Kind van de nacht

Energie

Langzaam opent Blake zijn ogen en kijkt naast zich, even herinnert hij niks meer maar wanneer hij haar ziet weet hij het weer. Helena is weer wakker en was gisteren naar hem toegekomen en in zijn armen in slaap gevallen. Het voelt goed en het voelt veilig. Terwijl hij haar bekijkt terwijl ze naast hem ligt ziet hij nog lichte vegen op haar wangen van de bloedneuzen die maar bleven komen. Maar nu lijkt het dat ze eindelijk gestopt zijn.

Hij zucht zachtjes, zijn energie level is zo laag dat hij moeite heeft niet weer in slaap te vallen, zijn aandacht word getrokken door Helena, bij iedere in en uit ademing voelt hij haar energie en met veel moeite houdt hij zich in. Nooit meer wilt hij zonder toestemming zich voeden aan iemand anders, vooral Helena niet. Ze betekent zoveel voor hem, iedere keer merkt hij dat op. Bij iedere woord dat ze uitspreekt of iedere blik die ze hem werpt. Zachtjes moet hij lachen wanneer hij terug denkt aan het moment dat ze tussen Blake en Sheya ging staan. Helena denkt meer aan andere mensen dan aan zichzelf en dat fascineert hem maar dit maakt hem soms ook bang. Terwijl hij daar ligt te denken opent Helena zachtjes haar ogen en hij voelt dat ze hem aankijkt, haar energie voelt aan als een warme golf dat over hem heen spoelt. Hij hapt zachtjes naar adem en kijkt dan haar aan. Haar ogen staan vol liefde en zijn gedachtes zijn weer rustig.

‘Goedemorgen Blake,’ fluistert ze.

‘Goedemorgen liefste, beetje kunnen slapen?’

‘Beter dan de laatste tijd, ik ben zo blij dat ik naast je ligt.'

Met een zucht sluit ze haar ogen weer en kruipt dichter tegen hem aan. Blake verstijft en probeert zichzelf te kalmeren. Door zijn reactie kijkt Helena hem snel weer aan en wanneer ze wilt vragen wat er aan de hand is staat hij snel op. Blake loopt trillend heen en weer door zijn slaapkamer en probeert weer controle over zijn gevoel te krijgen.

‘Wat is er Blake? Waarom tril je zo?’ vraagt Helena met een kleine trilling in haar stem.

‘Er is.. Het komt...Het is ieder geval niet jou schuld liefste,’ zegt Blake met een diepe zucht.

Voorzichtig gaat hij op het puntje van zijn bed zitten en probeert niet tegen Helena aan te zitten, maar Helena komt gelijk dichterbij maar raakt hem nog niet aan. Voorzichtig kijkt hij haar aan en voelt alweer haar energie van haar afstralen,  het is net alsof hij in zonlicht zit. Voordat hij begint te praten ademt hij even diep in en hij voelt zich even wegdromen.

‘Toen jij in die..slaapstand.. was voelde ik me zo ellendig en alleen. Ria vertelde me dat je haast geen energie meer had, toen kon ik je helpen door mijn energie aan je te geven. Het was moeilijk om op tijd te stoppen, ik wilde je weer zien lachen en je bij me voelen. Ik kon niet aankijken en je zien weg glippen,’ fluistert Blake met tranen in zijn ogen.

Helena raakt zijn arm aan en hij verstijft weer door het gevoel van al haar energie, hij kan niet geloven dat een sterfelijk meisje zo krachtig is.

‘Blake, ik zal je nooit alleen laten. Ik voelde je steeds bij me, Ik weet nog steeds niet waar ik was  maar ik wist dat je niet ver weg was.’

Nerveus kijkt hij haar aan en ziet dat ze alles meent, langzaam glimlacht hij tegen haar en voelt zich meer op zijn gemak weer.

‘Maar waarom doe je nu zo raar?’ vraagt Helena met een grote glimlach.

Hij schaapt zijn keel en probeert zijn gedachtes goed op orde te krijgen voordat hij antwoord geeft.

‘Ik heb je mijn energie gegeven terwijl je daar lag en nu heb ik nog net genoeg energie om mezelf in te houden.’

‘In te houden?’

‘Ja, om me niet onbedoeld te voeden. In dit huis ben jij eigenlijk nu de enige van wie wij kunnen voeden. Ria is ook een mogelijkheid maar als we dat zouden proberen dan hebben we veel problemen,’ lacht hij.

‘Waarom vraag je het dan niet aan me?’

Verbaasd kijkt hij haar aan en merkt dat ze serieus is.

‘Ik wil je niet gebruiken nu je net weer beter bent.’

‘En wat als ik het nu wil?’

‘Dan zeg ik nu nog steeds nee. Je weet niet hoe ik ben tijdens voeden en ik weet niet hoe jij gaat doen. Het kan verslavend zijn, dat zie je aan Sheya maar het kan ook pijnlijk zijn en dat zal je iedere keer voelen als je me ziet.’

Helena lacht en trekt hem bij haar weer op bed en knuffelt hem.

‘Als ik het wil dan is  het mijn keuze Blake en als ik het niet wil dan geef ik je de ruimte om bij te komen.’

Na een lange tijd dat ze hem knuffelt laat ze hem los en staat op.

‘Het is volgens mij tijd dat ik weer even naar mijn eigen kamer ga en ook zo even ga douchen,’ fluistert ze terwijl ze hem nog snel een kus geeft.

Huppelend verlaat ze de kamer en laat Blake achter in een warme gloed van haar energie, nagenietend blijft Blake nog liggen en valt weer in slaap.