PRANK ME AND I DARE YOU PLAYER!: 5173 (ENDLESS)

Chapter 39: The Reunion (Part II)

PART II

"Oh hi little cutie boy." Nangigil kong sabi sa bata sabay pisil sa pingi nito na may hawak na yellow tulips.

"I think I have to go sweety. Enjoy your day Baby Love. Little boy, ikaw na ang bahala sa prinsesa namin." Sabi ni Papa sabay gulo sa buhok ni Amboy.

Tulad ng kanina, we end up dancing, yun nga lang si Amboy na ang kasayaw ko ngayon.

"Saan ka pumunta kanina Amboy?"

"Ah-ahm kay Kuy--- Hindi. Ah sa kuwarto ko po Ate. Tama, sa kuwarto ko po." Medyo tense na sabi nito, ramdam ko rin na nanginginig ang mga kamay nito na hawak ko ngayon. "Ate, sayaw na-nalang po tayo."

Although I want to ask questions, mas pinili ko na lang na gawin ang sinabi niya. Ano bang sayaw ang ini-expect mo sa bata, eh yung sayaw na lumulundag-lundag at pa-sway-sway pa.

Nung bata pa si Amboy, at the age of two to three siya ang palaging kalaro namin ni Oliver. We used to play with him.

"Hmm!" Exagerated na ubo ng lalaking naka-white long sleeve kaya binatawan na ako ni Amboy.

"Thank you Amboy." I kiss him on the forehead just like Oliver did before.

"Can I dance with my best friend Buddy?" Gentleman at todo ngiti niyang sabi. I accept his hand and the orange tulips.

"Although you didn't wear ellegant dress, your really stunning. Honestly, I don't understand him why he was very interested with you when we were high school, but through the years I got the message. I know bestfriend Oliver will be very happy dancing with you right now." He said looking at my eyes sincerely while we keep on dancing. My hands are in his shoulder and his hands are in my waist.

"Parati ko 'tong tinatanong sa kanya noon. Please answer me, dahil ngayon ikaw nalang ang makakasagot kasi wala na siya. I want to know, why he keeps bothering me, kahit ini-snob, sinusungitan, dini-deadma ko siya noon? Bakit hindi niya ako sinukuan? What was his reason behind?" Tanong ko ng nakatingin sa mga mata niya na bigla niya ring iniwas.

"Sorry Ian, hindi ko puwedeng sabihin. Brother Law kasi namin na bawal sabihin ang sekreto ng bawat isa. Alam mo namang kaya akong habulin nun ng kutsilyo, mas lalo pa ngayon. Mahal ko pa buhay ko Ian, ayaw ko pang sumama sa kanya." Pabirong sabi ni Xymel ng hindi tumitingin sa akin.

"I respect your brotherhood law." Nanghihinayang kong turan. Ramdam ko ang mabibigat na paghinga niya matapos niya yung sabihin kaya kahit gustong-gusto kong malaman, hindi ko na pinagpilitan pa.

"Ian smile naman diyan. Baka mamaya niyan multuhin ako ni Oliver dahil malungkot ka ngayon. Kahit gaano ko siya ka-miss, ayaw ko pa ring multuhin nun." Seryosong sabi niya na nagpatawa sa akin at kumunot naman ang noo niya na parang sinasabi sa akin na, 'may sinabi ba akong nakakatawa?'

Takot na takot talaga 'tong kolokoy na'to kay Oliver. Minsan iniisip ko kung anong kayang gawin ni Oliver para lang matakot si Xymel sa kanya ng gan'to. Pero ang mas nakakatawa, all this years takot pa rin siya sa multo. Parang 'di lalaki. Ang tanong, lalaki ba talaga ang isang 'to? Nakakaduda na kasi eh.

"Hoy Ms. Ian Zobel, kabisado na kita. Don't you dare to think that I am what are you thinking right now kasi baka mahalikan kita." Pabiro niyang sabi sabay taas ng kilay.

'Mmm. Sign number two.'

"Subukan mo lang at siguradong dadalawin ka ng bestfriend natin." Mapanghamon kong sagot at taas ng kilay ko.

