Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 59

Επτά χρόνια αργότερα

Ας ερχόσουν για λίγο... μοναχά για ένα βράδυ. Να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι...

...και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστά, ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά.

Η φωνή της Αρλέτας, μιας παλιάς τραγουδίστριας -που σημειωτέον έκανε τρομερή επιτυχία στην δεκαετία του '80- ηχούσε σχεδόν ανατριχιαστικά σε όλη τη βίλα.

Φαντάσου μέσα στην σιωπή, ν' ακούς μια γλυκιά και σιγανή φωνή, που μπορεί να σου προκαλέσει τέτοια αγαλλίαση μέσα σου...

Ειδικά όταν το τραγούδι συνοδεύεται από ένα μπουκάλι ουίσκι! Τότε η ζάλη γίνεται ακόμα χειρότερη, εγγυημένα πράγματα.

Που να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό;, τραγουδούσε η Αρλέτα την ίδια στιγμή που εκείνη έπιασε στα χέρια της την κορνίζα. Κομμάτια έπρεπε να την κάνει, χίλια δυο κομμάτια μα δυστυχώς τόσο καιρό δεν είχε βρει την δύναμη.

Μέσα από το χαρτί ο Αλέξανδρος την κοιτούσε χαμογελαστός με την καινούρια του πλέον οικογένεια.

Αυτός, η Μίνα, ο γιος τους ο Νίκος, η μικρή τους κόρη η Αναστασία και ακριβώς δίπλα η Ερωφίλη της.

Η Ερωφίλη είχε πια δυο ετεροθαλή αδέρφια, που έμοιαζαν καταπληκτικά στον πατέρα τους. Την κοιτούσαν όλοι χαμογελαστοί μέσα απ' την φωτογραφία, φαινόταν η χαρά στα πρόσωπα τους!

Να με γεμίσεις με καλοκαίρι...

Ήθελε να τα έχει όλα! Και το παιδί της και τον άντρα της και τον Δημήτρη. Και τι κατάλαβε στο τέλος; Έμεινε μόνη, ολομόναχη. Η κόρη της ήταν πια μια κοπέλα εικοσιδύο χρονών, που σπούδαζε στην πρωτεύουσα Ψυχολογία. 

Ο πρώην άντρας της σπάνια ερχόταν στην βίλα να την επισκεφτεί.

Μέσα σ' αυτά τα επτά χρόνια είχε πουλήσει το πολυτελέστατο αμάξι τους, βολευόταν μ' ένα πιο απλό και πιο οικονομικό. Τις δυο μεζονέτες που διέθετε στην κατοχή της, τις νοίκιαζε τη μια σε οικογένεια βιομηχάνου και την άλλη σε οικογένεια γιατρού. Μόνο η βίλα της είχε μείνει πια, το υπηρετικό προσωπικό όπως το ξέρουμε και ο ένας σωματοφύλακας της, ο Λέανδρος.

Δεν υπήρχε τίποτα άλλο...

Τώρα, όπως κοίταζε το είδωλο της στον καθρέφτη μπορούσε να ξεχωρίσει μια κάθετη ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια. Ήταν σαράντα τριων χρονών, μα σίγουρα έμοιαζε δέκα χρόνια μεγαλύτερη. Αυτό το αποδείκνυαν και οι λευκές τρίχες που έκαναν πρόσφατα την εμφάνιση τους στα κατάμαυρα μαλλιά της, όμως εκείνη δεν είχε πλέον την όρεξη να καταπιαστεί μαζί τους. Την απωθούσε και μόνο η ιδέα του να ασχοληθεί λίγο με τον εαυτό της.