Kind van de nacht

Keuzes

Helena opent haar ogen en ziet dat Blake naast haar op een stoel zit en naar haar kijkt met een grote glimlach.

‘Blake?’ fluistert ze met een schorre stem, haar hoofd door om een of andere reden heel veel pijn maar ze weet niet waarom.

‘Liefste! Wakker worden!’

‘Goedemorgen mijn liefste, lekker geslapen? De zon schijnt en het is een heerlijke dag, zin om iets te gaan doen?’

Ze kijkt goed naar hem vanwege een angstig gevoel maar het gevoel vervliegt snel en ze glimlacht en knikt.

‘Ik wil weer gaan wandelen, kinderboerderij misschien?’

‘Er is er een in de buurt, dus uit je bed en kleed je aan dan kunnen we gaan wandelen.’

Met een grote glimlach springt ze uit bed terwijl Blake naar zijn eigen kamer loopt maar op het punt dat ze op beide voeten staat voelt ze een steek in haar hoofd, het gevoel voelt bekend maar ze weet niet waarom. Ze schud haar hoofd heen en weer en het stekende gevoel verdwijnt snel. Iets rustiger begint ze zich aan te kleden, gekleed in een korte zwarte broek en een witte blouse maakt ze een snelle paardenstaart in haar haar en is ze klaar om te gaan wandelen.

‘Blake! Ik ben klaar,’ roept  ze naar zijn kamer.

Zonder op zijn antwoord te wachten loopt ze naar beneden en trekt haar schoenen en aan wacht op hem, na een paar minuten staat hij opeens naast haar.

‘Boe, ben je echt helemaal klaar?’ vraagt hij met een knipoog.

Ze knikt en opent de deur, de zonnestralen vallen gelijk op haar huid en zorgen voor een warme omhelzing. Haar glimlach blijft zo groot mogelijk wanneer ze helemaal in de zon staat en kijkt naar Blake die naast haar staat in de volle zon met een glimlach op zijn gezicht. Het aanzicht van hem in de zon ziet er apart uit maar ze laat al gauw het rare gevoel vallen en omhelst het idee van hun samen die naar de kinderboerderij gaan en genieten van de dag.

‘Helena, alsjeblieft verlaat me niet..’

Hij pakt haar hand vast en trekt haar rustig mee terwijl ze naar de kinderboerderij lopen.

‘Wat is het prachtig buiten, de zon is zo heerlijk warm. Ik wou dat het altijd zo kon zijn,’’ zegt Helena met een diepe tevreden zucht.

‘Wie weet kan dat wel,’ antwoord hij rustig terug.

‘Helena! Reageer alsjeblieft!’

Ze kijkt hem even verward aan maar vergeet al snel waar het om gaat, de steek in haar hoofd kwam even snel terug en is ook gelijk weer weg. Ze lopen nog voor een tijdje en komen dan bij een gebouw naast een groot weiland waar allemaal geiten en schapen en een paar koeien rondlopen en grazen. Helena laat Blake los en huppelt richting het hek rondom het weiland en geniet van het zien van de dieren die er zo vredig uit zien. Ze kijkt om zich heen en ziet dat alles er zo perfect uit ziet, alle kleuren zijn zo helder en er is geen wolkje in de lucht aanwezig. Weer voelt ze een vlaag van verwarring door zich heen schieten samen met een steek in haar hoofd, maar weer verdwijnt het gevoel zo snel als het kwam.

‘Ik kan niet zonder je..’

Lachend kijkt ze naar Blake maar hij staat niet meer bij haar in de buurt maar bij een vijver een eindje van haar vandaan, ze ziet hem staren naar iets in het water. Nieuwsgierig loopt ze naar hem toe en kijkt naar de vijver, ze ziet een paar jonge eenden kuikentjes zwemmen maar het valt haar op dat een kuikentje moeite heeft met boven water blijven.

‘Wat zielig, hij gaat verdrinken als niemand hem helpt,’ zegt ze terwijl ze door haar knieën gaat om het diertje te helpen.

Blake pakt haar vast en schud zijn hoofd.

‘Niet doen, laat natuur zijn gang gaan.’

