Kind van de nacht

aanval

Helena loopt rustig door de gang op school de week na haar vakantie met Blake. Ze voelt zich rustig en toch iets verdrietig omdat ze Blake al een paar dagen niet gezien of gesproken heeft. Zelfs via chat heeft ze niks meer van hem gehoord en nu ze erover nadenkt heeft ze zelfs Sheya niet meer gezien de laatste tijd. In de war loopt ze de klas binnen en volgt de rest van de dag haar lessen. Aan de einde van haar schooldag loopt ze naar buiten en ziet dat het donker begint te worden, het dreigt te gaan stormen. Snel loopt ze richting huis, haar tas strak vast houdend.

‘Helena!’

Ze stopt en kijkt om zich heen en ziet Sheya onder een boom naar het schoolplein staan zwaaien naar haar. Met een zucht loopt ze naar haar toe en forceert een glimlach.

‘Hey sheya, dat is al een tijdje geleden dat ik je heb gezien. Nog iets leuks gedaan?’

‘Hoi meid, ja sorry ik had wat dingen te regelen. En niet veel bijzonders gedaan, alleen maar dingen regelen,’ antwoord ze ontwijkend.

Helena neemt haar op maar merkt niks vreemds aan haar houding, ze is zoals altijd nonchalant over alles en lijkt het te menen dat ze niks bijzonders heeft gedaan. Ze beginnen een beetje te praten over school en over de mogelijke verhuizing.

‘Heb je trouwens gehoord? Blake en zijn familie gaan mogelijk ook verhuizen. Er is iets met hun   familie of zoiets.’

Helena probeert niet te geschrokken te kijken maar haar maag draait zich om. Na een keer goed te slikken lacht ze naar Sheya.

‘Dan hebben we daar geen problemen meer van.’

‘Ik vind het eigenlijk wel jammer, we hadden hem nog terug kunnen pakken van zijn achterlijke gedoe tegenover jou. Je zomaar dumpen en zo raar doen,’ antwoord Sheya met een boze ondertoon in haar stem.

Helena negeert het verder en begint over school weer te praten maar op het moment dat ze wilt gaan praten draait Sheya weg.

‘Meid, ik moet gaan. Moet nog meer dingen regelen. Ik spreek je snel weer.’

Verbaasd kijkt ze haar na en begint verward richting huis te lopen. Eenmaal thuis loopt ze gelijk naar haar kamer, haar moeder is bij haar opa en oma nog, ze gingen het huis verbouwen. Ze gaat liggen op bed en sluit haar ogen. Er klinkt op een gegeven moment een piep naast haar bed. Ze kijkt op en ziet haar tablet oplichten, het is rond 10 uur en ze heeft een berichtje ontvangen. Ze heeft drie uur geslapen terwijl ze alleen even haar ogen wilde laten rusten. Snel pakt ze het aparaat en opent het bericht, het komt van Blake.

Goedenavond mijn liefste,

Sorry dat het zo stil is tussen ons, ik mis je zo ontzettend erg! Ik ben bijna weer de oude en ik zal weer snel bij je zijn. Hoe is het verder met jou? Gaat school goed en nog gedoe met Sheya meegemaakt? Wees voorzichtig en doe de groetjes aan je familie, zeg alsjeblieft dat ik ze de volgende keer wil uitnodigen

Altijd de jouwe,

B.

Met een glimlach en vlinders in haar buik leest ze het berichtje een paar keer en bedenkt wat ze terug zou sturen.

Hoi B<3,

Ik mis je zo, de vakantie was geweldig maar te kort. Mijn opa en oma vonden het ook erg gezellig en willen je graag snel weer zien. School is zoals gewoonlijk saai maar leerzaam, Sheya heb ik ook niet veel gezien. Vandaag stond ze wel opeens me op te wachten en vertelde me iets dat jij en je oom en tante gingen verhuizen! Is dit waar? Zoja waarheen en wanneer, of is dit niet zo? Ik hoop het niet, ik wil je niet kwijt.

