NERGİS (TAMAMLANDI)

⚡HUZUR⚡

Öncelikle bölümü bu kadar geç yazdığım için hepinizden özür dilerim.Sınavımdan yazacak fırsatım olmamıştı. İyi okumalar canlarım😊

                               🌺🌺🌺

Telefonda arayan Ceren'di. Babamın hastaneye rahatsızlandığını ve hastaneye kaldırıldığını söyledi. Üzülerek telaşla hastaneye gelmiştim. Tamam babam bir sapıktı ve bana bu güne kadar hiç babalık yapmadı ama ne yapayım o babamdı işte. Ailemde babamdan başka kimim vardı ki?

"Hastanın yakınları siz misiniz?" hemşirenin konuşmasıyla düşüncelerimden sıyrıldım.

"Ben karısıyım. Doktor bey kocam nasıl oldu? İyileşecek mi?" dedi sahte bir telaşla.

"Susarsan doktor konuşacak yani!"

Doktor da aramızdaki bu gerginliği anlamış olacak ki daha fazla konuşmama izin vermeden araya girdi. "Kocanız durumu iyi. Hastaneye biraz daha geç getirilseydi eğer ilaç kalbine daha da çok zarar verecekmiş. Unutmadan şunu da söyliyeyim kocanızın aldığı ilaçları dikkat etmelisiniz. Dikkat edilmediği taktir de ilacın yan etkileri olabilir ya da ölümüne sebep olabilir. Hastayı uyandığında görebilirsiniz. Tekrardan geçmiş olsun."

Bilinçsizce tuttuğum nefesimi geri verdim.  Bakışlarım bir anda Ceren'e kaydı. Birkaç saniye sonra o da bana bakmaya başlayınca hemen bakışlarımı kaçırdım. Manyak kadın bir de utanmadan sevinmişlik taklidi yapıyordu.

İki saat sonra babam gözlerini açtığında karşısında ilk Ceren'i görmüştü ve o an ona adıyla değil annemin adıyla seslenmişti. Bu beni şaşırtsa da belli etmedim. Ceren ise gülen yüzü solmuş ve geri çekilmişti.

"Kafan git gel yaptı galiba. Ben karın Ceren." dedi imalı imalı. Sanki biz senin Ceren olduğunu bilmiyorduk.

"Kızım..." babamın bana seslenmesiyle kendime geldim. "Melek sen iyi misin? Sana dört defa seslendim ama hiç birinide duymadın."

"İyiyim."durdum. Buradan çıkıp Burkay'ın yanına gitmek için bir bahane uydurmam lazımdı. "Az önce arkadaşım aradı da ailesiyle kavga etmiş çok kötü durumda. Oraya gideceğim.Siz rahatınızı bozmayın." deyip babamın cevap vermesini bile beklemeden hızla odadan çıktım.

Neyseki bir yandan şanslıydım. Çünkü Burkay'ın yatırıldığı hastane buraya yakındı.

Birkaç dakika sonra odaya varmıştım. Derin derin nefes alıp verip kapıyı açtım. Neden her seferinde kalbim yerinden çıkacak gibi atıyor ve ne yapacağımı şaşırıyordum?

Burkay beni görmesiyle bir "Nergis'im nerelerdeydin?"

" Babamı hastaneye kaldırmışlardı ondan hemen gitmek zorunda kaldım." dedim kısaca.

"Nasıl peki şimdi? "

"Iyi."

~ Bir Ay Sonra ~

Burkay iyileşmişti. O günden -Serkan'ın Burkay'ı bıçakladığı ve babamın hastaneye yattıği günden-  bu yana birçok şey değişmişti. Burkay ile neredeyse her gün konuşuyorduk, nesajlaşıyorduk ve bir başka değişiklik ise babamın bana olan davranışları biranda düzelmişti. Artık sapıklık yapmıyor gerçekten de kızıymışım gibi davranıyordu. Bilmiyorum, hâlâ yine o haline dönecek ve beni... Saçmalıyorum artık kötü günler geride kaldı. Önüme bakıp anı yaşamalıyım. Fakat bu teselli yetmiyordu bana işte. İçimde babama karşı hâlâ bir korku vardı. Kimseye de söyleyememiştim korkumdan, utancımdan. Nasıl derdim? Babam beni taciz ediyor. Nasıl söylerdim?