PRANK ME AND I DARE YOU PLAYER!: 5173 (ENDLESS)

Chapter 5: Hershey's Chocolate

Chapter Five: Hershey's Chocolate

"Ian are you okay?" Senior Cathy snapped her fingers dahilan para matauhan ako. I node at her as assurance that I'm fine. Natulala na kasi ako.

"Yan napala mo. Next time kasi Yves huwag munang tangkain pa ah, para di ka mabatukan nitong si Hershey's." She continued, and ang natatawang turan ni Senior Cathy na kasalukuyang hinimas pa ang likod ni Senior Yves.

'Tama yan Senior, ganyan nga. Buti na lang talaga pinalitan niya ang name tag ko.' I gave him a triumph smile.

'Oops. Chansing na yata yan ah Senior Cathy?!' Ang pagkakaalam ko kasi may hidden desire itong si Senior Cathy kay Senior Ives.

'Haist. Akala ko pa naman ipagtatanggol na ako, iyon pala chocolate brand ang itatawag sa akin? Matamis ba ako para maging tsokolate? Do I look like chocolate? And I'm not sweet neither. '

Minsan nagiging chocolate brand ang tawag sa akin ng mga kaibigan ko. I used to it kaysa Xershyle kasi nagbabalik lang lahat ng alaala at sakit ng pagkawala niya kapag tinatawag ako sa second name ko, at ang paglilinlang na ginawa ng liar na si Cedric Yu.

"Late ka rin?" Tanong ng nasa likod ko. His voice is familiar though kaya nilingon ko.

"Ohh hi Mark Jay! Oo eh." I greet him with a smile and he node at me with sadness in his face. Haist. Isn't it obvious?

"How about you?" I asked out of nowhere.

Kung hindi ko na namang naiwan kagabing bukas ang window ko sa balcony ng kuwarto ko, hindi sana ako magigising ng bosenang nagpabangon sakin mula sa dream world. Kasi kung normal days 'to, wala akong naririnig na ingay mula sa streets dahil sound proof ang bedroom ko. Pero I'm very thankful kung sino mang driver ang may ari ng black Audi Car with the plate number CYT5173-NCR na yun dahil nagising ako at nakahabol dito sa Community Extension Service ngayong araw. Yun kasi ang nakita kong plate number sa kotseng paalis ng dumungaw ako kanina sa terrace matapos akong magising.
Nagpapasalamat rin ako dun sa nag-doorbell na pagkabukas ko kanina ng gate wala naman akong nakitang tao maliban sa isa na namang pot ng green rose. Marami-rami na rin akong na-iipon na green rose pots, kasi biruin mo two years ago pa simula nang unang nakaka-recieve ako ng gan'to.

I'm very thankful to them kung sino man sila dahil hindi ako nagising ngayong araw na may luha sa aking mga mata, and the most important is malalagot talaga ako sa mga kasamahan ko.

Mostly kasi nagigising akong may luha at nahihirapang makahinga because of my past nightmare na ayaw ko ng balikan pa. I always dream about my past, yung sakit at betrayal bumabalik sa akin even though it's been two years, pero parang kahapon lang nangyari. Minsan naman yung guilt sa paglaho ng bestfriend kong si Oliver.

I move on already pero bakit pinapaalala pa rin ng mga panaginip ko ang pain? Why?

I'm lucky for today, because before mangyari yung painful part ng nakaraan ko nagising ako dahil sa horn and doorbell. At least this day walang luha sa mga mata ko. Who ever they are, or who he or she was, they are my savior from reminiscing the pain.

Hulog talaga sila ng langit kasi everytime na lang na may event akong pupuntahan ang doorbell o di kaya'y bosena ng Audi car ang pampagising ko. Hindi ko nga lang alam kung sino ang mga yun?

Mag-isa kasi ako sa bahay namin. Wala akong kasamang Nanny kasi yun ang isa sa mga ni-request ko kay Mama two years ago. I want to be an independent child, ayaw kung umasa na palaging may tutulong sa akin, at kailangan ko rin kasing tulungan sina Mama sa mga gastusin lalo pa ngayon. Si Nanay Marge na nag-alaga at halos kasama ko sa entire twenty years of existence ko ay nagbibisita sa akin dito every Saturday and Tuesday to checked if nagagawa ko pa ng maayos ang mga household chores ko nang mag-isa. Pinayagan ako ni Mama na walang maid na kasama sa bahay pero yun ang conditions ang i-checked ako ni Nanay Marge every Saturday and Tuesday para daw mapanatag sila kahit na nasa malayo sila ni Papa. Kaya, unfortunately wala talagang gigising sa akin kung hindi tunog ng alarm clock.

"Are you okay Ian? You're spacing out."

'Tsk! Natulala na pala ako dito kay Mark.' I node at him while processing myself. "By the way this is Rafael, best friend ko." Pagpapakilala at sabay akbay niya sa katabi niyang halatang napakaseryosong tao.

Naglahad ako ng kamay kay Rafael, agad niya naman itong inabot pero ni hindi man lang ngumiti. 'Sungit niya naman masyado pero 'di ikakaila may ibubuga din ang looks nito same as Mark.' Ewan ko lang sa ugali? Sabi nga ng Psychology professor namin, if we compare someone to a food, looks is like how nice the plating is, but the taste is very important; so personality is the main bases.

Matapos naming mag-fill-up nagpasya kaming tatlo ni Mark kasama si Rafael na hanapin ang locations ng groupmates namin. Ka-group ko rin kasi si Mark pero itong si Rafael ay sa ibang section siya kasama. Civil Engineering ang kinukuha nilang kurso, so it will take five years para maka-graduate sila, the same as me na BSBA Accountancy, which is five years rin.