Yaban Gülü | TAMAMLANDI

14. Bölüm: "Limonlu Kek."

Özer Atik - Geceler Beyaz

İyi Okumalar.

*

14. Bölüm: "Limonlu Kek."

Birine ulaşmak için illa birilerinin gitmesi mi gerekiyordu?

Kimse gitmeden yolum çıkmaz mıydı ona?

Ona çıkan yollar hep birilerinden mi geçiyordu?

Aklımdaki bu sorulara benim cevap vermem imkânsızdı, buna cevap verebilecek tek kişi Efkan'dı. Oysa o, bundan kaçıyordu. Benden kaçıyordu. Benim ondan kaçmam gerekirken ne diye o benden kaçıyordu ki?

O gün mutfakta konuştuklarımızı duymuş, hiçbir şey demeden geldiği gibi sessizce gitmişti. Onu gördüğümü fark ettiği hâlde ona ulaşmamam için gitmişti.

Bana, gelmeden gitmişti.

Hayatımda ilk defa bu hisleri hissetmişken, öylece vazgeçemezdim. Kendisi gözlerimdeki ışığı görmüş ve bunu dile getirmişti. O hâlde, neden o ışığın yolunu bulmasında ona yardımcı olmasını istemiyordu? Eğer o ışık kalbimdekilerin yansımasıysa, tüm yolları kolaylıkla aşabilirdik. O denli güçlüydü hislerim. Tüm her şey onu görene kadardı. Çektiğim acılar, hayâl kırıklıklarım, incinmişliklerim... Kalbim onun sevgisiyle dolduğu an, artık bunlara yer kalmamıştı. Ruhumu iyileştiriyordu şimdiden, bilmiyordu. Görüyordu ama bu bana yetmiyordu. Görmesi hiçbir şeyi değiştirmiyordu.

''Nesrin, sana temiz çarşaf almayı unuttuk!''

Valizin içindeki kıyafetlerimi boş dolaba yerleştirirken, ellerini bellerine koymuş Kader teyzeye baktım. Sanki unutmak onun suçuymuş gibi davranmıştı. Ellerimi havaya savurup, ''Aman Kader teyze, bir derdimiz o olsun!'' dedim, tekrardan kıyafetlerimi dolaba yerleştirmeye başlarken. Son kalan parçayı da dolaba koyduktan sonra, diğer valizdeki malzemelerimi, odanın içindeki komodinin üstüne yerleştirmeye başladım. Çizim malzemelerimi de odanın bir köşesine koyduğumda yerleştirme işini bitirmiştim. Ayağa kalkıp etrafıma baktığımda sonunda her şeyin bittiğini görmüştüm. Derin bir nefes aldığımda Kader teyzeye baktım. Elindeki toz bezini kenara bırakıyordu.

Sabahın erken vakitlerinde buraya gelmiş ve aylarca girilmemiş olan bu evi temizlemiştik. Eve ilk geldiğimizde genzimize kaçan tozlardan eser kalmamıştı artık. Kader teyze hepsini silip süpürmüş, ben de ona yardım etmiştim. Tüm işleri bitirmenin sevinciyle Kader teyzeye yaklaştım. Bir kolumu omzuna atıp onu biraz daha kendime çektiğimde tamamen içimden gelen bir öpücüğü yanaklarına bahşetmiştim. Hoşuna gittiğini kıkırdamasından anlıyordum. Hâlâ aynı pozisyondayken çarşafı olmayan yatağa doğru ilerleyip oturduk.

Etrafa baktığımda bir an durgunlaştığımı hissettim. Artık bu evde tek başıma yaşayacaktım. Buna nasıl alışacağımı bilmiyordum ama bunun kısa bir müddet süreceğini de biliyordum. Birkaç ay sonra Melek üniversite sınavına girecek ve buraya gelecekti. Birlikte ev tutacak, hem beraber yaşayacak hem de beraber okuyacaktık. Bunun düşüncesi bile şu anki durgunluğumu gidermişti.