Kind van de nacht

informatie

Helena kijkt hem strak aan, de jongen is lang en heeft een donkere huid en kort en licht haar. Het eerste wat ze denkt is dat hij op Sheya lijkt waardoor ze zich gelijk angstig voelt, het  is dus toch een val. De onbekende jongen kijkt haar grijnzend aan, zijn blik heeft wel iets weg van een roofdier die zijn prooi bekijkt. Zo stoer mogelijk kijkt ze terug en slaat haar armen over elkaar.

‘Ja en wie ben jij? Ben jij degene die mij steeds smst?’

De jongen blijft grijnzen en haalt zn schouders op zonder iets te zeggen, zijn stilte maakt haar steeds nerveuzer. De jongen zegt nog steeds niets en leunt nu tegen de muur kijkend naar haar.

‘Vertel nu waarom je me steeds smst en wat heb je met mijn familie gedaan?’ sist Helena door haar tanden terwijl ze probeert haar woede in te houden.

‘Rustig Helena, je familie is veilig. Maar jij en ik moeten praten, daarna begrijp je waarom ik je steeds sms,’

Helena kijkt hem wantrouwig aan en wacht op meer informatie.

Na een zucht en een klein lachje duwt de jongen zich van de muur af en spreid zijn armen.

‘Mijn naam is Dro en nee je hebt mij nog nooit ontmoet, maar als je me niet te vaak wilt zien moet je maar goed opletten en meewerken,’

‘Vertel dan! Ik wil graag weer terug naar huis en naar mijn familie,’

De jongen knikt langzaam en doet een stap naar haar toe, Helena zet zich schrap voor het geval dat hij iets wilt gaan proberen maar hij blijft nu alleen maar voor haar staan.

‘Helena, luister goed. Ik vertel het maar één keer en je kan me niks vragen maar je moet me geloven,’

Dro kijkt haar nu nog steeds lachend aan maar het lijkt nu wel alsof hij haar smeekt. Snel slikt ze even haar angst door en knikt om aan te geven dat ze naar hem zal luisteren.

Na meer dan een uur te hebben geluisterd naar Dro loopt Helena onder het bruggetje vandaan en zoekt haar fiets op, haar hoofd tolt van alle informatie die ze van hem heeft gekregen. Snel fiets ze terug naar Blake’s huis en pas toen ze bijna terug is denkt ze opeens na over de kans dat iedereen haar heeft gemist. Snel gooit ze de fiets terug op zijn plek en legt de zeil erover heen en sluipt de gang in en draait zich om om de deur dicht te doen.

‘Waar ben jij geweest!’ schreeuwt opeens een stem naar haar.

Verschrikt kijkt ze om en kijkt recht in Blake’s zijn ogen, woede en bezorgdheid stralen haar tegemoet. Voordat ze iets kan antwoorden trekt hij haar dichterbij en houd haar vast.

‘Verdomme Helena, ik maakte me zoveel zorgen en ik kon je niet achterna. Waar was je en waarom!?!’

Helena trekt zich los  en kijkt hem schamend aan.

‘Sorry Blake maar ik moest gewoon even het huis uit, ik ben het zo zat vast te zitten! Ik hou van je en ben dolgraag bij je maar overdag ben ik alleen,’

Met een zucht laat Blake zijn armen vallen en zegt even niks meer.

‘Geef me even de tijd Blake, ik blijf voortaan binnen dat beloof ik,’

Samen lopen ze naar de woonkamer en besluiten samen wat muziek te luisteren, de rest van de dag vraagt Blake niks meer aan Helena over waar ze is geweest. Helena voelt zich met de minuut schuldiger en begint langzaam een plan te bedenken hoe ze Blake dit allemaal kan vertellen zonder dat ze tegen gehouden kan worden. Maar hoe weet ze nog niet.