The Eighteenth Heart

Chapter Seven

CHAPTER SEVEN

“Hahahaha! Sira! Kaya lang naman di nila makita si Nemo kasi nakidnap siya!”

“hindi kaya! Nafish-nap kaya siya!”

“Hahahaha. Ang corny mo naman Nathan! Yuck! Ayoko na sayo! Hahahaha.”

“Baka noon ba may gusto ka sakin?”

Shet.

O.O

“Oh? Natahimik ka? Kala mo di ko alam?? Ahahahaha. Anung itsura yan Alex?? Hahaha!”

“Anong gusto?! Matagal na kaya yun bago ko pa marealize na napakapangit mo pala. Tsk. Tsk. Anuba nakita ko sayo noon? Magandang paa? Makinis na kamay? Hahaha.” Sige. Tawa pa ng alanganin. Itawa ang kahihiyan.

“Weh? Hahaha. Niloloko lang kita ayy. Yung totoo di ko alam na may guso ka pala sakin. Kahiit noon pa yun. Edi napaamin ka ngayon. Hahaaha.  Eh?  namumula ka oh! Tignan mo!” tinutusok tusok niya pa nga yung pisngi ko eh. Tinabig ko yung kamay niya.

Tumakbo ako papunta sa salamin namin na nakasabit sa may dingding malapit sa may hagdanan namin. Mula dun, sumigaw ako.

“Di naman kaya! Niloloko mo ako!”

Pagbalik ko dun. Nakangiti siya sakin.

“Eh bat pumunta ka para tignan sa salamin? So hindi ka sure na namumula ka? O nahihiya ka na totoo?”

“totoo? Hindi ahh. H-hindi n-naman kaya k-kita crush hanggang ngayon noh. Wag ka feeling.”

“hahahaha. Di naman yun yung sasabihin ko eh. Baka kako nahihiya ka na totoong namumula ka kasi pinapahiya kita simula kanina pa. Hindi dahil baka crush mo nga ako. Pero mukhang halatang halata naman na ngayon.” He tilted his head habang nakangiti lang. Pacute lang?

O.O

“Ughhh… asar ahh!”

“Hahahaha. Ikaw naman kasi. Napakaobvious mo.”

“Oo na. Tama na. Hiyang hiya na nga ako sa balat ko eh. Pero hanggang dun lang yun tsaka matagal na yun! Past is past! Leave the past! Damo is grass!”

“Ge, sabi mo eh. Uh, Alex. San ba dito yung CR niyo?”

“Ah, dun sa may taas. Pag-akyat mo sa may hagdan, kanan ka, may banyo dun bago yung hallway. Yung hallway kasi na yun yung mga kwarto namin. Akin yung nasa dulo sa may kanan.”

“Ge, salamat. CR lang ako ahh. Bihis na rin. Naka-uniform pa kasi ako eh.”

Tuamayo na siya at nagpunta na nga ng CR.

Grabe. Di ko akalain na masaya din pala kasama tong isang to. Sa tagal naming magkakilala nitong si Nathan, eh napakabihira naman namin na mag-usap. Siguro ngayon, pwede na kami maging close.

Napakabait din kasi niya eh. Pero still, bat naman siya umiyak kaninang umaga? Problema niya?

Napalingon ako sa may gawing kanan. Oh? Bat hindi tinatabi ni Kuya tong gitara niya? Napakaburara naman nun. Tama nga si Mama, panay nagkakalat si Kuya. Dapat alilain na yun. Hehehehe.

Tumayo ako at kinuha ko yung gitara niya na kulay blue. Bagong bago pa naman to.

Sumilip ako sa may hagdanan. Mukhang matagal pa ata si Nathan dun.

Umupo ako sa lapag. Nakatalikod sa may hagdanan.

“Hmm…

(Maalala Mo Sana- Silent Sanctuary)

Natupad din ang aking pangarap na ipagtapat sa’yo

Ibubulong ko na lang sa alapaap ang sigaw ng damdamin ko