Ook voor altijd de jouwe

H<3

Ze ziet dat hij net offline is gegaan en met een zucht legt ze de tablet weg en loopt naar beneden, het is hartstikke donker en terwijl ze wat lampen aandoet hoort ze iets achter haar. Versteend blijft ze staan als ze hoort dat het gegrom is, langzaam draait ze zich om en terwijl ze beweegt kijkt ze voor een wapen of zoiets. Wanneer ze bijna omgedraaid is ziet ze een grote zwarte hond in de woonkamer staan met schuim op zijn lippen. Ze kijkt even snel om zich heen en ziet dat de deuren alle twee dicht staan en toch is de hond binnen gekomen, ze probeert zo stil mogelijk te staan maar de hond komt dreigend dichterbij en ontbloot zijn tanden. Helena kijkt naast haar op tafel, er ligt een brievenopener. Snel duikt ze naar de tafel maar de hond is sneller, hij bespringt haar en ze kan nog net haar arm naar beneden duwen en hem in de nek van de hond planten. Ze worstelt met de hond bovenop haar en begint te gillen om hulp al weet ze dat haar moeder niet thuis komt en de buren haar mogelijk niet horen. De hond begint naar haar gezicht te happen en krabbelt met zijn poten in haar buik en borst. Ze gilt het uit van de pijn en is bang dat ze hem niet lang meer tegen kan houden, de hond is te zwaar en te sterk voor haar. Haar buik begint te bloeden door de krassen gemaakt de de hond zijn nagels en door de pijn verzwakt haar grip op de hond. De hond gebruikt de kans om in haar arm te bijten en blijft haar vast houden. Ze gilt nu zo hard dat haar stem overslaat en dreigt flauw te vallen. Wanneer haar ogen beginnen weg te draaien klinkt er een knal in de gang, de deur vliegt eruit en een seconde later hoort ze de hond janken terwijl deze door de kamer vliegt. helena ziet niet meer wat er gebeurt, door de pijn kan ze niet meer wakker blijven en valt flauw.

Ze krijgt haar ogen niet open en voelt zich slap, haar rechter arm kan ze niet gebruiken en haar buik voelt te warm aan. Ze voelt dat iemand haar draagt en ze probeert te luisteren naar de stem die tegen haar praat maar ze kan hem niet goed horen. Ze is zo moe en wilt gaan slapen, ze laat haar hoofd achterover vallen en wilt alles loslaten.

‘Nee nee nee! Niet doen Helena, wakker blijven!’

Door de stem probeert ze toch te vechten, het klinkt zo bekend maar ze weet niet meer waarvan.

‘Nog even, ik breng je in veiligheid, alsjeblieft vecht!’

Even denkt ze twee stemmen te horen maar ze kan zich niet concentreren en valt weer weg.

Eindelijk lukt het haar haar ogen open te doen en herkent even niet waar ze is, na een paar keer knipperen ziet ze waar ze is. Ze is in het huis van Blake, verward probeert ze rond te kijken en om te gaan zitten. Maar iedere beweging die ze maakt doet te veel pijn en ze begint te kreunen.

‘Rustig lieverd, het komt goed,’

Helena kijkt in de richting van de stem en herkent eindelijk degene die praat, het is Lily die bezorgd naar haar kijkt. Helena probeert te glimlachen maar door de pijn lukt haar niet te reageren.

‘Rustig maar, je bent veilig. We hadden bij je moeten zijn,’ fluistert Lily verdrietig maar toch kalmerend.

Verward kijkt Helena haar aan.

‘Wat...bedoel...je?’ lukt haar te vragen.

‘Alles zullen we uitleggen, eerst rusten jij. De wonden genezen al goed, slapen jij nu.’

‘Dank..je..wel..Lily..’

Lily geeft haar een kus op haar voorhoofd en loopt weg. Helena sluit haar ogen weer en probeert te voelen hoe haar lichaam eraan toe is. Haar arm kan ze nog steeds niet bewegen maar haar arm voelt weer warm aan, haar buik doet pijn bij iedere beweging en ademhaling maar niet zo erg als eerst. Ze hoort een geluid achter haar maar ze kan niet zien wie of wat het is, bang denkt ze terug aan de hond en begint zich weer stil te houden in hoop dat de hond er niet meer is. Maar na een paar momenten valt ze toch langzaam in slaap.