Kind van de nacht

Haar verhaal

Maandag na het gesprek bij Blake thuis zit Helena weer op school en zoekt Sheya in de klas.

Maar vandaag ziet ze haar niet. In de pauze ziet ze opeens Sheya weglopen.

‘Sheya wacht!’ snel rent ze achter haar aan. Met een woedende blik stopt Sheya en kijkt haar aan.

‘Wat moet je? Je hebt al heel duidelijk gemaakt dat je niks met mij te maken wilt.’

‘Ik wil mijn excuses aanbieden, ik had je niet moeten slaan,’ zegt ze verontschuldigend.

Wantrouwig kijkt Sheya haar aan en na een lange stilte lacht ze hard.

‘Alsof dat klapje me pijn heeft gedaan, maar goed. Wat is er?’

‘Ik wil graag meer weten, en ik wil vrienden worden. Blake is een eikel en ik ben hem zat! Ik wil hem vergeten,’ zegt Helena woedend.

Triomfantelijk pakt Sheya haar vast en sleurt haar weg van school.

‘Waar gaan we heen? We hebben nog les!’

‘Laten we de rest van de dag maar spijbelen en samen iets gaan doen.’

‘Ik weet het niet.. weet je wat! Is goed, laten we gaan.’

Helena past snel haar tempo aan dat van Sheya en samen lopen ze naar het park aan de andere kant van de stad. Bijna in het midden van het park staat Sheya opeens stil en kijkt om zich heen.

Nonchalant loopt ze naar een boom toe en gaat er tegen aanzitten. Voorzichtig loopt Helena achter haar aan en gaat tegenover haar in het gras zitten.

‘Vertel eerst waarom je opeens vriendinnetjes met mij wilt worden.’

‘Hoe meer ik over je woorden heb nagedacht en over het gedrag van Blake, hoe meer ik het niet vertrouw. Hij doet zich zo lief voor maar ik ken hem helemaal niet.’

‘Eindelijk zijn je ogen open, maar geen zorgen. Ik zal je helpen zodat je niet meer aan hem denkt.’

‘Dankje, maar hoe ken jij hem eigenlijk?’

Helena kijkt haar nieuwsgierig aan. Snel kijkt Sheya weg en denkt na over wat ze gaat zeggen.

‘Ik was op vakantie een lange tijd geleden. Toen was ik dol op tekenen en ik besloot een avond in het park te gaan zitten en de hele nacht tekenen. Toen ik een paar uur bezig was gingen de lampen aan en daar stond Blake. Natuurlijk was ik gelijk gek op hem, net als jij. Maar om een of andere reden was ik ook bang voor hem, hij leek toen zo alleen. Hij had me toen nog niet eens opgemerkt en hij staarde naar de sterren. Ik heb toen de eerste stap genomen en met hem gepraat. Van het een kwam het ander en toen waren we bijna iedere avond onafscheidelijk.’

Sheya lacht om de herinnering maar Helena ziet in haar ogen ook veel pijn en verdriet. Maar snel veranderd haar blik in woede en praat ze verder over de eerste keer dat ze Blake ontmoette.

‘tot ik opeens wat door kreeg, dat ik hem nooit leerde kennen en hem alleen in de nacht zag. Dus ging ik vragen stellen. Hij keek alsof ik gek was geworden en toen kwam hij niet meer naar ons cafe toe waar we iedere avond belandde. Ik kreeg hem niet meer uit mijn hoofd en toen ben ik gaan zoeken en ontdekte de waarheid en dat we helemaal niet zo verschilden. Ik wilde hem dit vertellen, dat ik de waarheid kende dus ik zocht hem en hier ben ik.’

Sheya kijkt haar aan met een mengsel van woede en blijdschap.

‘Wat erg voor je, maar wat zijn die geheimen dan? En hoe bedoel je jullie verschillen niet zo?

‘Wat ik bedoel met we verschillen niet zo is dat we beide ouder zijn dan we lijken,’ verteld ze lachend. Helena kijkt haar vragend aan en blijft stil. Alsof het haar niks uit maakte haalt Sheya haar schouders op en begint verder uit te leggen.

‘Je hebt zelf op school mythologie lessen toch? In ieder geloof heb je de mythe van onsterfelijkheid toch? Door energie aftappen, eten of drinken of andere dingen.’

‘Ja en? dat zijn mythes en niet de waarheid.

‘Wat als ik je vertel dat dat dus wel de waarheid is? Wat als ik je vertel dat ik al bijna honderd jaar oud ben?’

Sheya kijkt haar aan zonder te knipperen. Helena slikt en denkt goed na. Ze heeft zich altijd afgevraagd of dit allemaal echt kon zijn en nu word haar verteld dat het waar is.

‘Ik zou je wel willen geloven maar zeker weten doe ik dat niet.’

‘Denk er maar over na, deze wereld is niet helemaal zoals je denkt dat het is.’

‘Hoe ben jij dan zo geworden? Onsterfelijk bedoel ik.’

‘’Ik stierf, en mijn ouders konden het niet aan dus hebben een medicijnvrouw in ons dorp om hulp gevraagd. Ze heeft hun wens ingewilligd maar het had helaas bijwerkingen. Ik moet nog steeds eten en drinken en alle andere dingen  die jij ook moet, maar ik ga maar niet dood. Geloof mij, ik heb het geprobeerd.’

Geschrokt kijkt Helena naar haar polsen en ziet verschillende littekens, sommige donker van kleur en sommige lichter alsof ze verser zijn. Ze ziet Helena kijken en stopt snel haar handen weg maar lacht hardop.

‘Geen zorgen Helena, ik zal je niks doen. Ik wil alleen dat je de waarheid van deze wereld kent en vooral van die van Blake.’

Nerveus staat Helena op. ‘Ik moet gaan, ik spreek je wel weer op school morgen ofzo.’

‘Natuurlijke vriendin van me, en beloof me dat je nadenkt.’

‘Zal ik doen.’

Snel loopt Helena naar huis toe, af en toe kijkt ze achterom. Ze heeft het gevoel dat ze word achtervolgt. Eenmaal thuis rent ze naar haar kamer en gaat aan haar bureau zitten en schrijft alles op wat Sheya haar heeft verteld en al haar vragen.