Met tegenzin staat ze weer op en kijkt verdrietig naar het diertje die steeds meer moeite heeft. Maar vlak voordat het diertje geheel onder water is komt er een grote eend langs zwemmen en pikt het diertje uit het water en zet het kuikentje op zijn rug en zwemt rustig verder.

‘Alles gebeurt met een reden, als het kuikentje verdronken was dan moest het zo zijn,’ zegt Blake terwijl hij nog steeds naar het water staart.

Helena zucht even diep en voelt een rilling over zich heen trekken en kijkt om zich heen, ze ziet niets behalve een schaduw in haar ooghoeken.

‘Wat er ook aan de hand is VECHT!’

‘Kom liefste, dan gaan we bij het water liggen zoals de eerste keer.’

Blake pakt haar hand met een grote glimlach vast en trekt haar mee om te gaan liggen. Tevreden liggen ze naast elkaar in het gras te genieten van de dag. Helena draait zich naar Blake om hem te zoenen maar voor ze hem kan zoenen trekt hij zich even terug.

‘Liefste je hebt een keuze, blijf hier bij mij of word wakker.’

‘Blake? Wat bedoel je? Ik ben wakker...,’ zegt ze vol verwarring.

Opeens is de steek in haar hoofd terug en denkt ze ondanks de pijn na en merkt dingen op die niet kloppen, Blake die naast haar in het zonlicht ligt, de rillingen over haar lichaam, hoe perfect alles is en ze herinnert zich vaag iets over een ander meisje die haar veel verdriet heeft aangedaan.

‘Wat is er aan de hand Blake?’ vraagt ze wantrouwig.

‘Je hebt een keuze, of voor altijd geluk of kans op veel pijn en verdriet,’ zegt Blake terwijl hij haar aan kijkt en haar naar zich toe trekt.

Voor het eerst zweeft er een donkere wolk boven hun en is Helena bang om bij hem te zijn, ze duwt hem weg en staat op. Ze draait zich om en begint te rennen zonder om te kijken naar Blake die langzaam opstaat en achter haar aan loopt.

‘Kies geluk Helena, laat alles los.’

Ze rent langs het weiland en voor ze het weet staat ze weer bij de vijver en ziet hem aan de andere kant van het water naar haar kijken met een ijzige glimlach op zijn gezicht.

‘Jij bent Blake niet, waar ben ik!’ gilt ze tegen de bedrieger.

‘Je bent bij mij mijn liefste, ik ben wel Blake en dat weet je.’

‘Je bent mijn alles.. waarom kom je niet terug naar mij..’

‘Blake?’ fluistert ze zachtjes naar de fluisteringen in haar hoofd, deze fluisteringen gaan samen met de steken die komen en gaan maar op dit moment blijft de steek steeds erger worden in haar hoofd en het gevoel maakt haar sloom.

Zonder waarschuwing staat de neppe Blake naast haar en pakt haar polsen vast, Helena begint te schoppen en te trekken maar hij reageert nergens op en laat haar ook niet los.

‘Kies, geluk of pijn.’

Hij leunt voorover om haar te zoenen maar op dat moment trekt ze haar linker knie op en raakt hem precies in zijn buik.

‘Dan heb ik liever pijn! Met mijn echte Blake!’

Met een pijnlijke hap naar adem laat hij haar los en valt ze achterover de vijver in. Wanneer ze onderwater is beginnen allemaal wierplanten zich om haar heen te wikkelen, paniekerig probeert ze los te komen maar niks lukt. Angstig begint ze te trekken en te vechten onderwater waardoor ze nog strakker vast komt te zitten.

‘Kom bij me terug mijn liefste, we missen je.. Ik hou van je Helena, laat me niet alleen..’

Ze hoort de woorden nu duidelijker waardoor ze rustiger word, maar snel slaat toch de angst weer toe. Ze is al even onderwater zonder lucht te happen en voelt zich langzaam licht worden in haar hoofd, de steken komen ook langzaam terug in haar hoofd waardoor ze zich nog suffer voelt. Al gauw stopt ze helemaal met het tegenstribbelen tegen het feit van het wier en het zuurstof gebrek, ze voelt het water haar longen vullen en sluit haar ogen.

Helena…