Kind van de nacht

Honger

Verslagen loopt Blake door het huis, het gevoel van honger en eenzaamheid razen door hem heen. Hij dacht dat hij sterker was dan dit, sterker om tegen de honger te vechten na een week. Hij had al eerder een tijd niet gevoed, maar dat voelde nooit zoals dit. Zijn hele wezen schreeuwde om voeding, om weer te jagen en zich heel te voelen. Ondanks dit pijnlijke en dwingende gevoel hield hij zich nu bezig met nadenken, over Helena en haar familie en over de toekomst. Ergens is hij bang dat als Helena alles wist niet meer bij hem zou blijven, ze wist nu maar een klein deel van zijn bestaan en dat heeft ze rustig aan geaccepteerd. Hij zucht en loopt van de woonkamer naar de keuken, daar is David bezig in een kookboek te bladeren.

‘Wat is er Blake, gaat het nog wel?’ vraagt hij zonder op te kijken.

‘Ik dacht dat ik sterker was… dat ik dit aankon maar het vreet me nu op, de honger!’ antwoord Blake gefrustreerd.

David kijkt op naar hem en glimlacht medelevend naar Blake.

‘Ik weet hoe je je voelt, ondanks dat het voor iedereen net anders is voelde ik me net zoals jij je nu voelt.’

Blake kijkt verbaasd op en vergeet voor een tel zijn honger, hij heeft er nooit bij stil gestaan hoe anderen dit zouden meemaken.

‘Hebben veel van ons dit ooit gedronken?’

‘Nee, ondanks dat je opa en oma toen veel van het elixer hadden gemaakt hebben ze het erg geheim gehouden. Ze wilde eerste alles goed testen voordat ze het bekend wilde maken. Zover ik weet hebben alleen mensen in onze familie het gedronken.’

Blake merkt dat David iets niet verteld maar laat het al snel los wanneer de honger weer heviger word. Zachtjes gromt hij en probeert zijn gedachtes er vanaf te houden. Opeens voelt hij een hand op zijn schouder en wat onbekende woorden.

'Optimum medicamentum quies est, ook wel rust is het beste medicijn,’ fluistert Lily naast hem.

Hij knikt langzaam en kijkt om zich heen, hij is nog maar net thuis en nu al het gevoel dat het een eeuwigheid is geweest sinds hij bij Helena was.

‘Jij gaat nu naar boven jongeman, en ik kom zo met iets waar je rustig van word,’ glimlacht ze.

Hij glimlacht suf terug en loopt gelijk naar zijn kamer, snel kleed hij zich om in een simpele pyjama broek en een versleten band shirt en gaat op zijn bed liggen. Een kwartier later komt Lily zijn kamer in met een dienblad. Daarop ziet hij een bord met wat toast, licht geroosterd met wat boter en honing, en twee glazen en een karaf gevuld met een mix wat hij al te goed kent. Glimlachend zet ze het naast hem op de vloer en gaat op het puntje van zijn bed zitten terwijl ze de glazen pakt en voorzichtig vult met de mix.

‘Hier drink dit en eet iets, maakt niet uit of je hier geen trek in heb gewoon eten.’

Ze neemt een slok van haar eigen glas en geniet er even van.

‘Dit ken je toch nog wel? Het drankje tegen misselijkheid en honger. Wijn en kruiden en wat bloed voor de smaak.’

‘Ja dat ken ik nog wel. al is het jaren geleden dat ik het voor het laatst heb gedronken.’

‘Geen zorgen, ik heb het naar jou recept gemaakt, fruitige rode wijn, wat munt en klaproos en natuurlijk valeriaan. Alleen heb ik niet zoveel als normaal gedaan, vorige keer wilde je niet meer stoppen met drinken, het feit dat we dit drinken tegen de onrust is goed. Maar ooit moeten we weer normaal eten en drinken.’

Hij knikt en neemt dankbaar het glas aan, langzaam neemt hij een slok en geniet van het gevoel van kalmte dat door zijn lichaam vloeit. In stilte drinken ze samen hun glas leeg en daarna geeft Lily hem een kus op zijn voorhoofd en loopt zijn kamer uit.

Blake gaat plat op zijn bed liggen na wat te hebben gegeten en gedronken en geniet van het moment van kalmte in zijn lichaam. Langzaam valt hij in slaap en droomt over zijn vakantie met Helena.