Kind van de nacht

Weer samen

Eindelijk zie ik hem weer!

Gisteren heeft ze van hem een mailtje gehad dat hij onderweg naar huis is en haar gelijk wilt zien. Snel na school kleed ze zich om in een prachtig zwart jurkje dat net op haar knieën valt. Op het moment dat ze haar haar kamt en in een staart wilt doen word ze door haar moeder geroepen.

'Helena, Er is iemand voor je!'

Snel rent ze naar beneden en ziet hem met een grote glimlach naar haar kijken.

'Dankje mam, we gaan even wandelen.'

Snel pakt ze zijn hand en loopt snel naar buiten richting het park.

'Helena, rustig aan!'

Maar ze stopt niet met doorlopen tot ze eindelijk bij het meer zijn. Wanneer ze eindelijk stil staat draait ze zich om naar hem en slaat haar armen om hem heen.

'Ik heb je zo gemist,' fluistert ze terwijl er een traan over haar wang rolt. langzaam voelt ze zijn armen om haar heen komen en houd haar stevig vast.

'Ik heb je gemist mijn liefste, het duurde zo lang voor we weer naar huis konden komen.'

Een lange tijd blijven ze zo staan.

'Helena, kijk me eens aan.'

Langzaam kijkt ze in zijn ogen en ziet ze tranen over zijn wangen rollen.

'Wat is er Blake? Vertel mij alles.'

Ze veegt de tranen weg en wacht op zijn antwoord.

'Er is niks aan de hand liefste, ik heb je gewoon gemist.'

Langzaam buigt hij naar voren en kust haar. Op dat moment voelt ze zich gelukkiger dan ze zich ooit heeft gevoelt. En al snel beginnen ze al wilder te zoenen.

Zachtjes begint Helena te kreunen en voelt ze zijn handen over haar lichaam strelen.

Blake begint zachtjes haar kusjes te geven in haar nek en begint zachtjes te kreunen maar houdt zich tegen.

'Niet stoppen,' fluistert ze tegen hem.

Maar langzaam stopt hij toch met zoenen en kijkt haar aan.

'Ik wil niet stoppen maar ik moet wel.'

Teleurgesteld kijken ze elkaar aan.

'Ik ga morgen met Sheya praten zodat ze ons eindelijk met rust laat,' zegt hij met opeens veel woede in zijn stem waardoor ze schrikt.

'Wat als ze ons nooit met rust laat?'

'Dan zorg ik wel dat ze weggaat.'

 Langzaam beginnen ze weer richting haar huis te lopen en nemen ze bij de deur afscheid.

'Ik ben morgen weer bij je na het gesprek met Sheya, geen zorgen.'

Snel geeft hij haar nog een zoen en loopt hij naar huis toe. Eenmaal binnen wilt Helena niet met haar moeder praten en loopt snel naar haar kamer. Omgekleed en op bed ligt ze te piekeren over wat er gaat gebeuren bij dat gesprek. Met een angstig gevoel in haar hart valt ze eindelijk in slaap.