'The Kiss Life'

..ΔΙΚΙΟ..

Εδώ και τουλάχιστον μισή ώρα περιμένουμε στις άβολες καρέκλες του ιατρείου για να μπούμε καθώς έχει πολύ κόσμο. Ο Βαγγέλης έχει την μικρή στα πόδια του και αυτή έχει στερεώσει το κεφαλάκι της στο ώμο του και έχει κλείσει ερμητικά τα μάτια της. Κουράστηκε και νυστάζει το μικρό μου.. Ε ρε τι κάνουμε για έναν Βαγγέλη, και για τον εγωισμό του.. Για έναν σωστό εγωισμό όμως.

Πριν 5' είχε μπει μέσα ένα ζευγαράκι που από τι ξέκλεψε το αφτάκι μου η κοπέλα υπάρχει περίπτωση να είναι έγκυος και έτσι ήρθαν εδώ για να το σιγουρέψουν. Μα καλά, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πάνε σε γυναικολόγο; Εγώ σε γυναικολόγο πήγα για να δω αν όντως ήμουν έγκυος.. Κάτι πέρνει ο σημερινός κόσμος σήμερα. Δεν εξηγείται αλλιώς! Ποιος περιμένει καλέ 1 εβδομάδα για να μάθει τα αποτελέσματα; Εγώ θα είχα πεθάνει μέχρι τότε.

Επιτέλους μετά από 10' βγαίνουν και αρχίζουν να μιλάνε λέγοντας αν η κοπέλα είναι έγκυος ενώ αυτή κλαψουρίζει.

" Κι αν είμαι έγκυος; Πως θα τα καταφέρουμε μου λες; Και που ξέρω αν αποδειχθεί ότι είμαι όντως και εσύ με αφήσεις; Θεέ μου.. "

Εγώ με τον Βαγγέλη γυρνάμε ταυτόχρονα τα κεφάλια μας κοιτόντας ο ένας τον άλλον σαν το βλέμμα της αγελάδας.

τις
"Αυτά παθαίνει κάποιος όταν δεν προσέχει πολύ βάζει το κεφάλι του. Το κάτω.. "

Και ναι.. Αυτές είναι οι σκέψεις μου. Όπως είμαι σίγουρη ότι το ίδιο σκέφτεται κι αυτός. Αλλά ξαφνικά, ένα ανατρίχιασμα και ένα μούδιασμα του κεφαλιού μου με κάνει να γυρίσω πίσω στον χρόνο.. Τότε που πήγα στον γυναικολόγο εδώ στην Κομοτηνή για να μάθω αν όντως, υκιοφορούσα. Μπορώ να μπω στην θέση της κοπέλας, όμως το αγόρι της ήταν μαζί της τώρα. Ενώ αυτός.. Όχι.

Flashback

" Η κ. Ιωάννα Ορφανίδου να περάσει μέσα παρακαλώ. " Άκουσα την φωνή της γραμματέας του γιατρού να με καλεί να μπω μέσα. Σηκώθηκα από το καναπέ υποδοχής βλέποντας γύρω μου γυναίκες με φουσκωμένες κοιλιές και τα χέρια τους να τις χαϊδεύουν τρυφερά και ένα χαμόγελο να κοσμεί τα πρόσωπα τους. Άραγε, να βρίσκομαι και εγώ σε λίγο καιρό σε αυτήν την θέση; Όχι! Δεν πρέπει να βρίσκομαι. Είμαι μόνο 16.. Δεν μπορεί να είμαι έγκυος..

Ένιωσα ένα διακριτικό σκούντηγμα στην πλάτη μου και γύρισα το κεφάλι μου αντικρύζοντας την γιαγιά μου.

" Πάμε κορίτσι μου. Μας περιμένει ο γιατρός. " ψυθυρίζει στο αφτί μου και κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου. Μπαίνουμε μέσα και εκεί βλέπουμε τον γιατρό. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν γκριζομάλλη με μια κλασσική, άσπρη ρόμπα γιατρού. Φαίνεται νέος. Πάρα τα γκρίζα του μαλλιά. Μας καλωσορίζει και αρχίζουμε να του εξηγούμε τα συμπτώματα που είχα 2 εβδομάδες πριν. Με κοιτάει εξεταστικά σαν να μου λέει " Γιατί δεν πρόσεξες; Είσαι μικρή ακόμη για μωρά! " Και ω ναι! Είχε απόλυτο δίκιο..