Hi guys. Salamat sa paghihintay. Thank you for the support. Basta thank you sa lahat lahat. Mabuhay kayo. Sa mga gusto pong magpadedicate just leave a message in my inbox, comment or sa message board ko. Salamat!
***
There are always three sides of the story – your side, his side and the truth.
Alam ko namang hindi basta basta ang gusto kong mangyari. Alam kong mahirap ang gagawin ko. Alam kong mahirap kumbinsihin ang isang taong sobra mong nasaktan na hindi mo na sya sasaktan muli.
I never said, not even once that I love her. Isa pa iyan sa nakakadagdag sa hirap. Dahil simula umpisa ay alam nya kung anong klase akong tao. Asshole as people usually call it.
Kahit walang maniwala sa akin, I know, deep with in me, I love her then and now. I love her so much. I love her to the point of madness. And if you ever felt that kind of love, you'll understand that their safety is a thousand folds more important than her happiness.. than your own happiness.
"Asshole! Tsina's here!" tarantang sigaw ni James na pumukaw sa malalim kong pag-iisip. Inulit pa nya ang sinabi bago ko na-absorb ang sinasabi nya.
"Papa Love! Papa Love! We're home!" bibong sigaw ng bata. Nasa likuran nya ang magulang nya na nakangiting nakasunod lang sa anak nila. Expect Franz to be hyper as always.
"Franz! Uncle! Auntie Tsina!" nauna pang bumati ang anak kong namimilog ang mata pagkakita pa lang sa mag-anak.
Mabilis syang bumaba ng hagdan at saka nagmano kay Franco at Tsina pagkatapos ay nakipag apir sya kay Franz. Napakagalang na bata talaga. Kahit lumaki sa states ay ugaling Pilipino pa din,.
"Papa Love!" hiyaw nya saka mabilis na tumakbo patungo sa akin, dinamba nya ako ng yakap na sinalubong ko naman with arms wide open. Namiss ko ang batang ito. Kahit pa hindi ko sya tunay na anak, hindi maiaalis sa akin ang attachment sa kanya dahil ako ang kasama nila simula nung ipinanganak sya. Kinarga ko si Franz at inikot-ikot pa sa ere.
"Papa Love! Baby love miss miss you so much!" malambing na sabi ng bata at saka pinaulanan ako ng halik.
Naputol lang ang tawa ko noong biglang magsalita si Frances at magpaalam na lalabas lang muna sila ng anak namin.
Kitang kita ko din ang pagtataka at pagkabigla kay Franco at Tsinan a parehas hindi makapagsalita at nakatingin lang sa akin. Alam ko namang naguguluhan sila at malamang nagulat dahil nandito ang mag-ina ko.
Marahan kong binaba si Franz at saka mabilis na nagpaalam na susundan ko muna ang mag-ina ko. Iba kasi yung nakita ko sa mata ni Frances. Parang puno iyon ng hinanakit at may pinipigil na luha. Tumango lang si Tsina na parang wala pa din sa sarili.
Palapit pa lang ako sa kanila noong magsalita ang anak namin.
"Mimi, why did we left didi there?" Dean asked curiously.
"Your Dad have visitors baby, let's give them space for a while okay?" she explained. Pero ang boses nya ay parang garalgal
