Yaban Gülü | TAMAMLANDI

FİNAL

Koray Avcı - Ummadığım Anda

İyi Okumalar.

*

FİNAL

Bu zamana kadar bir şekilde hayata tutunmayı başardım. Belki zor şartlar altında oldu ama sonunda kazanan da ben oldum. Kazanırken kaybetmenin ne demek olduğunu öğrendim bu süreçte. Sonra o kaybın beni ne kadar güçlendirdiğini, olgunlaştırdığını yaşayarak gördüm. Şu zamana kadar öyle şeyler gördüm, şahit oldum ki, bazen ben bile inanamadım hâlâ iyi olduğuma, iyi kalabildiğime...

Kendim inanmazken iyi olduğuma, başkalarını iyi olduğuma inandırmayı da bildim. İnsanlar da hemen inandılar zaten, içten içe ne durumda olduğumu sorgulamadılar.

Onlar hariç...

Onlar hariç diyorum çünkü onlar sıfatı altında bahsettiğim insanlar, hayatımdaki diğer insanlarla aynı kefeye konulamayacak kadar değerliydi benim için. İçimdeki yarası henüz kabuk bağlamış o küçük kız için...

Efkan...

Hayatıma bir anda giren, girmesiyle birlikte tüm güzellikleri bana yaşatan sevgilim. Yeri bende en farklı olan, aşık olduğum kişi. Ne de çok seviyordum onu biliyor muydu? Biliyordu tabi... Bilmese durur muydu hâlâ yanımda? O aşktan canı yanan kalbi atar mıydı hiç benim için? Ben söyleyeyim, atmazdı. Eğer gerçekten hissetmeseydi sevildiğini, şimdiki gibi atmaya devam etmezdi, dururdu bir müddet sonra.

Çünkü sevgilim, nasıl senin aşkın beni tuttuysa hayatta, benimki de seni öyle hayata bağladı. Tekrardan nefes alabileceğimizi, gülebileceğimizi öğrettik birbirimize.

Biz, okumayı yeni söken o çocuklar gibiydik seninle. Başımızda bir öğretmen olmasına gerek yoktu bizim. Kalbimizde büyüyen o aşk, bize öğrenmemiz gerekenleri öğretmişti.

Her şeyi öğretmişti de fedakârlığımızdan ödün vermeyi öğretememişti. Öyle ki, suratına bakmam dediğim adamı affetmiş, güçlü olacağıma dair ona söz vermiştim.

Neden böyle bir sözü benden istemişti ki?

Anlam veremiyordum artık olanlara. Ne öncekilerine ne de bugünkülerine...

Amcama o sözü vermiş ve ardından onu odada tek bırakıp çıkmıştım yanından. Kapının önünde bekleyen Efkan ardımdan seslense bile engelleyememişti oradan uzaklaşmamı.

Gitmeliydim oradan. Uzaklaşmalıydım. Şayet biraz daha kalsaydım orada, gerçek hislerimi söyleyip kırabilirdim amcamın kalbini.

Böyleydim ben işte...

Kendi kalbim kırılırken başkalarınınkini kırmaktan kaçınırdım.

Çağla'yla çalıştığımız odaya geldiğimde odada kimsenin olmadığını gördüm. Yemeğe inmiş olmalıydı Çağla. Sehpanın üzerine bıraktığım telefonu aldığımda bildirim gelip gelmediğine baktım.

Gelmemişti.

Geldiğim gibi sessizce odadan çıktığımda asansöre doğru ilerledim. Öğle arası olduğu için asansörün önünde insanlar bekliyordu. Kendime çeki düzen verip emin adımlarla yürümeye devam ettim. Asansörün önüne geldiğimde ise kabin açılmış insanlar içeriye doğru ilerlemişti. Asansörün içerisine baktığımda yeterince kalabalık olduğunu gördüm ve yan taraftaki asansörün butonuna bastıktan sonra duvara yaslanıp beklemeye başladım.