PRANK ME AND I DARE YOU PLAYER!: 5173 (ENDLESS)

Chapter 8: Hidden Talent

Chapter Eight: Hidden Talent

Patuloy pa rin ang hiyawan. Ito namang mga kaibigan ko at groupmates ko panay ang cheer. 'Isa ba sa group namin ang magpi-perform o nag-import sila from the hunkies sa Engineering department?'

"Okay guys! Let's welcome the person who will serenade us while eating. Our very own, Ms. Ian Lee Zobel!"

"What?!" Ang hindi ko makapaniwalang bulalas sabay mariing tingin ko sa mga kaibigan at groupmates ko. Halos ma-out balance ako ng marinig kong ako ang magiging perfomer. "What's going on?'

'Why me?!' Ni hindi manlang ako inabisuhan na ako ang magpi-performed.

'Sino namang nagdesisyon nito para sa akin? Ano naman kayang gagawin ko? Huwag mong sabihing--?"

"Sorry Ian, marunong ka namang mag violin diba?" She said with her puppy eyes sabay peso sign ng tumabi sa akin. I look at her furiously and take a deep breath.

"So, tama nga ako Shei? Ikaw ang nag-suggest sa kanila?! Akala ko ba sa games naka-assigned ang group natin?!"I said with my frustrations.

"Sorry."

'Tss. Ano ba tong pinasok mo Shie?! Ni wala nga akong dalang violin ngayon!'

"Please give her around of applause!"

Napasubo na ako, kaya kahit ayaw ko wala akong magagawa pa. This is the first time na tutugtog ako ng violin sa harap ng maraming tao ng mag-isa, na hindi kasama si Oliver.

'I hope I can make it.'

"Go Ate Yan! You can do it!" Cheer up sa akin ni Russ, JM, Shei, Rein, Gwen, Karen at mga group mates ko habang papunta ako ng stage. Shei mouthed, "sorry" ng tumingin ako sa kanya.

'Haist!'

Kinakabahan ako kasi hindi ako sanay na wala ang violin buddy ko tsaka wala akong dalang violin? Pero ng nakita ko ang excitement at tuwa sa mga mata ni Russ parang unti-unting kumakalma ang mga tuhod ko at namamasa masang kamay ko sa nginig dahil sa nerbiyos.

For Russ, kaya ko to! Kahit na panay buntong hininga ko bago pa man ako makarating sa stage.

'Amazing! Prepared sila? Wow!?' Nakita ko kasing may hawak na violin ang isa sa classmates ko back stage.

"Sa-saakin yan di ba? Paanong?"

May nakaukit kasing 'Me Amor' sa violin ko na bigay sa akin ni Oliver when we were in high school kaya madali ko 'tong nakilala.

"Pinabibigay sayo ng kaibigan mo."

'Haist! Planado lahat ng ito!? When? Paano?'

As far as I remember kasi, nasa bahay ko 'to at umalis ako ng late sa bahay kanina? 'Paano nila nakuha?'

"Once again, let's welcome Ms. Ian Zobel!"

Bago pa man ako lumabas sa back stage napabuntong hininga ulit ako. I don't know, I can't explain what I feel right now, nangangatog na naman ang mga tuhod ko at this time, intense na.

'Oliver, buddy please guide me? I need your presence right now.'

Habang palabas ako ng backstage mas dumoble yata ang pawis ko kahit hindi naman mainit kasi fully air-conditioned naman 'to. Tumingin ako sa audience, nagsisipagpalakpakan sila at sumisigaw maging si Russ ay nakikisabay sa kanila. Pakiramdam ko hindi ko kayang mapawi ang mga ngiti ng mga bata ngayon kapag mag-back-out ako? 'Oliver please, help me to conquer it!'

While playing violin in front of the crowded people, I could feel the true essence of music. That is to connect and catch ones heart. I'm happy that after almost four years, I did it again. Nang makita kong, kung gaano ka tutok sa akin si Russ habang tumutugtog ako masasabi kong I did the right thing. Sana, kung andito rin ang kapatid kong si Yuan, kasing ningning rin na mga mata ang makikita ko.

I closed my eyes to feel the life of music, the emotions behind the compass and notes, even the sound waves and vibrations. Nakaramdam ako ng pinaghalong saya at lungkot. I conquer playing violin. I did it without him beside me. Without my best friend playing music with me.

