταν κάτι τελείως ξαφνικό αυτό που προέκυψε. Κάτι τελείως λάθος. Γυρνάμε τώρα σπίτι;

Ο Παύλος, χωρίς να μιλήσει έβαλε μπρος στο αυτοκίνητο.

                                                                           ***

Η Λήδα φυσικά τον περίμενε εκεί. Είχε μάθει πως ο άντρας της δεν επέστρεψε καθόλου στο σπίτι και τον είχε πάρει τουλάχιστον είκοσι φορές, μα το κινητό του ήταν στο αθόρυβο. Τώρα τι δηλαδή, προσπαθούσε να της σπάσει τα νεύρα; Να την αποφύγει; Είχε ακόμα θυμό μέσα του, που έμαθε την αλήθεια για εκείνη και τον Δημήτρη;