Kind van de nacht

Weer thuis

De hele terugweg is Blake stil en wat ze ook probeert hij kijkt haar niet aan of komt niet in haar buurt. Toen ze samen uitstapte loopt hij snel met zijn tas voor haar uit.

‘Blake wacht! Wat vertel je me niet?’

Hij schud zijn hoofd en loopt stevig door, van de bushalte tot zijn huis kost hem een kwartier de tijd. Pas bij de voordeur stopt hij en wanneer Helena voor de zoveelste keer probeert hem te laten praten draait hij zich om en klampt zich aan haar vast. Van de schrik laat ze haar tas vallen en staat verstijft. Zachtjes begint hij te snikken met zijn gezicht op haar schouder, al snel slaat ze haar armen om hem heen en houdt hem stevig vast.

‘Het spijt me, ik kan me niet inhouden meer. Het voelt alsof mijn binnenste brand, alsof het kapot scheurt..’

‘Hoe bedoel je, wat kan ik doen om je te helpen?’

‘Uit mijn buurt blijven, ik weet niet wat er is. Maar ik ben bang,’ antwoord hij zachtjes.

Op dat moment gaat de voordeur open en staat Lily daar, met haar armen over elkaar geslagen maar met een meelevende blik in haar ogen.

‘Je moet naar binnen Blake, Helena ziet je snel weer.’ zegt ze.

Met een knik laat Blake Helena langzaam los maar wanneer Helena zijn blik ziet schrikt ze. Zijn blik is wild en hongerig, net als een roofdier. Snel stapt ze achteruit maar blijft hem recht aankijken. Op dat moment lijkt hij het te begrijpen wat er aan de hand is en lacht zachtjes naar haar voordat hij zelf ook achteruit loopt tot hij binnen staat. Lily pakt hem bij zijn arm en laat een treurige glimlach zien.

‘Hier waren we al bang voor, een mogelijke bijwerking vanwege de eerste keer.’

‘Komt het wel weer goed? Dit is toch niet blijvend?’

‘Dat denken we niet Helena, maar blijf voor de zekerheid een tijdje thuis. Als hij zich weer beter voelt komt hij weer naar je toe.’

Met een knik nemen ze afscheid en loopt Helena snel met haar tas op haar rug naar huis toe.

Wanneer ze bijna thuis is ziet ze iemand haar volgen, snel staat ze stil en kijkt wie het is. Het is Sheya.

‘En hoe was je uitje? Nog iets leuk gezien?’ vraagt ze nonchalant.

‘Ja hoor, heb je mijn berichtjes nog gehad? Mam is verliefd geworden op een oud victoriaans huis die geheel wit is geverfd met twee torentjes. Moet zeggen dat ik ook best wel verliefd op ben geworden, naast een grotere slaapkamer en een mega grote kast hebben we ook twee logeerkamers dan. Dan kan jij gezellig langskomen!’ zegt Helena nerveus maar vrolijk.

Sheya lacht en kijkt haar daarna doordringend aan alsof ze zoekt naar tekenen dat Helena liegt. Maar wanneer ze niks vind vraagt ze door.

‘Waar is het precies? En wanneer gaan jullie verhuizen?’

‘Het is in het zelfde dorp waar mijn grootouders wonen en qua verhuizen weten we nog niet zeker. Mam hoort eerst nog meer over haar werk en over de kosten van het huis. Daarna weten we pas meer.’

‘Oke, hou je me wel op de hoogte? Wil dolgraag je helpen met verhuizen en je tips geven voor je nieuwe kamer,’ zegt ze enthousiast met een knipoog.

Opgelucht haalt Helena adem wanneer de vragenlijst gestopt is, ondanks dat het niet waar is heeft ze niet gelogen over een huis waar zij en haar moeder verliefd op zijn geworden. Na nog een paar minuten kletsen met Sheya stapt Helena eindelijk haar eigen huis binnen. Snel maakt ze een kop thee en nadat ze haar jas en schoenen uit heeft gedaan loopt ze met een kop thee en haar tas naar haar kamer. Precies op het moment dat ze haar tas neerzet hoort ze een piep uit de tas komen, haar tablet is aangesprongen door een berichtje. Snel pakt ze het aparaat en ziet dat het een berichtje van Blake is.

Helena mijn liefste,

Dankjewel voor deze heerlijke week, vooral je familie ontmoeten was erg leuk. Hopelijk vonden jij en je familie dit net zo leuk als ik. Ik beloof dat ik snel weer bij je ben.

Voor altijd de jouwe,

B.

Met een glimlach begint ze haar tas leeg te halen en op te ruimen voordat ze gaat slapen. Ze heeft besloten hem tijd te geven voordat ze hem een berichtje terug stuurt. Met het gevoel van geluk gaat ze op bed liggen en valt in slaap.