"Tss. Can we just dance and feel that weird music." Sabi niya na nagpatawa sa akin. He really hates love songs.

Patuloy kami sa kulitan at takutan ng long time friend ko. Simula ng nawala si Oliver, pumunta na rin siya ng NY.

Habang enjoy na enjoy kami sa kuwentuhan may biglang kumalabit sa akin. Napakaamo ng mukha niya at ang tamis ng ngiti niya. I want to pinch his cheeks. His really cute.

"I'm happy seing you again Ian." He said and hugged me.

"Ate Shen, fower (flower) for you." Cute na sabi ni Gino. He is one of the orphans. An eight year old boy na palaging kalaro noon ni Amboy.

"Thank you, Gino." Sabay bigay ko ng matamis ba ngiti dito.

Parang kailan lang, look at them now. Ang lalaki na nila. Seeing them, the urge of taking care of them having large impact on me. I want to make them realized that they have a complete family. A family that every children should have. I don't want them to feel the emptiness, a feeling of being incomplete.

"Achi Shen, ako naman po. Gino, tanina mo pa sinatiyaw si Achi eh." Ang makulit at bubly ng anim na taong gulang na batang lalaki. Para siyang inaagawan ng candy at medyo bulol pa siya.

"Uhhuh. So sweet. Ahm, baby Gino thank you so much." I kiss him on his chick. "Oh, Rafael hindi ka pa rin talaga nagbabago. Ilang beses na bang sinabi ni Ate sayo na-"

"Be payteynt (patient)." Bulol na sabi nito bago ko pa man matapos ang sasabihin ko.

"Haist." Gulo ko sa buhok nito.

"Achi naman ehh." Pigil at angal nito. "Red bulatlak po oh." Sabay abot sa akin ng red tulips na animo'y pagod na siyang hawakan yun para sa akin. "Alam mo bang ang cut--!" Gigil kong pinit sa malamang pisngi nito.

"Achi, alam to na po." Putol nito sa sinasabi ko at mayabang na sabi nito na akala mo alam niya na ang sasabihin ko. Kaya napakunot noo ko sa kanya sabay pout.

"Cute po ako. Eh palagi niyo naman yun sabi." Atumal nito na parang sawa na siyang marinig pa yun mula sa akin. Nakakunot rin noo nito at medyo busangot habang nagsasayaw kami.

"Hahaha!" Tawa ko ng malakas na mas nagakunot ng noo nito at dahilan para magkasalubong mga kilay nito.

'Para talaga siyang matanda kung minsan. Yun nga lang biyot.'

"Sapi ka Achi? Tawa-pawa, wala naman hoker (joker)." Seryoso at naiinis na sabi nito na nagpalakas pa ng tawa ko.

Haist! Kung araw-araw ko 'to kausap si Raf, sigurado akong makakalimutan ko problema ko nito.

"Raprap, ano gawa mo Ate Shen?" Hingal na sabi ng isang batang may katamtamang pangangatawan. Halata ang labis na pagtataka nito habang kinakalabit si Rafael na salubong na ang mga kilay ngayon habang nakatingin sa akin.

"Pa-pasensiya." Sabi ko habang pigil pa rin ang tawa kaya nagtatakang nagkatinginan ang dalawa.

Kung simple lang talaga mag-alaga ng bata, matagal ko na silang iniuwi sa bahay.

"Away mo ba Ate Shen?" Halos maluha-luha ng sabi ng kararating palang na bata pero pabanta ang tono ng boses nito.

"Away? Tawa siya eh." Inosenteng tanong ni Rafael at desididong palawanag nito, na parang sinasabi ng maamong mukha nito na wala siyang ginagawa kaya mas napahagalpak ako ng tawa.

Ang cute nilang panoorin. Mga baby nga sila. While laughing, I saw the audience around us including my family, friends, staffs and children the confuse look. I tried to calm myself but everytime I saw the angelic, naive, innocent face of this two I want to laugh out loud.

"Ano gawa mo?" Tanong uli nito kay Rafael pero this time halos maiyak-iyak na siya.