Nang buksan ko na ang aking mga mata, I saw him, standing in the crowded people malapit sa entrance. I could feel that my eyes widen, and I can't even play violin in perfectly tuned because of so many things occupies in my mind right now. I saw the  damn Beelzebub with his mischievous and devilish smile. My heart was pounding so loud, parang bumalik lahat ng kaba sa dibdib ko na naramdaman ko kanina lang bago ako mag-umpisa, or should I say mas lumala pa. I don't know, pero nahihirapan akong makahinga. I starred at him to make sure that I am not dreaming. It's been two years. Two years since he disappear like his damn big liar brother, Tie VI! His eyes intently looking on the stage, directly to my eyes. Pero bakit parang tagos? His blank aura makes me shiver and give my full force holding to the violin.

'Is he going to give me another death threat?'

'A-anong ginagawa niya dito?' I continue playing violin while controlling my anger and temper pero nung mapansin niya yatang ang lakas na ng vibration because of the additional force I give in, tumalikod na ito.
Umalis siyang nakapamulsa and dalawang kamay sa pants pocket niya, after giving me a smirk. I hate that devilish smile. Masama ang pakiramdam ko sa ngiting yun. I could feel that his up to something, and I have to find it out as soon as possible and beware of it. Kinakabahan ako pero mas namamayani ang galit ko.

When I make sure he already gone, I composed myself and continue playing. Tiningnan ko nalang si Russ to avoid the distractions that might affect in my whole performance.

"You did it!" Ang masayang salubong sa akin ni Shei after performance. Alam niya kasing may atraso siya sa akin. Rein look at me with a worried face, mukhang napansin niya ako kanina. I give her a smile. I'm okay, I am one hundred one percent sure that I can execute my plan successfully. His brother needs to learn his lesson.

Yeah, si Cedric Yu Tie V ang nakita ko kanina, ang older brother nang sinungaling at manlolokong si Cedric Yu Tie VI! That Tie VI need to experience his bad karma. I know that God has its own way to make it, but for now I will be his bad karma. Kailangan ng tagapagtanggol ng mga babaeng naging luhaan at sawi just because of that damn arrogant guy.

"Ganda po Ate Yann," masayang salubong sa akin ni Russ. I give her a kiss on the forehead. I have to move on, papalagpasin ko na muna ang pagkakataong ito. Isasantabi ko muna ang galit. I have to focus my attention to Russ para magawa ko yun.

Napangiti na lamang ako. Ang cute ni Russ sobra, haha kanina pa yan tinuturuan ni JM kung paano banggitin pangalan ko, pero hanggang 'Yann' lang ang nakayanan niya. Hindi pa kasi nakakapagsalita ng klarado si Russ.

I'm happy that I did it. For the very first time, after four years naka-perform ulit ako. I can't believe it! Akala ko hindi ko na ulit magagawa yun? Nagpapasalamat ako kay Russ dahil isa siya sa nagpalakas ng kalooban ko para maka-violin ng tama. 'Thank you Oliver! Buddy.' Although nagpakita sa akin ang kapatid ng lintik na liar na yun. His not very important and worthy person that can hindered me to enjoy this day.

"Ouch! Nagawa mo naman di ba? And besides nalaman ng school na marunong kang tumugtog. Guys agree ba kayo sa akin na she's awesome?" Sinang-ayunan siya ng mga groupmates ko.

Kinurot ko kasi siya dahil sa ginawa niya, but I'm very thankful to her. Because of her nagawa ko!

While playing kanina, I missed the ambience of music. I missed the feeling na hindi lang ako nakakarinig nito.

May iba pang nag-show case ng talents nila habang kumakain ang lahat. After break time ay nagsimula na ang group namin sa pag-circulate ng mga games na pinag-usapan namin. We serve as facilitators at the same time kailangan pa rin naming alagaan at i-guide ang kanya-kanya naming poster child.

Luminga-linga rin ako sa paligid baka nasa paligid lang ang liar na yun. Nakaramdam kasi ako ng mga titig pero di ko naman makita. Tss. Nakaka-concious tuloy.

'Xershyle don't let them ruin your day.'