CHAPTER TWENTY-ONE
I sighed
“Huy. Tahan na.”
“pano *sob* ako tatahan *sob* kung *breathe out* sobrag sakit?! *sob harder*”
I covered my face with a pillow.
“Okay, fine. Umiyak ka pa. Wag ka tatahan ha?”
“Heh!”
He was smiling. “Oh, tignan mo? Mas okay ka tignan kapag playful and cheerdul ka? Kaya huwag ka na umiyak. Nandito lang naman ako kung kailangan mo ko eh.”
I sighed again.
Si Aira. Si Ray. Si Rico. Yung pinsan niyang si Josephine. Si Michael. Si Luke. Si Nathan.
Nung may nagsabing ‘One person can affect the life of other people like a chain reaction’, they were seriously not joking around.
Pero salamat naman kay Lord at may ilan pa diyang mga tao na mababait. Tulad ni Aira. Nila Luke. Ni Nathan…
(Flashback)
“Okay na ba? Sabihin mo kung masakit pa ah.” Binalutan niya yung kamay ko gamit yung scarf niya.
Actually, masakit pa siya pero dahil ang sweet ng act na ginawa niya, sabi ko nabawasan na kahit papano.
“Alam mo, kung ano man yang problema mo, may solusyon din yan. Pero hindi kasama dun yung suntukin mo yung nananahimik na dingding.” Hinihimas himas niya yung dingding sa likod namin.
Natawa naman ako. “Sorry naman.”
“Huwag ka sakin magsorry! Sa dingding ka mag-sorry!”
“Ako pa talaga ah? Eh siya nga may pako diyan kaya dumugo kamay ko eh!” tinignan niya ko. “Fine. Sorry.” Hinimas himas ko din yung dingding left hand ko. “Sorry dingding. Hahaha.”
“Hala.”
“Hmm? Bakit?” Nakita ko siyang sakin lang nakatingin.
“Baka magtampo yan. Baka akalain niyan pinagtatawanan mo siya.” pinandilatan niya ko ng mata kaya natawa ako.
Di ko alam na may funny side pa lang ganito si Nathan. But then again, who knew?
“Bakit nga pala nandito ka pa? Gabi na oh?”
“Wow. Ako pa yung sinabihan mo talaga nun ah? Baka kasi ako yung babae sating dalawa?”
I rolled my eyes. “Seriously, bakit nandito ka pa? Magnanakaw ka ng school supplies?”
“Seryoso ka na talaga niyan?” I shot him a glare. “Okay, okay. Tumulong kasi ako sa mga nag-aayos ng preparations para sa valentines day. Kasama ako dun sa grupo na in charge sa audition at contest na sinasabi ko sayo?”
“Ah.” Nga pala, Valentines Day. Lilipas din yan!
Bitter ka?
Oo na, ako na bitter.
“Bat di ka sumali? Sabi ko sayo sumali ka di ba?? Sumali ka!”
“Grabe makademand?” I breathed out. “Di ako mahilig dun eh. Andaming attention tapos lahat sayo lang nakatingin. Parang ang… ang…”
BINABASA MO ANG
The Eighteenth Heart
Teen FictionPeople leave... Things change... Happiness is spent... Hate interchanges with love... This is just an ordinary story of an ordinary person. A person who might just be beside you but you don't see them at all. Kasalanan mo na yun. Di mo nakita agad e...