PRANK ME AND I DARE YOU PLAYER!: 5173 (ENDLESS)

Chapter 40: End of Laughter

Chapter Forty : End of laughter

"Shh. I'm okay. Masaya lang si Ate Shen." I calm myself and have a deep breath. "Ron, okay lang si Ate." I kneel down just to level with this serious young boy. He nodded after reassuring that I am okay. Hinawakan niya muna mukha ko to check kung umiiyak ba ako. He's really sweet.

"Thank you!" I kiss them both in their left cheek.

"Kaw na bahala Achi, Ron." Bilin ni Raf.

"Pink flower for a pretty lady." Sabay wink nito.

'Tss. Sino na naman nagturo dito?'

"Salamat Ron." Tumayo at malambing kong sabi. "Sino nga pala nagturo sa'yo nung sinabi mo?"

Hindi ko talaga mapigilan ang sarili kong magtanong, although may ideya na ako kung sino.

"A-Ate." Nakayuko, nagdadalawang isip na turan nito at kinakabahan na sabi nito.

"It's okay. Sayaw na lang tayo?" Masiglang alok ko dito to lighten up the mood. Alam ko naman na ang sagot. She's the only one who can do that. My mighty friend, Shie. We ended up dancing with each other. Sinundan siya nina Ace, Jun, Mikey, Alex, Ryan, Benj, Macky, Marvin, at si Nico na kasalukuyang kasayaw ko ngayon. Nasa edad pito hanggang sampung taong gulang sila. They are one of the orphans na naging bahagi na ng buhay ko, mahigit isang dekada ng nakararaan.

"Ate Shen, pangako paglaki ko liligawan kita." Seryosong sabi ng sampung taong gulang na batang kasayaw ko. Napatawa nalang ako sa sinabi niya. It's been five years since he start to say that to me.

"Hay nako Nico hijo, ako na magsasabi para sa Kuya Oliver mo. Marami ka pang kakainin na bigas hijo." Medyo may katandaan na boses kaya napalingon ako.

"Manong Kiko ! Akala-"

"Matitiis ko ba naman ang masugid naming volunteer sa kanyang espesyal na kaaarawan?" Putol nito sa sinasabi ko.

Kung hindi niyo naitatanong, parang ikalawang ama ko na 'tong si Manong Kiko. Sa tuwing may gagawin akong surpresa sa mga bata o di kaya'y kay Oliver siya ang number one supporter and katulong ko sa paghahanda.

"Happy Birthday Ian! Bulaklak para sa aking paboritong anak." Masayang turan nito.

He treat us as his own. Tumanda na dito si Manong Kiko. Wala siyang anak o asawa kaya para sa kanya kami na mga anak niya kasama ang mga orphans.

"Kung andito lang si Chinoy, makakasigurado akong hindi yun papayag na hindi ka masayaw. Eh mahal ka nun eh." Masayang sabi ni Manong Kiko.

"Mahal? Siyempre bestfriend niya ako." Pilit kong tawa na ikinalungkot at hindi mapakaling tugon ni Manong. "Wh-what's wrong?"

Matapos kong marinig ang salitang yun, halos hindi magkamayaw sa pagtibok ang puso ko. Naninikip ito, hindi ko maipaliwanag. There's a part of me na masaya pero nandiyan ang kirot.

"Mahal. Siyempre naman hija. Sobrang mahalaga ka kay Chinoy, kaibigan mo yun eh." Tawa nito, pero bakit parang kakaiba ang ikinikilos ngayon si Manong? May problema ba siya?

"Manong Kiko, may gusto ba kayong sasabihin sa akin? You know how I am very considerate."

"Ian, a-anak ipangako mo sa akin na hindi ka mag-babago ang pagkakakilala mo kay Chinoy. Matagal niya 'tong itinago sayo. Mah-al ka higit pa sa kaibigan ni Chinoy." Halos mabingi ako sa narinig ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko.

'Totoo ba 'to? Bakit ngayon pa, kung kailan wala na siya? Bakit Oliver?'

"Excuse me Sir for interrupting, may I dance with this young lady."