Yaban Gülü | TAMAMLANDI

17.BÖLÜM: "An."

Dolu Kadehi Ters Tut - Yapma N'olursun

İyi Okumalar.

*

17. Bölüm: "An."

Hayat akıp giderken hızına yetişmeye çalışır, arkada kalmak istemezdim. Fakat ben bu hıza ayak uyduramıyor, geride kalmaktan kurtaramıyordum kendimi. Ne kadar nefret etsem de oluyordu bu, bazı zamanlarda istemesem de geride kalıyordum. Elimde olan bir şeydi belki de bu, fakat ben pek başaramıyordum. Başardığım durumlar da oluyordu ama bu çok azdı. Mesela artık acıların beni etkisi altına almasına izin vermiyordum, geride bırakıyordum olanları. Çünkü ne uğruna acı çektiklerimi geri getirebilirim ne de o zaman ki olduğum beni. Önceki neşeli beni geride bırakamazdım, yapamazdım bunu.

Eğer geride kalsaydım mutlu olamazdım. Şimdiyse mutluydum. Mutlu olmak için çabalıyordum. Kendimin yanı sıra, mutlu olmam için çabalayan insanlar da vardı. Beni düşünen insanlar...

Hayatımın en değerli zamanlarındaydım. Her şeye şükrettiğim ve değerini bildiğim zamanlardı bunlar.

Doya doya Kader teyzeyle sohbet etmiş, sonrasında ise eve geri dönmüştüm. Saatler çoktan ilerlemiş, vakit akşamı bulmuştu. Yapacağım işleri gündüzden yaptığım için akşama işim kalmamıştı. Ben de bu fırsatı değerlendirip kendime sıcak çikolata yapmıştım. Şimdiyse balkonda oturuyor, bir yandan içeceğimi içerken bir yandan da kitabımı okuyordum.

Bulunduğum ev sakin bir mevkiide olduğundan daha da huzur veriyordu bana balkonda oturmak. Burada bulunduğum vakit boyunca rahat oluyor, birinin beni rahatsız edeceği düşüncesi kafamda dolanıp durmuyordu.

Nasıl bir devirde olduğumuzun çok açık bir kanıtı değil miydi bu?

Bize özel bir alanda oturduğumuzda bile tedirginlik içerisindeydik. Bizi bu hâle getiren insan olmayan mahkuklar utansın! Bir başkasının içine düşürdükleri kuşkunun, korkunun içinde tez vakitte yitip gitmelerini umuyordum.

Büründüğüm buhranlı hâlden sıyrılmak zor da olsa sıyrılmıştım. Biraz daha kitap okumaya devam etmiş gözlerim ağırmaya başladığında ise uyumak üzere odama gelmiştim. Üzerimi değiştirip yatağıma uzandığımda yaşadığım bütün olumsuzlukları odanın dışarısında bırakmıştım. Eğer onları yatağıma kadar getirseydim, uyuyacağım uykuyu bana haram eder, göreceğim kâbuslara sebep olurlardı. Böyle bir şeyin olmasını istemediğim için kapı dışarı etmiştim onları.

Uykum gelene kadar sadece güzel olan şeyleri düşlemiş, düşünmüştüm.

Efkan'ı...

En son yaşadığımız anı gözümün önüne getiriyor, unutmamak adına sürekli yâd ediyordum. Her saniyesi değerliydi benim için. Ama bir gün, onun için de değerli olmasını umuyor, deli gibi istiyordum. Olacaktı, biliyordum. Belki bu sadece benim kuruntumdu, fakat gözlerinde bir şeyler yakalıyordum bazen. Bazen de konuştuğunda ses tonunda bir şeyler dikkatimi çekiyordu. Yalnız, olmasını istediğim şeyler bunlar olduğu için yanlış anlıyor da olabilirdim. Çünkü kötü bir şey bile olsa, ben onun içindeki iyiliği aramaya koyulurdum. Buna ihtiyacım vardı.

Yeni bir güne gözlerimi açtığımda mutlu olmaya her şeyden çok ihtiyacım vardı.

✨

Gün ışıkları odamdan içeriye sızmış, beni uykumdan alıkoymaya yetmişti. Ani bir refleksle komodinin üzerindeki saate doğru uzanırken yataktan da doğrulmuştum. Saatin 10'u geçtiğini gördüğümde ilk başta gözlerim irice açılmıştı. Sonrasında bugün dersimin olmadığını hatırladığımda rahatça bir nefes alıp verdim.