Kind van de nacht

Los laten

Waar blijft ze! Woedend loopt Sheya door het park heen en weer wachtend op haar. Ze hebben de afgelopen tijd iedere middag doorgebracht en ze begon echt een band te krijgen met Helena.

Maar nu is ze al een paar uur te laat, straks moet ze alweer weg. Gefrustreerd haalt ze haar hand door haar haar en zet haar woede om in een plan. Helena zal spijt krijgen dat ze niet is op komen dagen, nu weet ze dat ze niet te vertrouwen is wat ze al verwacht had. Ze draait zich om en begint weg te lopen maar hoort daarna iemand haar naam roepen. Boos kijkt ze om en ziet Helena naar haar toe komen rennen. Boos blijft ze staan en vraagt zich al af welke smoes ze zal horen.

‘Sorry, ik weet het. Ik ben te laat,’ hijgt Helena.

‘Nog een reden waarom?’

‘Niet echt, alleen de tijd vergeten. Begrijp je toch wel? Ik probeer nog steeds uit te vinden wat ik moet denken van jou en van Blake.’

Verbaasd kijkt Sheya haar aan en kalmeert wat. Eigenlijk begreep ze haar compleet, ze zou precies zoals zij zijn. Het feit dat je opeens hoort dat bepaalde mythes waar zijn en je helemaal gek bent op een jongen die je je goed laat voelen maar die je helemaal niet leert kennen, is niet niks. Langzaam begint ze te lachen en knuffelt Helena stevig.

‘Is niet erg meid, sorry dat ik boos was. Ik moet ook wat meer nadenken hoe jij je voelt.’

Onhandig knuffelt Helena haar terug en ze beginnen te kletsen over de afgelopen week, de opdrachten van school en wat ze allemaal hebben gedaan na school. Maar Sheya merkt dat ze wat stil is en erg zat te dromen.

‘Helena, wat is er?’

‘Oh niks hoor, wat gedoe thuis,’ antwoord ze vlug.

‘Vertel vriendin! Misschien kan ik ergens mee helpen?’

Helena kijkt haar vlug aan en kijkt daarna weer naar wat eenden in het meer.

‘Mam wilt op vakantie om bij een nieuw huis te kijken, maar ik wil niet weg. We gaan volgende week een tijdje weg.’

‘Oh, jammer. Ik hoop dat je niet verhuisd, nu we net vriendinnen aan het worden zijn,’ zegt Sheya verdrietig.

‘Geen zorgen, we gaan nu alleen kijken en dan zijn we weer terug.’

‘Hoelang ga je weg?’

‘Ieder geval een week maar het kan langer worden. Maar ik heb je nummer dus wanneer ik kan zal ik je bijpraten,’ zegt Helena met een knipoog.

‘Daar hou ik je aan!’

Met een knuffel nemen ze afscheid en gaan ze naar huis toe. Sheya denkt na over de woorden van Helena. Misschien is het verhuizen de beste kans voor Helena om alles wat nu gebeurt is te vergeten, geen Blake meer om haar heen en wie weet kunnen ze wel goede vriendinnen worden.

Met een tevreden gevoel komt Sheya thuis en besluit Helena te vertrouwen en Blake eindelijk proberen los te laten. Het heeft lang genoeg geduurd en ze mist vrienden om haar heen. Met dit idee in haar hoofd probeert ze een nieuw begin te maken, maar in haar achterhoofd blijft ze bezig met  ideeën om haar zelf te beschermen.