Kind van de nacht

Nachtelijke wandeling

De volgende avond staat Helena voor de spiegel een beetje naar haarzelf te kijken.

Zo grappig, denkt ze, gister leek ik nog onbekend maar nu voel ik me zo geweldig! Starend in de spiegel begint Helena haar lange rode haar te borstelen.

Na het borstelen pakt ze haar eyeliner en zet ze een dunne lijn rond haar ogen waardoor haar groengrijze ogen goed uitkomt. Na alles weer weg te leggen kijkt ze naar haarzelf weer in de spiegel.

Gekleed in een lange satijnen rok en een corset vind ze zelf dat ze er goed uit ziet.

Ze is 1.68 m lang, niet te dun en niet te dik, en door het corset krijgt ze nog meer vorm. Vrolijk loopt ze naar beneden om in de keuken wat te eten te pakken.

'Hoi mam, wat gaan we eten?'

Helena's moeder kijkt op en staat in de keuken het avond eten al klaar te maken.

'Hoi lieverd, we gaan zo eten, ik maak zoete aardappelen met kip.'

'Heerlijk! mam, ik ga vanavond wandelen.'

'Ga je alleen of met iemand anders?'

'Met Blake, een jongen die ik pas heb leren kennen.'

'Hmm, ik weet niet of het zo'n goed idee is, ken je die jongen wel?'

'Mam, ik vertrouw hem, hij is echt heel erg aardig!'

'Oké oké, maar ik wil hem ook leren kennen, dus nodig hem deze week een keertje uit om mee te eten.'

'Dankje dankje dankje mam! En dat doe ik!'

Helemaal blij gaat Helena in de woonkamer zitten tot het eten klaar is.

Terwijl ze aan het wachten is bekijkt ze haar moeder, die kleiner dan Helena is en spierwit blond haar.

Zo apart dat ze beide zo verschillend zijn.

Na al dat denken over verschillend zijn dwaalt Helena af naar Blake.

Zo vreemd hoe snel je je goed kan voelen bij iemand die je nog niet zo goed kent.

Blake is 1.80m en heeft half lang zwart haar en prachtige blauwgrijze ogen waarin je kan verdrinken. Heerlijk aan het fantaseren roept Helena's moeder haar voor het eten.

Tijdens het eten kletsen ze lekker over vanalles en nog wat.

Na het eten gaat de deurbel, Helena rent naar de deur om te openen.

'Goedenavond Helena, zin om te wandelen?' lacht Blake .

'hoi, ja ik ben er klaar voor!'

'Wauw, je ziet er...geweldig uit!'

Blozend kijkt Helena naar haar kleding, ze was het alweer vergeten.

'Komop, laten we gaan,' Blake pakt haar hand en begint al sneller te lopen.

'Wacht niet zo snel!'

Half struikelend probeert ze hem bij te houden.

Na even te wandelen staat Blake opeens stil.

'Dit wilde ik je laten zien.'

Helena kijkt om haar heen, en ziet dat ze in het bos staan.

Vlak voor hun is een open plek met een prachtig meer die door de opkomende maan word verlicht.

'Wauw, wat prachtig! Hier wist ik niks van,' Helena laat Blake zn hand los en loopt naar het water.

'Dit is nu al mijn favoriete plekje om te komen als ik wil nadenken,' zegt Blake zachtjes.

Helena gaat voorzichtig in het gras aan de rand van het water zitten en geniet van het uitzicht.

'Waar zijn we nu?' vraagt Helena.

'We zijn aan het rand van het bos,'

'Je kan nog net het dorp horen.'

En terwijl Blake dat zegt hoort Helena in de verte de auto's langsrijden. Ze voelt Blake naar haar kijken, maar draait zich niet om. Opeens voelt ze het gras naast haar indrukken en voelt ze zijn aanwezigheid naast haar in het gras.

In de verte slaat een kerkklok.

'Een...Twee...Drie...Vier...Vijf...Zes...Zeven...Acht...Negen...Tien...Elf' telt Helena zachtjes mee.

'Wat zeg je?'

'Oh niks, ik hoorde de kerkklokken.'

Blake gaat naast haar in het gras liggen en sluit zijn ogen.

Nu bekijkt zij hem stiekem, maar voordat ze hem goed kan bekijken opent hij zn ogen en kijkt haar recht aan.

Ze voelt een rilling over haar rug gaan door zijn wilde blik. Langzaam pakt hij haar hand vast en trekt haar naar zich toe zodat ze tegen hem aan ligt. Wat voelt het goed, zo tegen hem aan, denkt Helena, hij is zo lief en romantisch. Maar na een paar minuten begint Blake op te staan.

'Laten we zo weer naar huis gaan, morgen moet je weer naar school.'

'Dan ga ik niet, is maar een maandag.'

Blake kijkt glimlachend naar Helena 'Je moet wel naar school gaan, school is belangrijk.'

'Oké oké... dan ga ik dus wel,' zegt Helena met tegenzin.

Blake steekt zijn handen uit om Helena omhoog te helpen. Wanneer ze bijna op haar eigen benen staat valt Helena naar voren in Blake z'n armen. Verbaasd en verlegen blijft Helena een moment zo tegen hem aan staan voordat ze blozend haar rok nakijkt voor grassprietjes. Lachend pakt Blake haar hand en samen wandelen ze rustig weer naar huis.

Voor Helena's huis nemen ze afscheid van elkaar.

'Blake, wanneer zie ik je weer?'

'Weet ik nog niet, maar ik beloof, het zal snel zijn.'

Hij geeft een klein kusje op haar wang en loopt weg.

'Hoi lieverd! Hoe was het met Blake?' vraagt mam.

'Geweldig! we zijn naar het rand van het bos gegaan, waar een open plek met een meer is. Het was zo romantisch.'

'Ik wist niet dat er zo'n plek was in het bos,' antwoord mam bedenkelijk.

'Zolang je het maar leuk heb gehad, maar je het niet veel later. Morgen heb je weer school.' zegt mam terwijl ze zelf richting bed gaat.

'Tuurlijk mam, ik ga nu ook. Welterusten.'

Maar eenmaal op haar kamer omgekleed en op bed kan Helena maar niet in slaap vallen. Haar gedachten dwalen steeds terug naar Blake, hoe het voelde in zijn armen en hoe krachtig zijn grip was.

Even later hoort ze weer de kerkklokken, dit keer slaan ze 2 uur snachts en langzaam vallen haar ogen dicht.