Kind van de nacht

Veiligheid

Wanneer ze weer wakker word voelt ze zich al een stuk beter en doet ademhalen minder pijn. Ze probeert langzaam te gaan zitten maar dit doet nog erg veel pijn, terwijl ze probeert te zitten voelt ze twee handen op haar rug die haar ondersteunen.

‘Alsjeblieft, doe rustig aan,’ fluistert Blake met een stem voor verdriet en bezorgdheid.

‘Blake? Wat is er allemaal gebeurt?’

‘Ik weet het niet precies, Lily was naar je toe gegaan om je te vragen of je hier wilde logeren maar toen hoorde ze je gillen en vond ze een woeste hond bovenop je. Hij had je goed toegetakeld toen ze je vond, de hond is teruggebracht naar het asiel. Hij bleek ontsnapt te zijn en heeft al vaker mensen aangevallen. Hoe hij bij je binnen is gekomen weten we niet, je huis zat helemaal dicht. Lily moest de deur eruit trappen om je te helpen.’

Terwijl hij dit verteld breekt zijn stem en voelt ze zijn handen trillen. Zelf herinnert ze gegrom en een zwaar gewicht, maar verder niks.

‘Waarom heb ik zoveel pijn?’

‘De hond heeft je arm ernstig verwond en met zijn nagels je buik verwond,’ antwoord Lily wanneer ze de kamer binnenkomt, ze loopt naar Helena en glimlacht geruststellend. Langzaam begint ze aan haar buik te voel en tilt Helena haar shirt omhoog, ze herkent het als het slaapshirt van Blake. Ze ziet tot haar schrik dikke verband op haar buik en borst, nu ze eindelijk rechtop zit kijkt ze ook gelijk naar haar arm en ziet ook hier dikke verband. Angstig kijkt ze naar Lily.

‘Hoe erg is het?’

‘Rustig lieverd, het is wel ernstig maar dankzij kruiden en dergelijke genees je waarschijnlijk helemaal,’ verteld Lily sussend.

Helena kijkt haar aan en haalt opgelucht adem, achter haar hoort ze een snik.

‘Blake, alsjeblieft kom voor me staan, ik wil je zien,’ vraagt ze.

Ze voelt zijn handen trillen en dan van haar rug verdwijnen waardoor ze zelf beter moet gaan zitten anders valt ze naar achteren. Blake verschijnt voor haar en ziet er verschrikkelijk uit, zijn gezicht is ingevallen en hij heeft grote donkere wallen onder zijn ogen, hij durft haar niet aan te kijken en blijft iets bij haar weg staan.

‘Blake alsjeblieft kom dichterbij.’

Langzaam stapt hij dichterbij en begint te huilen, Helena pakt met haar goede hand de zijne vast en knipt zachtjes erin.

‘Hey meneertje, niet huilen. Ik ben degene met verband en dus ik mag huilen en jij niet’ probeert Helena te lachen.

Hij probeert terug te lachen maar hij blijft naar de grond staren en reageert verder niet.

‘Blake lieverd, ga jij maar wat te drinken pakken voor jou en Helena, geen zorgen het komt helemaal goed.’

Hij knikt en loopt weg zonder iets te zeggen. Helena kijkt vragend naar Lily.

‘Jij ook geen zorgen maken Helena, hij heeft het moeilijk met het feit dat dit is gebeurt en  de kracht van de elixer is bijna weg dus je bloed te zien en jou geheel zo te zien is nog moeilijk voor hem.’

helena knikt begrijpelijk en voelt zich eindelijk weer iets veiliger.

Blake komt terug en heeft kruidenthee meegenomen voor Helena met een rietje. dankbaar neemt ze wat slokjes en eindelijk kijkt Blake haar aan, ze ziet angst maar ook liefde in zijn ogen voor een ogenblik.

‘Blake, geen zorgen maken. Ik word wel weer beter,’ zegt ze zelfverzekerd ondanks de pijn.

‘Weet ik, maar ik heb je niet kunnen beschermen.’

‘Hoe wist jij dat die hond er zou zijn? Dat wist je niet dus ik had geen bescherming nodig eigenlijk. Hoe die hond er was is nog steeds een vraag maar toch. Ik ben nu veilig bij jou en je familie en hier blijf ik nog wel even als het mag.’

‘Helena, je bent welkom zolang je wilt,’ lacht Lily.

Met een zwakke glimlach laat Helena zich weer op de bed vallen en geniet even van een moment veiligheid.

‘Ga slapen liefste, ik blijf bij je en morgen praten we verder,’ fluistert Blake in haar oor voordat hij haar een kus geeft.

Met een zucht valt ze echt in slaap, dromend over een woeste hond en Blake die niet in haar buurt durf te komen