Kind van de nacht

terug in de werkelijkheid

Helena word vroeg wakker en draait zich om naar Blake, hij ligt nog diep te slapen en ze wilt hem nog niet wakker maken. Voorzichtig laat ze zich uit bed glijden en trekt een joggingbroek aan en een vest van Blake voor ze naar beneden loopt. Ze wilt hem verrassen met een ontbijt op bed omdat hij haar gisteren helemaal heeft laten genieten. Ze is druk bezig met brood beleggen en fruit snijden wanneer ze opeens twee armen om zich heen voelt, verschrikt laat ze het mes waarmee ze fruit snijd vallen op de keukentafel.

‘Niet schrikken liefste, wat ben je aan het doen?’ vraagt Blake haar kussend in haar nek.

‘Waarom lig je niet meer in bed? Ik wilde je verrassen met een ontbijt.’

‘Ik werd wakker want jij was er niet meer en zo mag je me altijd wakker maken.’

Helena geniet van zijn aanraking en zijn lippen op haar nek en zucht voldaan.

‘Dan moet je maar weer naar bed gaan, anders word het geen ontbijt op bed voor je.’

‘Laten we lekker hier beneden samen ontbijten, David en Lily slapen nog. Ze zijn vannacht laat thuis gekomen.’

‘Oke, waar wil je eten? Hier of in de woonkamer?’

‘Laten we lekker hier eten.’

Blake laat haar los en gaat aan de keukentafel tegenover haar zitten en kijkt naar haar terwijl ze weer het ontbijt klaarmaakt. Helena werkt rustig door en probeert zich niet af te laten leiden door Blake die alleen in een wijde joggingbroek voor haar zit. Wanneer ze de borden neerzet en naast Blake gaat zitten om gezellig samen te eten hoort ze de voordeur open en dichtgaan.

‘Blaky, ben je al wakker?’

Verschrikt kijkt ze naar Blake wanneer ze de stem herkent, Blake staat snel op en trekt haar naar een opbergkast in de keuken. Hij wijst dat ze in de kast moest verstoppen en kijkt haar smekend aan om naar hem te luisteren. Op het moment dat ze de deur sluit kan ze net door een kiertje zien dat Sheya de keuken binnen loopt en Blake voor de kastdeur ziet staan met zijn rug rug naar haar toe.

‘Lieverd! Ik heb je zo gemist!’

Ze rent naar hem toe en knuffelt hem maar Blake blijft met zijn rug naar haar toe staan en blijft naar het kiertje kijken met tranen in zijn ogen. Helena houd haar adem in en probeert rustig te blijven kijken.

‘Wat doe je hier Sheya?’ vraagt hij met een gebroken stem.

‘Waarom doe je zo tegen mij? Ik ben toch je vriendin?’ vraagt Sheya met een oprechte  verbaasde klank in haar stem.

‘Ik wil niks meer met je te maken hebben, ga alsjeblieft weg..’

‘Je ziet er moe en hongerig uit, alsjeblieft voed je Blaky. Wat wil je?’

Met deze woorden laat ze hem los en loopt naar de keukentafel waar het mes nog ligt, ze pakt hem op en houdt hem op haar pols. Terwijl ze dat doet stopt ze opeens en kijkt naar het ontbijt.

‘Twee borden?’

‘Voor David en Lily, ze hebben een lange nacht gehad,’ zegt hij vlug zonder haar aan te kijken.

Ze lijkt tevreden met zijn uitleg en kijkt hem vol liefde aan waardoor Helena even haar zicht wegdraait, ze heeft nooit goed erbij stil gestaan wat tussen Sheya en Blake mogelijk is geweest.

‘Stop Sheya, ik wil niets meer van jou. Ik wil dat je weggaat en weg blijft.’

Blake loopt naar Sheya toe en pakt haar bij haar arm vast en duwt haar de keuken. In een flits draait Sheya zich naar hem toe en haalt het mes over zijn borst en Helena’s hart staat stil.

‘Nee!’ gilt ze als ze uit de kast rent om zich tussen hun tweeën in te plaatsen.

Met een woeste grijns op haar gezicht kijkt Sheya naar haar.

‘Zozo, wie hebben we daar. Het meisje die jou nooit meer wilde zien.’

Helena staat nu tussen Sheya en Blake in en voelt hem gespannen achter zich staan. Sheya begint met een beangstigende klank te lachen en dreigt met het mes naar Helena.

‘Hij moet jou niet, hij is van mij. Als ik jou was zou ik uitkijken.’ bijt ze naar Helena.

Helena kijkt haar niet aan maar houd het mes in de gaten, ze ziet in het zonlicht een dunne rode lijn over het mes lopen, Sheya had Blake dus geraakt. Blake blijft zelf kalm achter Helena staan en reageert nergens op.

‘Ga weg Sheya, je hebt Blake gehoord. Hij wilt niks meer van je weten en je nooit meer zien. Doe voor het eerst in je leven het goede en ga weg.’ zegt Helena met een vaste stem terwijl ze naar de voordeur wijst.

Sheya haalt haar schouders op en zwaait met het mes heen en weer en gooit hem daarna voor Helena haar voeten op de vloer.

‘Als ik jullie was zou ik uitkijken.’

Met deze woorden loopt ze het huis uit en laat Helena en Blake angstig achter.

Wanneer de voordeur dicht slaat draait Helena zich eindelijk om naar Blake en ziet een dikke rode streep van zijn linker schouder over zijn borst en buik naar beneden lopen. Zijn blik is weer leeg en afstandelijk maar wanneer Helena snel een natte theedoek pakt en het bloed wegveegt kijkt hij haar gepijnigd aan. Helena probeert hem niet aan te kijken en ziet dat de wond kleiner is dan ze dacht en dat het al aan het helen is. Voorzichtig plaatst hij zijn hand op haar wanneer zodat ze hem wel aankijkt.

‘Dankje..’ fluistert hij.

‘Je bent mijn vriendje en ik zal je altijd steunen. We moeten straks Lily en David wakker maken en dit bespreken.’

Vermoeid knikt hij en kijkt naar de wond, het is al bijna helemaal dicht en de huid is een stuk lichter dan eerst. Ze leid hem terug naar de keukentafel en laat hem zitten.

‘Nu eten jij, je hebt ook je kracht nodig.’

Hij knikt weer en begint langzaam het fruit op te eten terwijl Helena naast hem gaat zitten en ook wat probeert te eten in stilte ondanks de grote brok in haar keel.