Yaban Gülü | TAMAMLANDI

7. Bölüm: ''Belirsiz Hisler.''

BÖLÜM DÜZENLENMİŞTİR.

Groove Armada - Think Twice

İyi Okumalar.

*

7. Bölüm: ''Belirsiz Hisler''

Karşımdaki kişi günler öncesinde şirkette asansörde gördüğüm kişiydi. Bu kadar şaşırmamın sebebiyse; dünyada bu kadar insan varken yardım ettiğim kadının oğlu olmasıydı.

"Yeterince benim yüzümden işinden oldun zaten. İzin ver gideceğin yere kadar bırakalım seni." Sözlerini bitirdikten sonra oğluna dönüp, "Değil mi Efkan?" diye soru yöneltti. Oğlu da sadece kafa sallamakla yetindi.

Dakikalardır onlarla gitmem için ısrar ediyordu Kader Hanım. Daha doğru düzgün tanımadığım birinin arabasına binmek ne kadar doğru bilmiyordum ama o kadar çok ısrar etmişti ki kabul edivermiştim birden.

"Tamam, o hâlde," dedim sakince. Kabul etmemin verdiği tatmin, Kader Hanım'ın yüzüne yansımıştı. Efkan Bey arabaya yönelirken Kader Hanım da benim yanıma gelmiş arabaya yönelmem için eliyle komut veriyordu.

Ama o anda beklemediğim bir şey oldu. Gözümün önünde yüzlerce siyah benekler oluştu. Yer ayağımın altından tabiri caizse kaydı. Can havliyle kollarımı Kader Hanım'a sarmaya çalışırken bedenim kendini boşluğa bırakmıştı bile.

Bedenimin biri tarafından havalandırıldığını, sakince bir yere konulduğunu anımsıyorum. Kulaklarıma dolan bir kadının ağzından çıkan ismim, onun yanında da sanki duymaktan bıkmayacağım naif bir erkek sesi, anımsadığım son şeylerdi.

Ağzımdaki iğrenç tat, kolumdaki acı; gözlerimi açmaya yeltendiriyordu beni. Yavaşça gözlerimi aralamaya çalıştığımda odadaki ışık ilk başta rahatsız etti beni. Gözlerimi kısıp ellerimle onları ovuşturduktan sonra görüntüm netleşmeye başlamıştı.

Bir hastane odasında, hasta yatağında yatıyordum. Kolumdaki seruma baktığımda bitmek üzere olduğunu gördüm. Demek ki bayadır kendimde değildim. Yataktan doğrulmaya çalışırken aniden kapı açıldı. Gelenin kim olduğuna baktığımda kapıdan içeri girenin Kader Hanım olduğunu gördüm.

Uyanmış olduğumu görünce hemen yanıma gelip ellerimi avuçlarının içine aldı. Endişelenmiş görünüyordu. Bunu bana bakan gözlerinden anlayabiliyorum.

"Uyandın sonunda kızım. Çok korkuttun beni." Biliyorum. Bunu titreyen sesinden anlayabiliyorum.

"Ben iyiyim, gerçekten," dedim, iyi olduğuma onu inandırmak için. Hiç tanımadığım insanın benim için bu denli endişe duyabilmesi şaşırtmıştı beni.
Gerçi o da benim için bir yabancıydı ve ben de onun için çok endişe duymuştum bugün. Demek ki gerçekten önemsiyorsan olayları, kişinin kim olduğunun pek bir önemi olmuyordu.

"Doktor, açlıktan kan şekerinin düştüğünü söyledi. Bu yüzden bayılmışsın." Biraz duraksayıp devam etti konuşmasına. "Tabi benim yüzümden sabahtan beri perişan oldun, bir şeyler de yiyemedin."

Kader Hanım'ı o hâlde yolun kenarında gördüğümü ve yediğim tek lokmanın boğazımda kaldığını hatırladım. Yediğim o lokmanın boğazımda kaldığını göz önüne alırsak gerçekten de hiçbir şey yememiştim bu saate kadar.