O gece çığlık çığlığa bağırmıştı kız. Delicesine kurtarılmaya beklemişti. Fakat kimselere duyuramamıştı sesini. Sevdiği adam bile bu çığlığı, yalvarışı duymamıştı. Çaresizlikle teslim oldu.
Artık onu kimse kurtaramazdı bu bataklıktan. Adam ona zorla...
Medyadaki şarkı; K.A.R.D- Don't Recall Sessiz bir odaya geçin ve yukarıdaki şarkıyı açı canlarım... Herkese İyi Okumalar 😉
🌺🌺🌺
Yarım saattir arabadaydık ve ağlamaktan uykum gelmişti. Tam uyuyacakken araba durmuştu. Merakla etrafa baktım. Her tarafta ağaçlar vardı. Sağa baktığımdaysa tek katlı ahşaptan yapılmış küçük bir ev vardı. Ne işimiz var bizim burada?
"Buraya neden geldik?"
Bu sorum üzerine sırıtmıştı. "Uzun zamandır sana yapamadığımı bu gün yapmaya karar verdim. Belki o zaman akıllanırsın da erkeklerle oynaşmayı bırakırsın." dedi imalı imalı. Ne demek istediğini anlamıştım. Eğer şimdi buradan kaçmazsam bu benim sonum olacaktı.
Cevap vermeden arabadan inip koşmaya başladım. Babamın düzeldiğini düşünerek ne kadar da aptallık etmişim. Ne demişler insan yedisinde neyse yetmişinde de odur. Bunu süs olsun diye söylememişti atalarımız. Babamdan ne kadar uzaklaşırsam o kadar iyiydi. Koştum. Gücümün yettiği yere kadar koştum. Etrafa baktım belki bir insana rastlar kurtulurum diye. Fakat bu ıssız bir yolda bir tek ben ve arkamdan bana yetişmeye çalışan piskopat bir babam vardı. Yolun sonu olmadığını ve insanlara rastlayamayacağımı anlayınca ormanlık alana girdim. Belki burada piskopat adam beni bulamazdı. Ağaçların arasında koştum. Tam sağa dönecekken bastığım taş yerinden oynamış ve düşmeme neden olmuştu. Ahh!! Ayağım çok acıyor. Umarım kırılmamıştır.
"Melek bak çık ortaya yoksa çok kötü olacak." ses derinden gelmişti. Ya burda öylece oturup piskopatın beni ele geçirmesine izin verecektim ya da gücüm yettiği yere kadar koşup bu cehennemden kurtulacaktım.
Zar zor ayağa kalkıp sekerek koşmaya başladım. Babamın şuan beni bulması an meselesiydi. Hızlanmalıydım. Ayağımdaki acıyı umursamadan koşuşumu hızlandırdım. Fakat nereye gittiğimi hiç bilmiyorum. Şuan bunu düşünecek de durumda değilim.
Aradan ne kadar zamanın geçtiğinden haberim yoktu ve hava kararmaya başlamıştı. Artık koşmaktan nefes nefese kalmış ve yorulmuştum. Durup ağacın gövdesine yaslandım. Arkama baktığımda kimseler yoktu ve aynı zamanda bana seslenen seslerde kesilmişti. Sanırım babam olacak piskopat adam beni aramaktan vazgeçmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tam rahat bir nefes alacakken yan tarafımda bir hareketlenme hissettim. Korkarak kafamı çevirip baktım. Lanet olsun beni bulmuştu.
"Noldu Melek Hanım? Beni gördüğümüze hiç sevinmediniz?" Adım atacağım sırada iki kolumdan hızla tutmuş ve beni ağacın gövdesine sabitlemişti. "Bu gece bir erkekle öpüşmek neymiş sana öyle bir göstereceğim ki bunu yaptığın için pişman olacaksın. Tıpki benim bu güne kadar sana yapamadıklarıma pişman olduğum gibi." dedi ve beni ağaca daha da çok bastırdı. Bir yandan burktuğum ayağım acıyor bir yandan da ağaca değen tenim.
