Kind van de nacht

Bloedneus

Pijnlijk word Helena wakker en kijkt voorzichtig om zich heen, ze ziet een lege stoel naast haar bed maar wanneer ze verder naast zich kijkt ziet ze Blake op het puntje van haar bed bij haar voeten zitten met zijn ogen dicht. Ze bekijkt hem en het valt haar op dat hij er ouder uit ziet dan toen ze hem leerde kennen, hij heeft donkere wallen onder zijn ogen en zijn haar zit wild alle kanten op en ze ziet een lichte stoppel op zijn kaaklijn. Plotseling voelt ze een gaap opkomen en probeert het te onderdrukken maar Blake word al wakker door haar gewoel. Hij kijkt slaperig haar aan en opeens schieten zijn ogen open als hij ziet dat ze wakker is.

‘Liefste, heb je goed kunnen slapen?’ vraagt hij snel terwijl hij voorzichtig naast haar kruipt.

Helena deinst nog een beetje voor hem terug, waarom weet ze niet precies maar wanneer hij dichterbij komt voelt ze een angst opkomen.

‘j..j..ja ik heb goed geslapen,’ zegt ze voorzichtig.

Blake glimlacht en eindelijk voelt ze de angst afzakken en ontspant zich meer.

‘Niet schrikken, er zit iets op je wang,’ zegt hij opeens en veegt voorzichtig het weg van haar wang.

Hij kijkt naar zijn hand en ziet het vers bloed is en kijkt verbaasd naar Helena, zijn ogen worden weer groot en snel pakt hij naast het bed een pak tissues die hij daar had neergezet.

‘Wat is er?’ vraagt ze vrolijk.

Hij kijkt haar serieus aan en pakt een tissue uit de doos, op dat moment likt ze haar lippen en proeft een zware bloed smaak. Verbaasd legt ze haar hand op haar lippen en kijkt daarna naar haar hand, deze is bedekt door donker rode vlekken van vers bloed.

‘Wat gebeurt er met me?’ vraagt ze gelijk angstig terwijl ze haar blik niet van haar bebloede vingers kan houden.

Blake blijft stil en geeft haar de tissue zodat ze hem tegen haar neus kan houden, daarna loopt hij zonder een woord de kamer uit. Helena voelt haar hoofd weer bonken en merkt dat ze moet kokhalzen door de pijn. Ze ziet naast haar bed ook een emmer en gaat er snel boven hangen, maar er komt niks naar boven. In de emmer vallen alleen tranen en druppels bloed. Een moment later, wat voor Helena een eeuwigheid heeft gevoeld, komt Blake terug met Lily naast zich. Lily loopt gelijk naar haar toe en helpt haar terug het bed in en veegt het bloed verder weg.

‘Het voelt alsof ik steeds moet overgeven en mijn hoofd doet zoveel pijn,’ zegt Helena met een zachte en trillende stem.

Lily knikt zachtjes en begint haar een beetje te onderzoeken, ze neemt haar temperatuur op en voelt aan Helena haar keel of er iets opgezwollen is.

‘Je temperatuur is normaal, zelfs misschien iets aan de lage kant en ik voel geen zwellingen in je keel.’

Vragend kijkt Helena haar aan en wacht op meer informatie.

‘Blake haal de telefoon alsjeblieft?’ vraagt Lily opeens.

Een moment later geeft Blake haar een mobieltje waar ze snel een nummer opzoekt en belt.

‘Hoi zus, kan jij met spoed naar mij toe komen?’ zegt Lily met een zachte lieve stem maar met onrustige ogen.

‘Komt Ria?’ vraagt Blake wanneer Lily opgehangen heeft.

Ze draait zich naar Blake en knikt langzaam en zonder een woord loopt hij weer de kamer uit.

‘Wie is Ria?’ vraagt Helena voorzichtig aan Lily.

‘Een soort van zus van me, ze weet mogelijk meer wat er met je aan de hand is.’

Terwijl Lily deze woorden zegt probeert ze te glimlachen maar haar ogen staan bedroefd waardoor Helena niks meer vraagt.

‘Ze is hier over een uurtje ongeveer, blijf maar lekker liggen. Ik zorg dat je ontbijt op bed krijgt en Blake komt zo wel weer naar je toe.’

Helena knikt en sluit weer haar ogen in hoop dat de pijn verdwijnt.