Kind van de nacht

Dreigement

Halverwege de volgende dag word ze gedesoriënteerd wakker maar ze ziet al snel iets wat e herkent. Blake zit naast haar op een stoel te slapen, hij ziet er gebroken en verloren uit. Ze blijft naar hem staren en ondanks de pijn wilt ze niet bewegen om hem niet wakker te maken.

‘Goedemiddag Helena, wat ben ik blij dat je wakker bent,’ fluistert David aan haar andere zijde.

Helena kijkt verschrikt zijn kant op waardoor haar buik hard begint te steken.

‘Rustig rustig, blijf lekker liggen en genezen. Blake heeft heel de nacht en ochtend over je gewaakt. Hij voelt zich schuldig.’

‘Maar hij kon er niks van weten, hoe is het verder met hem?’ vraagt ze snel.

‘Zwaar maar het begint eindelijk de goede kant op te gaan. Het elixer had een grotere uitwerking op hem dan we dachten. Hij is gelukkig sterker dan we dachten en tot nu toe is er niks vervelends gebeurt.’

Terwijl ze aan het praten zijn beweegt Blake zacht en fluistert iets. Helena  draait verbaasd zijn kant op bij het horen van zijn fluistering.

‘Sheya? Waarom fluistert hij haar naam?’ angstig vraagt ze dat aan David.

‘Geen zorgen, ze was hier een paar dagen geleden en sindsdien hebben we ook niks meer van haar vernomen. Sinds ze hier is geweest is hij nog strenger voor zichzelf.’

Met een zucht sluit Helena haar ogen weer, ze weet dat ze hem kan vertrouwen maar Sheya vertrouwt ze nooit! Die meid is allemaal maar problemen. David legt troostend een hand op haar schouder en loopt weer de kamer uit. Blake maakt zacht geluidjes alsof hij bang is voor iets, ze legt haar hand op de zijn en op dat moment grijpt hij haar vast alsof ze zijn redding is.

‘Nee.. alsjeblieft.. pijn..laat..het...op..houden..’ fluistert hij angstig.

‘Blake, geen zorgen ik ben bij je.’

Door haar woorden wordt zijn grip op haar hand wat losser en en kalmeert hij iets. Ze blijft tegen hem praten, hem laten weten dat ze bij hem is en van hem houdt. even later opent hij langzaam zijn ogen en na een paar keer knipperen kijkt hij haar aan met een verwarde blik.

‘Wie.. wat...Helena?’

‘Ja lieverd, ik ben hier, ben nog steeds bij je.’

Met een zucht trekt hij zijn stoel dichterbij en kruipt zonder haar pijn te doen tegen haar aan.

‘Liefste, ik ben zo blij je stem te horen.. Ik was zo bang gisteren.’

‘Alles komt goed Blake, maar vertel wat er met jou aan de hand? Je fluisterde over pijn en over Sheya.’

Bij het horen van die naam vertrekt zijn gezicht en deinst hij gelijk terug. Snel pakt ze zijn hand strakker vast om te zorgen dat hij niet weggaat maar gelukkig blijft hij wel bij haar zitten.

‘Sheya.. ik haat haar!’ zegt hij opeens met zoveel woede en haat in zijn stem dat Helena even moeite heeft met niet bang te zijn.

Maar gelijk na zijn opmerking ziet ze weer de zachtaardige blik in zijn ogen. Hij kijkt haar aan en zucht zachtjes.

‘Wat is er aan de hand Blake? Wat is er met Sheya gebeurt toen ze hier was, David vertelde me dat ze langs was gekomen.’

Verschrikt kijkt hij haar aan en probeert stotterend haar alles uit te leggen.

‘Door de elixer uh.. je weet dat ik er niet door hoefde te voeden enzovoort.. enne nu werkt het averechts. Ik wil nu juist alleen maar voeden en dat is gevaarlijk. Als ik energie voed kan ik of die persoon levenloos maken alsof ze in coma zijn of ik krijg een band met ze. Het blijkt dus.. uh.. dat ik een nacht heb gejaagd en Sheya ben tegen gekomen...enne ik heb van haar gevoed..’