Kind van de nacht

De vraag

De volgende paar avonden staat Blake haar steeds op te wachten onder haar raam wanneer het donker is. Vaak gaan ze samen wandelen en belanden ze bij het meer. Halloween is 4 dagen geleden wanneer Helena zich iets afvraagt. Ze ligt naast hem in het gras met haar hoofd op zijn borst. 'Blake, waarom zie ik je nooit op school?'                                                       'Ik krijg thuis school, mijn oom is een leraar en mijn tante doet fitness dus ik krijg alles thuis.'    

'Wanneer kan ik eens bij jou langskomen, je hebt mijn moeder nu ontmoet maar ik nog nooit je oom of tante.'                             'Snel mijn liefste, ik ga vragen of je langs kan komen.'  Helena komt langzaam omhoog en kijkt hem aan. Zijn blik is afwezig en hij merkt niet dat ze hem bekijkt. Het valt haar nu pas op dat hij er zo jong uitziet en tegelijk zo oud. Hij heeft een perfecte huid en is bleek maar niet te bleek, zijn ogen lijken te wisselen tussen een ijsblauwe kleur en een grijze kleur maar dat kan ook komen door hoelang je naar zn ogen staart denkt ze. Hij heeft prachtig zwart haar tot bijna op zijn schouders wat precies bij hem past en hij is net een stuk langer dan zij is kwa lengte. Na een tijdje naar hem te staren beweegt hij en kijkt haar aan.

'Wat is er?'

'Het valt me nu pas op dat je zo jong en tegelijk zo oud eruit ziet, niet dat dat slecht is!' antwoord Helena verlegen.

'Hahaha, dankje liefste ik heb denk ik gewoon veel meegemaakt.'                  

'Hoe oud ben je eigenlijk, stom dat ik het nu pas vraag.'                                        

'Hoe oud schat je me?' vraagt Blake met een uitdagende blik.                                

'Je lijkt mij...18 jaar maar ook in de 20.'

'Je hebt het goed, ik ben net 18 jaar geworden voor ik je leerde kennen.'  

Blake lacht naar haar en streelt met zijn hand haar arm.                                        

'Je voelt koud liefste, kom gaan we weer wandelen.'                                                

Hij staat snel op en helpt Helena omhoog, maar trekt haar iets te snel naar zich toe waardoor ze tegen hem aan valt. Snel vangt hij haar op en slaat zijn armen om haar heen. Gelijk voelt het zo vertrouwd voor haar. Ze zucht zachtjes van genot en kijkt hem langzaam aan. Voorzichtig gaat ze op haar tenen staan en drukt ze haar lippen op die van hem. Blake kreunt zachtjes en houdt haar steviger vast. Langzaam voelt ze zijn tong tegen haar lippen drukken en ze laat hem toe. Steeds harder begint hij te kreunen en zoent haar steeds wilder. Maar opeens stopt hij en trekt hij zich van haar weg. 'Sorry mijn liefste..' fluistert hij 'Ik moet me niet opdringen.'                                                   'Dat deed je niet, echt niet!' Helena probeert hem opnieuw vast te houden maar hij blijft van haar weg staan. 'Het is tijd om naar huis te gaan, kom ik breng je thuis.'

Hij pakt haar hand en begint langzaam te lopen maar kijkt haar niet aan. Verbaasd en een beetje verdrietig loopt Helena achter hem aan, de rest van de wandeling niks zeggend. Wanneer ze bij haar voordeur aankomen staat hij eindelijk stil en kijkt haar aan. 'Het spijt me maar ik ben gewoon bang om je pijn te doen, je bent te belangrijk voor me.'zegt hij verdrietig.

'Blake, er is niks aan de hand en jij bent ook belangrijk voor mij, je bent..mijn..vriendje?' vragend kijkt ze hem aan.                

Na deze vraag ziet ze zijn blik eindelijk veranderen en voelt ze liefde van hem afstralen. Snel slaat ze haar armen om hem heen en geeft hem een kusje op zijn kin.                                        

'Je bent geweldig Helena, en ja ik wil je vriendje zijn zolang je maar van mij bent.'  'Claim je me nu meneertje?' vraagt ze plagend.                                                           'Je bent van mij en van niemand anders.' Terwijl hij dit zegt ziet ze een blik in zijn ogen die ze nog niet eerder heeft gezien en weet niet precies wat het is, maar door zijn opmerking voelt ze zich geliefd.

'Je moet gaan slapen mijn liefste, en ik ook.' Met een zucht laten ze elkaar los, maar voordat Helena naar binnen gaat geeft ze hem snel nog een kus op zijn wang.                                                        

'laat me weten wanneer ik langs kan komen, ik ben benieuwd naar je familie.

'Beloofd, en nu slapen.' zegt hij streng maar lachend terug. Lachend opent ze de deur en zwaait Blake uit.

'Tot snel mijn liefste Helena.' Langzaam loopt hij weg en sluit Helena de deur.

Wanneer Helena naar bed gaat laat ze eerst weer het raam op een kiertje open. Maar na een paar uur in diepe slaap schrikt ze wakker, het voelt alsof er iemand in haar kamer staat en naar haar kijkt. Snel doet ze haar nachtlamp naast haar bed aan maar ziet niemand in haar kamer. Voor het geval dat sluit ze snel haar raam en gaat weer naar bed. En al snel slaapt ze weer vast, maar heeft niks door dat iemand beneden haar raam naar haar ademhaling luistert.

** Laat me aub even weten hoe jullie deze opzet vinden, dankzij mijn lieve vriendin Bernnyy1990 probeer ik het beter op te zetten, hopelijk heb ik een beetje goed geluisterd^^**