Kind van de nacht

mysterieuze ontmoeting

Volgende ochtend word Helena wakker door het gezoem van haar mobiel, ze draait zich om en ziet Blake nog rustig slapen. Voorzichtig pakt ze haar mobiel en leest het sms-je. 

Goed zo Helena,

Ik neem snel contact met je op.

Gelijk voelt ze een drukkend gevoel in haar borst, ze wilt dit niet alleen doen maar ze weet dat het niet anders kan. Ze vertrouwd Blake en zijn familie maar het gaat nu om haar familie en daar mag niks mee  gebeuren. Met een zucht kruipt ze uit het bed en pakt zachtjes haar kleding van de grond naast haar, steeds kijkend naar Blake hopend dat hij blijft slapen. Gelukkig word hij niet wakker wanneer ze aangekleed zijn kamer uit glipt en naar beneden loopt, als ze de woonkamer in loopt met een kommetje muesli met melk ziet ze Ria zitten. Ria glimlacht naar haar maar haar blik is bezorgd.

‘Hoi Helena kindje, hoe is het met jou? Wat ben je vroeg op zeg,’

Helena kijkt naar de klok aan de muur en ziet dat het net rond zeven uur is.

‘Hoi, ja ik kon niet meer slapen en wil even de benen strekken in huis,’

Ria knikt en blijft haar nog even aankijken, verlegen en nerveus loopt Helena naar een van de stoelen en gaat rustig haar muesli op eten.

‘Kindje, je weet dat je niet alleen bent toch? Je lijkt zo.. in beslag genomen te zijn door iets en ik ben bang dat je keuzes gaat maken die niet hoeven,’

Helena kijkt verschrikt op en ziet Ria naar haar kijken met een kleine glimlach, ze voelt de druk in haar borst nu erger worden. Ze is bang dat ze haar familie in gevaar brengt maar ook deze lieve mensen die ze de laatste tijd ook steeds meer als haar eigen familie begint te zien. Snel slikt ze de hap muesli door en glimlacht terug.

‘Er is niets hoor Ria, gewoon beetje duf gevoel over het feit dat ik niet meer zomaar naar buiten kan en ik mis mijn moeder,’

Ria staat op een legt een hand op Helena’s schouder en voordat ze iets wilt zeggen ziet Helena dat haar adem even stokt en snel probeert Ria weer te glimlachen en laat ze Helena los. Ria loopt snel de woonkamer uit en laat Helena achter met haar eigen problemen. Wanneer ze klaar is met eten zet ze haar kommetje in de keuken zodat ze hem kan wassen maar wanneer ze het water net aanzet voelt ze haar mobieltje in haar zak afgaan. Snel pakt ze hem en ziet alweer een anoniem sms-je.

Kom over 2 uur naar het park, ik wacht je op bij het bruggetje aan het eind van de park. Kom alleen.

Helena denkt even goed na, het bruggetje is redelijk moeilijk te bereiken. Er lopen geen paden er naartoe want het is een brug die al wat jaren niet meer in gebruik is. Als ze daar om negen uur moet zijn wilt ze vroeg weg gaan, hopelijk kan ze weg komen zonder dat iemand haar tegen houd.

Wanneer het bijna negen uur is staat Helena in het park vlakbij het bruggetje, ze kijkt voorzichtig om zich heen maar ziet niemand in de buurt. Niemand heeft haar zien weg glippen naar het park toe waardoor Helena zich steeds schuldiger voelt. Ze wou dat ze het tegen Blake verteld heeft maar ze weet dat hij haar niet zou laten gaan. Ze kijkt nog een keer op haar mobiel, geen berichten en een minuut voor negen, na een diepe zucht stapt ze het pad naast het bruggetje af en loopt naar de opening onder het bruggetje en gaat daar met haar rug tegen de muur wachten.

Rond half tien is ze nog steeds alleen en begint ze zenuwachtiger te worden, wat als dit een val is en ze iedereen in gevaar brengt. Als er na tien minuten nog steeds niemand is gekomen staat ze op het punt terug te gaan naar de fiets die ze iets verder op heeft neergezet, maar op het moment dat ze wegloopt hoort ze voetstappen achter haar. Ze verstijft en houdt zich stil, ze heeft niet gecontroleerd of er een andere ingang aanwezig was. Langzaam draait ze zich om naar de persoon achter zich.

‘Hallo Helena,’

Verbaasd kijkt ze naar de onbekende persoon voor zich en zet zich schrap.