Kind van de nacht

*hoi iedereen, dit is mijn eerste verhaal ooit! ik begon hieraan toen ik 12/13 jaar was (ben nu 24 jaar) en na lang kwijt te zijn, wil ik het deel wat ik terug heb gevonden met jullie delen.

graag eerlijk zijn! anders leer ik niks;) *

Hoi, mijn naam is Helena.

Ik ben een kind van de nacht, al bijna 120 jaar. Ik ben niet altijd zo geweest, het gebeurde toen ik 17 jaar was.

En dit is mijn verhaal

DE ONTMOETING

'Helena, mag het iets zachter?'

Aan het bureau zit een meisje van 16 jaar hard mee te zingen met de zanger van de band.

'...She was divinitys creature...'

'...That kissed in cold mirrors...'

'...A Queen of snow...'

Met tegenzin zet ze de muziek zachter.

Mompelend over vanalles en nog wat loopt ze naar de spiegel die naast haar kast staat. Zachtjes leest ze wat ze een paar jaar geleden op de spiegel heeft geschreven.

'Wat zie je als je in mij kijkt.

Vertel het me, dan ben je beter dan de rest.'

Hardop verteld ze de spiegel wat ze ziet.

'Ik zie een meisje in zwart.

Wachtend op iets met pijn in haar hart.

Terwijl ze dit zegt pakt ze pen en papier en schrijft het op.

Dit zal een goed gedicht zijn, dacht ze.

Langzaam loopt ze terug naar haar bureau en draait het volume weer omhoog. Op haar bureau lagen allemaal tekeningen van gevallen engelen en andere wezens, allemaal wachtend op iets. Diep in gedachten bladert ze door haar tekeningen, tot ze iemand buiten hoort meezingen. Nieuwsgierig loopt ze naar haar open raam en gluurt naar buiten, maar door de avondlucht ziet ze niemand, al is de stem duidelijk te horen.

Na een paar momenten is de cd afgelopen maar de stem zingt nog heel even door.

Wanneer de mysterieuze stem ook stopt, roept ze zachtjes 'Wie is daar?'

Geen gehoor.

'Wie is daar?' vraagt ze weer.

'Alleen ik,' reageert de stem.

Glurend naar beneden ziet Helena opeens een jongen staan in het donker.

Goed kan ze hem niet zien, alleen dat hij lang en niet al te oud is.

'Wie ben jij?'

'Kom naar beneden, dan beantwoord ik je vraag'

'Wacht daar'

'Wat ben je aan het doen, Helena' fluistert ze nerveus tegen haarzelf 'Je kent hem niet! Kan je hem wel vertrouwen?'

Snel maar stil loopt ze naar beneden en opent de voordeur. De jongen stond al voor de deur.

'Hoi'

'Hoi, wie ben jij?' vraagt ze nog een keer.

'Ohw Sorry, mijn naam is Blake'

'Ik woon net hier in de buurt en was even aan het wandelen toen ik muziek hoorde.'

'Het is mijn favoriete nummer.'

'Toevallig, het is mijn favoriet ook.' antwoord Helena.

Blake lachtte. Wauw, dacht Helena, wat is hij leuk.

'Ik hoorde je zingen, dus ik begon ook mee te zingen, je hebt een prachtige stem.'

Blozend vraagt Helena snel iets anders 'Wanneer ben je hier komen wonen?'

'Ongeveer een week geleden, ben bij mijn tante en oom ingetrokken.'

'En bevalt het je hier?'

'Het is wel oke, ik denk dat ik hier wel aan kan wennen' antwoord Blake vrolijk.

'En hoe heet jij?'

'Helena'

'Helena, zou jij misschien met mij willen wandelen? Samen is altijd gezelliger dan alleen.'

'Ohw, natuurlijk! Even mijn sleutels pakken.'

'Waar gaan we heen.' vraagt Blake

'Wat dacht je van het park? Daar kan je prachtig de zonsopgang zien.'

'Sorry, maar voor zonsopgang wil ik graag thuis zijn, mijn tante houdt niet zo van nachtwandelingen.' antwoord Blake met een knipoog.

'Ik weet nog wel een prachtig plekje.' zegt Blake opeens na even stil te wandelen.

'Maar die halen we voor zonsopgang niet meer, zou je misschien morgen weer met mij willen wandelen Helena?'

Nieuwsgierig kijkt Helena naar hem maar ze weet nog steeds niet wat ze van hem moet vinden.

'Het lijkt me gezellig Blake, weer een nachtwandeling?'

'Dat zijn de beste wandelingen' lacht hij.

Zonder dat ze het door heeft, staat ze weer voor haar voordeur. Blake pakt haar hand en geeft haar een handkus.

'Helena, dankje voor de muziek en de wandeling, maar voor nu slaap lekker.'

'Uh ohw, welterusten Blake, tot morgen.' reageert Helena blozend.

Na een glimlach laat Blake haar hand los en neemt een stap naar achter voor hij omdraait en wegloopt. Wat een aparte jongen, denkt Helena, maar wanneer ze de deur dicht doet fantaseert ze al over de volgende wandeling