Kind van de nacht

Familie ontmoeten

De week is al bijna weer voorbij, ze zucht en draait zich om in bed om hem te knuffelen. Ze hebben al veel gedaan deze week, dierentuin bezocht, gewandeld en natuurlijk shoppen. Helen kijkt naar haar pols waar een prachtige armband zichtbaar is.

Twee dagen geleden werd ze wakker en zag dat ze alleen in bed lag, angstig is ze hem toen gaan zoeken maar toen ze in de lobby en het parkje naast het hotel had doorzocht was ze terug gegaan naar hun kamer met een steek in haar hart. Maar op het punt dat ze de deur open deed voelde ze opeens twee vertrouwde armen haar vastpakken en naar binnen leiden, daar was hij weer. Hij vertelde wanneer ze samen op bed zaten dat hij iets wilde regelen en het wat langer duurde dan verwachtte. Op dat moment haalde hij een cadeautje onder zijn kussen vandaan en gaf het aan haar na een lange en romantische kus. In het cadeautje zat deze armband, prachtig witgouden schakelingen met kristallen op iedere schakel.

Met een glimlach kust ze zijn borst waardoor hij begint te bewegen en kreunen. Lachend geeft ze nog een paar kusjes.

´Niet doen...Ik sliep net zo lekker..´

‘Slaapkop! Het is al elf uur, we zouden vandaag naar mijn opa en oma gaan weet je nog?’

Hij draait zich slaperig om en knuffelt haar en begint dan opeens te kietelen.

‘Nu staan we gelijk, jij mij kietelen en dan kietel ik jou!’

Helena gilt en probeert los te komen maar Blake is te sterk en blijft door kietelen. Pas nadat ze genade heeft gezegd stopt hij en zoent  haar.

‘Goedemorgen liefste, beetje kunnen slapen?’

‘Heerlijk! Ondanks het feit dat we het gisteren erg laat hebben gemaakt.’

‘Jij wilde een middernacht wandeling dus zijn we gaan wandelen. Door het park, de dierentuin en langs het meer,’ somde hij lachend op.

Lachend geeft ze hem een por en probeert uit bed te komen maar hij houd haar tegen en begint haar te zoenen. Met het gevoel van puur geluk laat ze zich weer op bed vallen en zoent hem wild terug. Zo blijven nog een half uur op bed liggen, gewoon elkaar knuffelen en zoenen. Maar na een half uur staat ze eindelijk op om te gaan douchen. Wanneer ze de douche deur sluit en de kraan aanzet geniet ze van het gevoel van de waterdruppels op haar huid.

Blake begint zich aan te kleden en zijn spullen bij elkaar te pakken zodat de kamer weer opgeruimd is. Na een kwartiertje is Helena klaar en aangekleed en gaan ze samen naar beneden om te ontbijten. Ze besluiten gelijk een paar broodjes mee te nemen voor lunch en gaan na het ontbijt gelijk op pad. Ze kijkt op haar horloge en ziet dat het bijna een uur is, om drie uur hebben ze met haar moeder en grootouders afgesproken. Samen beslissen ze gezellig naar de dierentuin in de buurt te gaan. Rond half drie lopen ze de dierentuin uit en lopen op hun gemak naar Helena der grootouders huis.Nerveus belt Helena aan wanneer ze voor de deur staan.

‘Helena! Kom binnen en jij bent zeker Blake? Wat een knapperd,’ zegt haar oma met een knipoog.

‘Oma! Sorry Blake, oma is een beetje gek,’ bloost Helena.

‘Hallo mevrouw, dankjewel voor uw uitnodiging. Ik zie waar Helena haar schoonheid vandaan heeft, ik zie het in u en haar moeder,’ antwoord Blake met een buiginkje.

Blozend laat oma hun binnen en sluit de deur achter hun terwijl Helena en Blake naar de woonkamer lopen. Haar opa en moeder zitten al gezellig op de bank met een kop thee in hun handen.

‘Helena en Blake, leuk dat jullie er zijn. Ik ben Roger en je hebt Lucy al ontmoet. Willen jullie ook een lekkere warme kop thee?’ vraagt haar opa.

‘Dankjewel Roger, ik lust wel een kop,’

zegt Blake.

‘Graag opa, zal ik het pakken dan kan je lekker blijven zitten.’

