Kind van de nacht

Wakker

‘Helena.. alsjeblieft word wakker..’ huilt Blake terwijl hij met zijn gezicht op haar borst ligt om haar hartslag te blijven voelen.

Hij voelt opeens iets kouds en nats in zijn nek, verschrikt kijkt hij op en ziet helder water tussen Helena’s lippen stromen. Snel pakt hij een handdoekje die naast hem ligt en tilt haar hoofd op zodat het water er helemaal uit kan stromen.

‘Wat is… LILY!’

Een minuut later staat Lily naast hem en kijkt verbaasd naar het water, voorzichtig raakt ze het water aan en denkt goed na.

‘Dit is gewoon water, waar komt het vandaan?’ vraagt Blake snel aan haar.

‘Ik heb geen idee lieverd, het lijkt wel op magie.’

Vol afschuw kijkt Blake naar Helena, er druppelt nog steeds snel water uit haar mond, hij blijft steeds het water weg vegen maar het lijkt niet te stoppen. Lily plaatst haar hand op zijn schouder en knijpt eventjes zacht. Hij knikt maar reageert verder niet op Lily.

Opeens begint Helena te proesten en stroomt er nog meer water uit haar mond dan eerst, Lily pakt haar bij haar schouders en draait haar op haar zij zodat het water weg kan stromen. Na een paar minuten ligt er een grote plas naast Blake op de grond maar lijkt het water eindelijk minder te worden en uiteindelijk stopt het helemaal.

‘B.b.b.b.b.bl..’

Verbaasd kijkt Blake naar Lily en weer naar Helena.

‘Bl..a..ke..’

‘Helena?’ vraagt hij met nieuwe tranen in zijn ogen.

Eindelijk doet Helena langzaam haar ogen open, haar ogen staan nog afwezig maar na een paar minuten lijkt ze hem te herkennen. Angstig kijkt ze hem aan en probeert weg te kruipen maar kijkt dan verbaasd naar het bed waar ze op ligt. Ze stopt met wegkruipen en kijkt snel de kamer rond en kijkt raar naar Blake en Lily alsof ze hun niet helemaal herkent. Ze kijkt naar Blake’s handen die haar hand nog steeds vast houden, ze trekt zich snel los maar op dat moment lijkt ze hem te herkennen.

‘Blake? Waar ben ik?’ vraagt ze voorzichtig.

‘Je bent veilig bij ons thuis liefste, je bent eindelijk wakker.’

Verbaasd kijkt ze hem aan.

‘Wakker? Wat is er gebeurd.. Waarom heb ik een vreemde smaak in mijn mond en au mijn hoofd,’ zegt ze terwijl ze een hand op haar voorhoofd legt.

'Ik weet niet wat er is gebeurt, we vonden je op de grond met bloed op je gezicht en je reageerde niet meer, je bent nu eindelijk wakker. Je hebt vier dagen geslapen,’ zegt Lily met een zachte rustgevende stem.

Langzaam loopt Lily de kamer uit en komt even later terug samen met David die opgelucht naar Helena kijkt en glimlacht.

‘Hoi meisje, eindelijk ben je weer bij ons,’ zegt hij blij.

Helena knikt voorzichtig en kijkt iedereen een voor een aan en gaat voorzichtig zitten op haar bed.

‘Waarom is het bed nat?’ vraagt ze opeens wanneer ze haar hand op de natte rand zet.

‘Ik weet niet hoe maar er kwam allemaal water uit je mond, alsof je verdronk,’ antwoord Blake.

Met deze woorden kijkt Helena verschrikt Blake aan en herinnert zich opeens de vijver.

‘Ik...ik...ik..verdronk ook..’ zegt ze moeizaam.

Blake kijkt haar angstig aan en probeert zich in te houden om haar in zijn armen te trekken. Hij beweegt iets richting Helena maar zij beweegt zich gelijk van hem weg. Vragend kijkt hij haar aan maar ze kijkt hem niet meer aan. Blake denkt er verder niet meer over na waarom zij voor hem weg kruipt en is vooral blij dat ze weer wakker is. Helena schud langzaam haar hoofd en kijkt dan een voor een weer iedereen aan.

‘Ik herinner me de zon en een vijver en iets over een keuze maken maar verder herinner ik me niks, het lijkt wel alsof ik leeg ben..’ zegt ze zachtjes.

‘Maak je maar geen zorgen meer meisje, je bent weer hier en je bent veilig,’ antwoordt David.

‘Dankjewel, maar ik zou nu toch nog even willen liggen. Mijn hoofd doet zoveel pijn.’

Iedereen kijkt haar opgelucht aan en zonder nog iets te zeggen loopt Lily naar haar toe en knuffelt haar. Hierna lopen David en Lily rustig de kamer uit en blijft Blake nog bij haar zitten.

‘Ik blijf bij je, ga maar slapen,’ zegt hij vastberaden.

Voorzichtig draait Helena zich van hem af en gaat ver onder de dekens liggen om te slapen, maar is bang om haar ogen te sluiten. Ze hoort de stoel naast haar bed verschuiven en snel draait ze zich om en ziet dat Blake de stoel zo heeft gedraaid dat hij een beetje op het bed kan leunen en hij slaat zijn boek open. Met een glimlach kijkt hij haar aan en knikt dat ze kan gaan liggen en dat hij over haar waakt. Iets rustiger legt ze haar hoofd weer op de kussen, nu met haar gezicht naar hem toegedraaid, en sluit eindelijk haar ogen in hoop dat de hoofdpijn snel verdwijnt.