Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 35

-Λυπάμαι πολύ κύριε. Η γυναίκα σας έπαθε καρδιακή ανακοπή και βρίσκεται σε κώμα. Η κατάσταση της είναι τόσο κρίσιμη που έχει συνδεθεί με τεχνική υποστήριξη. Δεν αναπνέει.
-Και; Θα γίνει καλά;
-Δεν θέλω να σας πω ψέματα. Υπάρχουν ελάχιστες ελπίδες, περιμένουμε σχεδόν ένα θαύμα. Λυπάμαι αλλά φοβάμαι πως θα επέλθει εγκεφαλικές θάνατος και αν συμβεί αυτό... θα σημαίνει κανονικός θάνατος.
-Ε... τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
-Προς το παρόν τίποτα. Ο χρόνος θα δείξει κι εσείς καλό θα ήταν να μείνετε δυνατός. Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται τώρα η ασθενής για να παλέψει.
-Μάλιστα. Εντάξει, γιατρέ. Ευχαριστώ.
Ξεροκατάπιε και κάθισε δίπλα στον Ερνέστο, που τόση ώρα είχε μείνει ακίνητος στην ίδια θέση. Τα λεπτά που πέρασαν μέχρι να ξεκινήσουν τη συζήτηση ήταν σχεδόν βασανιστικά.
-Δεν θα τα καταφέρει έτσι; Θα την χάσουμε κι αυτήν! Γιατί δεν μας το λέει ο γιατρός, να μην ελπίζουμε σε θαύματα και χαζομάρες; Αφού θαύματα δεν γίνονται παιδί μου, το ξέρεις, γιατί μας κρύβει την αλήθεια;, φώναξε σε έξαλλη κατάσταση ο Ερνέστος.
-Ησύχασε. Ας μην προτρέχουμε, δεν ξέρουμε ακόμα πως θα πάει. Πρέπει να είμαστε δυνατοί και ψύχραιμοι, Ερνέστο γιατί η Λήδα εκεί μέσα παλεύει για τη ζωή της και δεν βοηθάει να κλαίμε ή να έχουμε απαισιοδοξία. Με καταλαβαίνεις νομίζω.
-Έχασα το παιδί μου, τη γυναίκα μου. Δεν ελπίζω σε τίποτα πια.
-Πρέπει όμως. Δύσκολο αυτό που σου ζητάω, το ξέρω, αλλά βλέπεις να υπάρχει κάποια άλλη λύση; Βλέπεις να μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο;
-...
-Ας μείνουνε ψύχραιμοι. Όλα θα γίνουν Ερνέστο, είτε το θέλουμε, είτε όχι, δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι. Κι εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή όπως φαίνεται.
Ο Ερνέστος τον κοίταξε με αδιαφορία. Είχε πάει δώδεκα τα μεσάνυχτα.
-Θέλω να δω λίγο την Ερωφιλη. Θα γυρίσω στη βίλα, τώρα, αρκετά την έχουμε αφήσει μόνη της η καημένη η Μαρία θα έχει τρελαθεί. Μπορείς να μείνεις εδώ και να με ενημερώσεις αν συμβεί κάτι;
-Ναι.
-Κουράγιο Ερνέστο.
-Ευχαριστώ. Κι εσύ.
***
Η Μαρία τον υποδέχτηκε με έναν αναστεναγμό.
-Κύριε, έπρεπε να την δείτε! Προσπαθούσε να πει την λέξη μαμά, δεν το περίμενα! Αλήθεια σας λέω, θα μιλήσει, έχει ήδη αρχίσει να συνέρχεται!
-Τι κάνει τώρα Μαρία;
-Κοιμάται.
-Θα πάω πάνω να την δω.
-Μα αν ξυπνήσει...
-Δεν θα ξυπνήσει γιατί θα μπω αθόρυβα στο δωμάτιο. Μόνο λίγο να την δω θέλω.
Η Μαρία ανασήκωσε τους ώμους της και γύρισε πάλι πίσω στην κουζίνα.
Εκείνος ανέβηκε με βιασύνη της σκάλες λες και το κάθε σκαλί τον χώριζε περισσότερο από την κόρη του.
Η πόρτα ξεκλείδωτη, την άνοιξε απαλά.
Μέσα, η Ερωφίλη ξαπλωμένη, με κλειστά μάτια και μια ήρεμη έκφραση στο πρόσωπο της, που τον έκανε να χαμογελάσει αμυδρά.
Την πλησίασε, έσκυψε να τη φιλήσει στο μέτωπο την ίδια ώρα που εκείνη άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε.
-Δεν κοιμάσαι; Μα γιατί; Είναι αργά.
-Μπα...μ...πα.
Ο Αλέξανδρος τινάχτηκε.
-Μιλάς; Χριστέ μου εσύ μιλάς! Είπες μπαμπά!
-Ν...ν...α ...ι.
-Κορίτσι μου, με κάνεις τόσο χαρούμενο., ο Αλέξανδρος την αγκάλιασε σφιχτά, σαν να φοβόταν πως θα του φύγει.
-Η μα...μά;
Τώρα δυσκολεύουν τα πράγματα.
-Θες να μάθεις που είναι;
Η Ερωφίλη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
-Ε... έχει κάποιες δουλειές έξω, αλλά θα γυρίσει. Ναι, θα γυρίσει σύντομα, μην ανησυχείς.
-...
-Ερωφίλη μου ότι και να γίνει να ξέρεις πως σ'αγαπάμε πολύ κι εγώ, και η μαμά. Είναι, όμως, στιγμές που δεν δείχνουμε τόσο την αγάπη μας, ίσως γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι ο άλλος τη ξέρει. Δεν είναι έτσι παιδί μου, άκου το αυτό. Οι άνθρωποι θέλουν διαρκώς επιβεβαίωση, αλλιώς πληγώνονται και κλείνονται στον εαυτό τους. Γίνονται απρόβλεπτοι πολλές φορές. Όταν λέω ότι χρειάζεται επιβεβαίωση, δεν εννοώ μόνο με τα λόγια, αλλά πιο πολύ με τις πράξεις. Γιατί αυτές έχουν τη δυνατότερη φωνή, τις πιο ωραίες λέξεις που μπορούν να μείνουν στο τέλος, μέσα στο μυαλό μας. Να θυμάσαι, κάθε πράξη σου ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Αν είναι πολλά αυτά που θες να πεις κάνε πολλά και δεν θα χάσεις. Κλείσε τώρα ματάκια γιατί πήγε αργά. Η μαμά, θα μας μαλώσει αν αργήσουμε να κοιμηθούμε...

