Kind van de nacht

Een kado

´Mam! Ik ben weer thuis!'

Het blijft stil wanneer Helena thuiskomt.

Mam is weer winkelen, denkt Helena.

Ze loopt naar haar kamer toe en ziet dat haar deur op een kier staat. Vreemd, denkt ze, ik sluit altijd mijn deur af als ik wegga. Langzaam en voorzichtig opent ze de deur verder en kijkt haar kamer in.

Op haar bed liggen 20 rode rozen verspreid. Als ze dichterbij loopt ziet ze 1 andere roos in het midden liggen, een prachtige zwarte roos met een briefje eromheen gebonden. Snel pakt ze de roos en haalt het briefje er vanaf en leest het.

 'Lieve Helena,

Ik hoop dat je mijn uitnodiging heb gekregen en dat je mee mag naar de nachtelijke voorstelling tijdens halloween.

Ik ken je nog maar net, maar het lijkt alsof ik je al eeuwen ken. Ik vind je een geweldige meid, zo jezelf en zo uniek.

Ik hoop dat ik mij niet opdring bij je, maar ik kan niet stoppen met denken aan je.

Zou je nog een keer met mij uitwillen?

Dit keer iets anders dan wandelen.

Gisteren in het gras liggen in jou in mijn armen, het voelde zo goed. Hopelijk voelde dit ook goed voor jou. 

Als je vind dat ik me opdring, dan stop ik ermee. Ik hoop dat we dan vrienden kunnen blijven. Ik hoop dat we dat blijven, want ik voel me zo goed over alles dankzij jou, alsof ik erbij hoor. Dit komt allemaal door jou.

Helena..

Ik hou van je..

Ik hoop jij ook van mij..

Blake'

 Helena blijft naar het kaartje staren en na een tijdje leest ze het nog een paar keer.

Het dringt eerst niet tot haar door wat er eigenlijk in staat. maar dan opeens begint ze te glimlachen en drukt het briefje tegen haar hart.

'Ik hou van jou blake' fluistert ze terwijl ze naar de rozen kijkt 'Ik hou ook van jou,'

Een paar uur later hoort ze haar moeder binnen komen en loopt heel vrolijk de woonkamer in.

'Zo, wat is er met jou aan de hand?'vraagt haar moeder glimlachend.

'Mam, ik denk dat ik verliefd ben!'

'Vertel, wie is de gelukkige jongen?'

'Blake, hij heeft mij ook uitgenodigd voor de nachtelijke voorstelling.'

'Maar die jongen ken je nog maar net, is dat niet te snel?'

'Ik kan het niet uitleggen, hij heeft gewoon iets, ik kan niet stoppen met aan hem te denken..'antwoord Helena blozend.

'Lieverd, wees je wel voorzichtig?

Je kent die jongen niet eens, wie weet is hij niet zoals hij zich voordoet.'

'Weet ik mam, ik doe voorzichtig.'

Helena en haar moeder praten nog even verder over de plannen van deze week terwijl ze samen de boodschappen opruimen en daarna lekker een kopje thee gaan drinken.

Vanavond komen opa en oma komen eten en heeft haar moeder 2 keer avonddienst in het zorgtehuis waar ze werkt, dus Helena weet dat het een rustige week gaat worden.

'Mam, is het goed als ik voor het eten nog even naar dat meer ga, jeweetwel waar Blake me heen heeft genomen?'

'Als je maar met eten thuis bent, we eten om 6 uur, opa en oma komen dus ik heb je hulp nodig.'