Yaban Gülü | TAMAMLANDI

18.BÖLÜM: "Sevgi."

Tarkan - Her Şey Fani

İyi Okumalar.

*

18. Bölüm: "Sevgi."

Beklenmedik anlarda, beklenmedik insanlarla karşı karşıya gelebiliyorduk. Bunu istemez, fakat bu durumun içerisine düşmekten de kurtaramazdık kendimizi. Bulunduğum an da o anlardan bir tanesiydi.

Hiçbir şekilde haklı tarafı olmadığı gibi, yüzsüz bir şekilde karşıma çıkabiliyordu. Bu hakkı kendisinde nasıl bulabiliyordu, şaşıyordum doğrusu. Fakat söz konusu Ayça yenge olduğunda her şey beklenilebilirdi. Bunu acı bir şekilde deneyimlemiştim.

"Burayı nasıl bulabildin?" diye sordum, sesimde bariz bir şekilde belli olan ciddiyet ve mesafeyle birlikte. Ne karşımda ezilip büzüldü ne de yüzünde mahçup olmanın izlerini taşıdı. Ukala bir tavırla suratıma bakıyor, bir de onu içeriye almamı bekliyordu. Çok daha beklerdi. Bana emanet bu eve o kadını sokacak değildim. Zehrini buraya da akıtmasına izin veremezdim. Bu duvarlar kim bilir ne mutluluklara şahit olmuştular. Şimdiyse onun hadsiz ve çirkin sözlerine şahitlik etmemeliydiler, buna izin vermeyecektim.

"Anlaşıldı, beni içeriye almaya niyetin yok. Zaten ben de pek meraklısı değilim. Söyleyeceklerimi söyleyip gideceğim."

Hiçbir cevap vermeden kaşlarımı çatıp söyleyeceği her neyse onu dinlemeye koyuldum, o da fazla bekletmeden anlatmaya başladı.

"Buraya ne kendimi haklı çıkarmaya geldim ne de senin kafanı boş şeylerle şişirmeye. Haklı bir tarafımın olmadığını düşündüğünü biliyorum, çünkü öyle. Fakat size göre öyle. Unutma, herkesin kendine göre haklı yanları vardır, tıpkı benim de olduğu gibi. Kendime göre haklı olan benim, bunu hiçbiriniz değiştiremez, fakat işin ucu çocuklarıma dokunursa işte burada devreye ben girerim. Tıpkı zamanında sevdiğim adam söz konusu olduğunda devreye girdiğim gibi."

"Bana neyi anlatmaya çalışıyorsun, haklı olduğunu mu?" İçten içe sinirlenmeye başlamıştım. İşin kötü kısmı bu kadını görmeye dayanamıyordum, bana anımsamayı istemeyeceğim anları hatırlatıyordu. Kalp kırıklarımı tekrardan gün yüzüne çıkıyordu.

"Ela'ya ne anlattın da kızım benden uzak duruyor, yüzüme bakmıyor. Melih'ten bahsetmiyorum bile, oğlum ha evde var ha yok. Bizimle konuşmuyor, eve geldiği gibi odasına kapatıyor kendini."

"Bunlar benimle ilgili şeyler değil. Tüm bunlar senin sorunun, senin yaptıklarının sonucu," diye çıkıştım hemen. Yaptıklarında hatayı bir başkasında arayamazdı, hele ki bende hiç arayamazdı. Beyninin içinde ne tür sinsilikler dolandığını bilmiyordum, fakat içinde sinsilik taşıdığını biliyordum.

"Hayır, tam da bu noktada işler senin yüzünden bu raddeye kadar geldi. Kurcalamayacaktın. Ölmüş gitmiş bir insan için herkesi ayağa kaldırmayacaktın."

Acımasızca söyledikleri içimde bir şeylerin taşmasına sebep oldu. Yumruk şeklini almış elim kapının ardında kalıyor, onun görmesini engelliyordu. Olası bir tartışmanın içine girmemek için susmayı tercih etmeliydim, fakat bu imkânsızdı. Karşıma geçmiş bunları bana söylerken sakin kalmamı bekleyemezdi.