Τα τελευταία λόγια του ήταν αυτά που τον πόνεσαν πιο πολύ. Ίσως επειδή είχε πει ψέματα στην Ερωφίλη, της είχε κρύψει την αλήθεια για τη μητέρα της, πράγμα αρκετά δύσκολο κι επίπονο, αφού η μικρή του Ερωφίλη ήταν γάτα. Καταλάβαινε περισσότερα από όσα έδειχνε. Καλό ή κακό αυτό άραγε;

Σε λίγα λεπτά έπρεπε να γυρίσει στο νοσοκομείο...

***
Λένε πως όταν βρίσκεσαι σε κώμα, έχεις πλήρη συνείδηση και αντίληψη του περιβάλλοντος, με τη μόνη διαφορά πως βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σ' ένα σώμα που δεν ανταποκρίνεται, δεν υπακούει σε καμία από τις εντολές, ούτε καν στις δικές σου.

Και η Λήδα έτσι ένιωθε τώρα. Εγκλωβισμένη. Πάλευε με τον θάνατο, πάλευε με το σκοτάδι για να μπορέσει να επιστρέψει στη ζωή και στο φως.

Μέσα στον βαθύ της ύπνο άκουγε τη φωνή του κι ένα μακρινό, πολύ μακρινό "σ'αγαπώ". Τι ωραία που ήταν όταν άκουγε αυτή τη λέξη απ' τη φωνή του.

Σε κάποια γωνία του μυαλού της κρυβόταν κι ο πεθαμένος Δημήτρης, να της υπενθυμίζει την απιστία. Το σφάλμα της.

Θυμόταν, τα λόγια του πατέρα, απ' όταν ήταν πολύ μικρή.

-Παιδί μου, έλεγε ο Ερνέστος. Να μάθεις να ξεχωρίζεις το λάθος από το σφάλμα. Το λάθος είναι κάτι παροδικό, κάτι που μπορείς να διορθώσεις και δεν θα 'χεις μεγάλη τιμωρία. Μη στεκεσαι εκεί. Στο σφάλμα την έχεις πατήσει, που 'ναι και βαριά η λέξη. Ξέρεις, Λήδα πόσο πιο βαριά πέφτει η πράξη; Βαριά κι ασήκωτη κόρη μου! Το σφάλμα θέλει πολύ καιρό για να διορθωθεί, πολλές φορές δεν διορθώνεται και ποτέ. Όμως η τιμωρία πάντα θα υπάρχει, από την ίδια τη ζωή πρώτα απ' όλα. Και θα πονέσεις...πολύ σου λέω. Για αυτό, πρόσεχε. Όχι σφαλματα... Δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. (Αμπελοφιλοσοφίες του δικού μου πατέρα)😂

Τους άκουγε λοιπόν όλους τους άντρες της ζωής της, μέσα από αυτόν τον βαθύ ύπνο, σαν σε όνειρο.

Όνειρο, από το οποίο ήθελε να ξεφύγει, δεν της άρεσε. Μα στ' αλήθεια ήταν αδύνατο να ξυπνήσει, δυσκολευόταν τόσο πολύ!

Την ίδια στιγμή, σαν καταπέλτης, τα λόγια του γιατρού χτυπούσαν αλύπητα. Η αλήθεια πονάει δυστυχώς, σχεδόν πάντα.

"Εγκεφαλικός θάνατος". Δυο λέξεις που ισοπέδωσαν τον Αλέξανδρο, μέσα σε μια στιγμή!