‘Dankje lieverd maar dat hoeft niet, gaan jullie maar zitten en dan ben ik zo terug.’

Ze gaan gezellig op de andere bank tegenover haar moeder zitten, Helena kijkt dolgelukkig de kamer rond. Ze heeft veel dagen hier doorgebracht toen ze ook in deze buurt woonde. De kamer is lichtblauw geverfd met hier en daar een vlinder of een bloem. Overal hangen foto’s van de familie en huisdieren of van landschappen waar haar grootouders zijn geweest. De kamer is een gezellig rommeltje, overal staan kaarsen en beeldjes van mythologische afkomst. Vroeger speelde ze altijd met de beeldjes, zich inbeelden dat ze de goden en godinnen kon helpen door ze te bewegen. Wat mis ze soms die tijd, maar iedereen word ouder en wijzer.

Wanneer haar opa terug is met hun thee beginnen ze allemaal vragen te stellen aan Blake en na een tijdje gaat het gesprek over de vakantie die haar grootouders aan het plannen is. Rond etenstijd besluit haar opa een fles wijn open te maken.

‘Doe je voorzichtig Roger? Vorige keer had je je ook al bezeerd met dat onding!’

‘Wat? Met de flesopener? Er gebeurt niets Lucy, kijk maar!’

Met een ruk trekt opa de kurk uit de fles maar op dat moment breekt de nek van de fles en snijdt diep in zijn palm. Met een schreeuw laat hij alles vallen en staart naar zijn hand.

‘O god Roger! Blijf daar, ik ga een doek en verband pakken. Hopelijk hoeft het niet gehecht te worden,’ zegt oma geschrokken terwijl ze snel naar de keuken rent.

Helena kijkt bezorgd naar haar opa zijn hand en voelt opeens Blake verstijft naast haar zitten. Hij kan zijn ogen niet van het bloed af houden. Ze duwt tegen zijn arm maar hij reageert niet op haar. Verbaasd maar ook angstig knijpt ze in zijn hand, eindelijk knippert hij en kijkt verontschuldigend naar haar.

‘Volgens mij hoeft het niet gehecht te worden, het is gelukkig oppervlakte,’ zegt haar oma na het schoonmaken van de wond.

‘Sorry Roger en Lucy, ik moet gaan. Ik kan niet goed tegen bloed. Sterkte met uw hand, hopelijk geneest het snel,’ zegt Blake terwijl hij snel opstaat en naar de voordeur loopt.

‘Blake wacht! Mam, ik ga met hem mee. Opa en oma ik zie jullie snel weer. Ik hou van jullie,’ zegt Helena snel.

‘Is goed liefje, ga achter hem aan. Zeg maar dat we het leuk vonden hem te ontmoeten en dat hij altijd welkom is,’ zegt opa sussend en met een glimlach.

Helena geeft haar grootouders en moeder een kus en rent achter Blake aan die al buiten loopt.

‘Blake! Wacht op mij, wat is er?’

Wanneer ze hem inhaalt probeert ze hem tegen te houden verder te lopen maar ze schrikt wanneer ze zijn gezicht ziet.  Zijn ogen staan wild en hij likt heel de tijd zijn lippen. Opeens schrikt hij en kijkt haar aan alsof hij haar niet eerder heeft gezien.

‘Sorry.. ik moet gaan. Ik spreek je volgende week mijn liefste,’ fluistert hij tegen haar.

‘Nee! Nu vertel je wat er aan de hand is. Je doet doodeng en ik ben bang!’

Hij staat eindelijk stil en zucht, hij ziet er verslagen uit vind ze. Hij schud zijn hoofd en na nog een zucht begint hij eindelijk te praten.

‘Je weet een deel van ons geheim toch? Wij leven van bloed en energie, daarom heb ik iets ingenomen waardoor ik mezelf kan zijn zonder te voeden. Maar blijkbaar is het aan het uitwerken. Ik wilde jullie niet bang maken...’

Snel slaat ze haar armen om hem heen, deels om hem te beschermen en deels om zichzelf te bewijzen dat ze niet bang is.

‘Laten we terug naar het hotel gaan, we kunnen vanavond ook thuis zijn.’

‘Oke liefste, ik denk dat dat het beste is.’

Na een paar minuten elkaar vasthouden beginnen ze naar het hotel te lopen en een uur later staan ze te wachten bij de bushalte om naar huis te gaan.