Karanlıktan Sonra (TAMAMLANDI)

VAZGEÇTİ

Kelimelerin içime sıra sıra dizildiği ve asla kuramadığım binlerce cümleyi ceplerime doldurup yürüyorum sokaklarda. Üşümüş sokak köpekleri gözlerime hüzünlü gülümsüyor. Kuşlar uçmaktan vazgeçmiş gibi sanki. Zaten herkes vazgeçiyor. Elime aldığım kahve kupasında koyu demlenmiş çayım var. Çünkü hiçbir şey gözüktüğü gibi değil. Ve ben bakmaktan çok görmeye inananlardandım. Şimdi ise neye inanıp neye inanmamam gerektiğini bilmiyorum. Kitabımdan bir sayfa daha çeviriyorum fakat biliyorum ki aslında okumuyorum. Okurken aklım başka yerlere kaçıyor. Gözüm hep kelimelerde olsa da kimse inandıramaz beni elimde bir kitap tuttuğuma. Ruhum bile benden bıktı. Ben bile kendimden bıktım. Gözlerimi kapatıp bir daha açmak istemiyorum ama biliyorum ki bu hayat savaşmadan kazanılacak bir yer değil... 

*

Üç hafta sonra

*

Nil'in sesine dokunmadan, gözlerinde soluklanmadan, kalbinin atışını kendi kalbimden duymadan yaşıyormuşum gibi davranışımın üstünden kaç mevsim geçti? HATIRLAMIYORUM...

*

O yok...

*

Gecenin bir yarısı uyanıp sağ omzumu yokluyorum. Sanki Nil'in saçları yüzümü okşamış gibi bir his gelip geçiyor içimden. Ama karanlıktan başka bir şey göremiyorum...

*

Derindeyim...

*

Kimseyle paylaşamadığım şeyler var. Kara kaplı deftere hepsini yazıp kusmak istiyorum ve bütün dünya işlerini bir kenara bırakıyorum. İlk defa bir insana ait olmanın hazzını yaşarken kayıp giden ellerimin boşluğunu seviyorum....