Kind van de nacht

Verdriet

Twee uur later gaat de deurbel. Met een glimlach opent Helena de deur.

'Hoi, ik zat al op je te wachten.'

Ze probeert hem te knuffelen maar schrikt wanneer hij zich terug trekt. Ze kijkt hem vragend aan en vraagt 'Hoe is het gesprek met Sheya gegaan?'

Bij het zeggen van die naam ziet ze zijn gezicht betrekken alsof het woord zelf hem pijn doet.

'Wat is er Blake? Je weet dat je me alles kan vertellen.'

Wanneer ze haar hand uitsteekt om hem aan te raken wijkt hij ook weer naar achter.

'Vertel wat er is, waarom doe je zo vreemd?'

Angstig kijkt ze hem aan maar hij wilt haar niet aankijken. Ze word steeds banger en begint te twijfelen of hij nog wel gaat antwoorden. Alsof ze zichzelf zo kan beschermen slaat ze haar armen om zich heen en wacht nerveus af. Na een diepe en lange zucht antwoord hij eindelijk zonder haar aan te kijken of maar te bewegen.

'Ik kan niet bij je blijven, ik ben niet goed voor je.'

'Wat zeg je? waarom niet?'

Hij haalt gefrustreerd een hand door zn haar en praat zachtjes verder.

'Na praten met Sheya ben ik gaan nadenken over ons, en hoe meer ik erover na denkt hoe meer ik erachter kom dat ik niet goed voor je bent.'

'Ik ga je alleen maar pijn doen, en we passen gewoon niet bij elkaar.'

'Dit meen je niet! Je zei dat je van mij houdt en dat het niet zal veranderen! Was dit allemaal een leugen?'

Huilend begint ze tegen hem te schreeuwen maar hij zegt zelf niks terug.

'Wat heeft dat kreng allemaal tegen je gezegt!' schreeuwt ze.

'Niks helemaal niks, ze heeft alleen over vroeger gehad en dat heeft mijn ogen geopend..'

'Kijk me aan! Ben ik dan niks waard voor je?'

'Meer dan en daarom kan ik niet bij je blijven, ik zal je alleen maar pijn doet.'

'Je kent me niet Helena, hoe weet je nou of ik te vertrouwen ben?'

Eindelijk kijkt hij haar aan en ze schrikt als ze de pijn in zijn ogen ziet. Ze durft niks meer te zeggen en sluit haar ogen om hem niet meer aan te kijken. Maar snel kijkt ze hem aan en denkt in zijn ogen naast de pijn ook nog liefde te zien.

'Helena, het spijt me. Je kent me gewoon niet. En Sheya kent me van vroeger.'

'Dus wat nu? Je maakt het uit maar gaat verder met haar?'

'Ik weet het niet, nu wil ik alleen zijn en je niet nog meer pijn doen.'

Verdrietig en verslagen draait Helena zich om en wilt de deur achter zich sluiten.

'Je hoeft geen contact meer met me op te nemen, ik wil je vergeten.'

'Helena alsjeblieft, het spijt me. Ik wil wel vrienden blijven.'

'Ik kan dat niet aan, niet na dat je zei dat je van me hield.'

langzaam sluit ze de deur zonder hem nog aan te kijken. Eenmaal de deur gesloten breekt ze helemaal en laat ze zich tegen de deur op de vloer glijden om alles uit te huilen. Snel komt haar moeder naar haar toe en vraagt snel wat er aan de hand is.

'Mam, hij heeft het uitgemaakt. Hij zegt dat hij niet van me houdt en dat hij slecht voor me is.'

'Lieverd kom eens hier, even rustig worden.'

Langzaam laat Helena zich door haar moeder van de vloer omhoog trekken en op de bank in de woonkamer zitten.

'Vertel me alles, maar eerst drink dit.'

Mam komt met een glas koud water uit de keuken en gaat tegenover haar zitten op de salontafel. Na een paar koude slokken begint ze trillerig te vertellen wat hij allemaal heeft gezegt en hoe hij deed.

'Gun hem even wat tijd, ik weet niet wat er aan de hand is met hem en die Sheya meid, maar ik heb gezien hoe hij naar je keek, hij is gek op je.'

'Maar waarom doet hij dit dan? Waarom maakt hij het dan uit?'

'Geen idee lieverd, maar zoals ik al zei gun het wat tijd. Ik weet dat hij wel weer contact met je opneemt wanneer hij het aankan.'

Met een glimlach kijkt haar moeder haar aan en gaat weer naar de keuken voor twee grote mokken thee te maken. Wanneer ze met een dienblad terug komt gaat ze bij Helena op de bank zitten en haalt de mokken er vanaf waardoor een grote bak ijs tevoorschijn komt.

'Ik denk dat we hier veel van nodig hebben, een beetje comfort food!'

Met een glimlach zet ze een film op en geeft een lepel aan Helena en opent de bak. Samen gaan ze rustig een huilfilm kijken en snoepen zonder nog wat te zeggen.